Zondag liep ik naar de Klaverbladloop en bij de woonboulevard toeterde iemand naar me en zwaaide wild. Ik zwaaide terug en peinsde me gek wie de toeteraar was. Na enkele minuten dacht ik "dat kon Willem Slijkhuis wel eens zijn." Willem Slijkhuis zul je denken, wie is dat nu weer?
"Willem heb ik denk ik een jaar of 25 geleden ontmoet en in verband met zijn werk kon hij ook overdag trainen en zodoende liepen we vaak tussen de middag op de atletiekbaan. Hij was echt een talent en hij kon goed mee wanneer we pittige trainingen deden. Sterker nog met zijn lange passen maakte hij vaak een tempo dat ik met moeite kon volgen. Na een jaartje intensief trainen op de baan wilde hij meer trainen en dus nam ik hem op een dinsdagavond mee naar de clubtraining van AV Veluwe. Voor de training sprak ik ‘de snelle ploeg’ toe en stelde Willem voor. Willem is pas aan het lopen en gaat vandaag proberen mee te lopen. Maar hij is dus een beetje bang dat het te hard voor hem gaat.
Waar ik op gerekend had gebeurde. De jongens zeiden: "Laat Willem zelf maar het tempo aangeven dan kan het nooit te hard gaan". Prima zei ik. We lopen 20 minuten warm en dan doen we een serie van 6 maal 4 minuten snel met steeds 6 minuten joggen als herstel gevolgd door terugjoggen. "Hoe hard moet ik?", vroeg Willem. "Doe maar gewoon als 1000 meters op de baan", fluisterde ik tegen hem: "maar voer het tempo maar gaandeweg op."
En daar gingen we met de eerste versnelling (4 minuten 17 km/uur). Iedereen was fris, maar je merkte al dat men zich de training iets anders had voorgesteld. Er werd nauwelijks gesproken. En toen Willem de volgende versnellingen steeds iets harder ging in plaats van steeds langzamer wat de algemene verwachting was kwam er al het nodige gemor. Op het eind van de training was iedereen er van overtuigd dat Willem wanneer hij vaker zou gaan trainen best wel een goede loper zou kunnen worden. De 10km ging al snel in 35 minuten en de marathon onder de 3 uur lukte ook vrij vlot. Hij zat ook in het AV Veluwe team dat de 24-uurs won in 426 kilometer.
Later ging e.e.a. met het werk van Willem niet meer zo gemakkelijk en was het trainen overdag afgelopen. Willem kreeg enkele flinke blessures en zelfs wat aandoeningen die je niemand gunt. Af en toe zag ik Willem nog bij de 24-uurs wanneer hij met de scheidsrechters mee liep. De Klaverbladloop 2008 was voor Willem een evenement om het gewoon weer eens te proberen. 55 minuten was zijn doel, maar hij kwam in 50 binnen. In de kop wil het allemaal nog wel, maar het lichaam doet niet meer mee was zijn commentaar.
© Rinus Groen