In Kenia is het momenteel niet erg gezellig en veel mensen moeten vrezen voor hun leven. In 1995 ging ik naar het hardloopmekka Kenia in de veronderstelling dat iedereen daar hardliep. De eerste week in Nairobi ging ik trainen in een park nabij het hotel en steeds moest iedereen lachen en werd ik nagewezen.
Nu weet ik wel dat ik niet echt de bouw heb die bij een langeafstandloper hoort maar echt ervoor schamen heb ik nooit gedaan. Later bleek dat in Kenia alleen tasjesdieven hardlopen. Je hebt in Kenia dus alleen beroepsatleten, mensen die dat graag willen worden en geen recreanten. Waarom zou je ergens veel inspanning instoppen als het niets oplevert? Het krijgen van een buikje is in Kenia moeilijker dan het wegwerken ervan en veel vrije tijd heeft men ook niet.
De laatste week van de vakantie besloot ik een groepje Kenianen de kans op geld te geven door tegen mij te lopen zodat ik toch nog een wedstrijdje had gelopen in Kenia. Men zette een parcours uit van 5km; heen op de weg en terug via het strand. De eerste drie kregen geld en ik mocht niet meedingen om de drie prijzen van zeg maar 10 tot 5 gulden.
Gelijk na de start zocht de langste van het stel het hazepad. De anderen moesten lachen en riepen: "He is Masai". Na 2 km greep hij naar zijn been en stopte. Gelijk op het strand nam ik de kop en won met een ruime voorsprong in een tijd van ca 18 minuten. De jongen die na mij als tweede finishde (Mbai) en dus de eerste prijs won was erg blij en wilde zelfs de dag erna met mij (gratis) trainen. 3 dagen later liepen we weer met de hele groep van de eerste keer en ik moest al een stuk harder om Mbai van me af te schudden.
De dag voor we vertrokken moest ik zelfs volle bak en liep ik net boven de 17 minuten met Mbai een meter of 20 achter me. Ik gaf hem mijn loopsetje en op de vertrekdag liepen we nog een laatste keer samen. Hij vertelde honderd uit over zijn familie, toekomstplannen, zijn huis etc. Ik voelde me een beetje beschaamd dat de dingen die hij allemaal als heel bijzonder beschouwde en er zichtbaar trots op was in Nederland lachwekkend zouden zijn. Met je vrouw, ouders en kind in een hutje van 3 bij 3 is niet iets dat je een ander toewenst.
Terug in Nederland stuurde ik hem een paar goede hardloopschoenen en kreeg later een foto waarop hij ze droeg en hij vertelde dat hij mee ging doen aan de trails. Dat was het laatste dat ik van hem gehoord heb. Deze dagen gaan mijn gedachten weer naar hem en hoop ik dat de gekken die over de ruggen van miljoenen hun machtsstrijd spelen snel verstandig worden en denken aan de mensen die ze zogenaamd graag willen helpen aan een betere toekomst.
© Rinus Groen – Apeldoorn