Twee keer per uur gaat er een intercity van Sittard naar Alkmaar. Ik heb mij altijd afgevraagd waarom. Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat er erg veel mensen uit Sittard of omstreken zeer regelmatig naar Alkmaar moeten. Afgelopen zondag heb ik echter ontdekt dat dit wel een heel handige verbinding is….

Want de grote Nederlandse etappespecialist Bram van der Bijl heeft bij zijn zoektocht naar loopuitdagingen gezien dat sinds juni 2007 het Willibrorduswandelpad van Alkmaar naar Utrecht beschreven is. Dit is een tocht van 225 kilometer. Zonder al te veel puzzelwerk is deze tocht op te knippen in 5 etappes van rond de 45 kilometer. Hij heeft het plan opgevat om deze tocht 4 keer te lopen. Dus eerst als 5 losse etappes, dan de 5 etappes in vijf opeenvolgende dagen, vervolgens de vijf etappes van eindpunt naar start en dan dit nog even op vijf opeenvolgende dagen. Doordat de etappes steeds starten en eindigen bij een NS-station is een van de grote logistieke problemen van het punt naar punt lopen op een heel elegante manier opgelost. En aangezien ik dus zo’n mooie rechtstreekse verbinding naar Alkmaar heb, had ik de unieke kans om één van de lopers te zijn die ook aan deze tocht kon deelnemen en dus weer het bekijken van een stukje Nederland kon combineren met een loopje.

Nu riep ik wel dat door te starten bij een NS-station en dan te finishen bij een NS-station de logistieke problemen opgelost zijn, dit is echter niet geheel waar. Het is heel handig om al in je renkleren naar de start van een loopje te gaan. Maar het is ook heel handig om na afloop droge kleren aan te trekken. Normaal leg je wat je nodig hebt gewoon in de kofferbak van je auto. Ik heb echter nog nooit een kofferbak aan een trein ontdekt, en ook is de kans dat de trein die je op de terugweg neemt dezelfde is als degene op de heenweg niet al te groot. En als dit al het geval is dan blijft de vraag of je spullen nog steeds op dezelfde plaats liggen. Leek het mij dus verstandig om een rugzak aan te schaffen en daar alles in te stoppen wat ik tijdens en na de loop dacht nodig te hebben. Dus na deze investering had ik weer een hobbel genomen en was er niets wat een mooi loopje in de weg zou kunnen staan.

Helaas bleek ik buiten de NS gerekend te hebben. Want laat er nu precies dit weekend tussen Utrecht en Amsterdam aan het spoor gewerkt te worden. Dus de rechtstreekse intercity naar Alkmaar werd omgetoverd tot een intercity tot Utrecht. Hier mocht ik dan ruim een half uur op het station vertoeven, waarna ik met een omgeleide trein mijn trip kon vervolgen. Kortom ik vertrok om 7:20 thuis en was precies om 11:19 op station Alkmaar. Dus was het toch gelukt om dit tripje binnen 4 uur te voltooien.

De treinreis was wel een belevenis. Ik zat netjes in mijn beste loopoutfit in de 1e klasse. Het is wel mooi om te zien hoe mensen dan naar je kijken. Ik kan uiteraard geen gedachten lezen maar ik denk dat heel wat medereizigers zich afvroegen of “die aardige meneer in die lange onderbroek” zich niet vergist had ik de klasse. Toen de conducteur langs kwam, en het mijn beurt was om mijn vervoersbewijs te tonen, zag je dan ook heel wat reacties in de trant van “nu zal die aardige meneer in ieder geval ons treinstel en wellicht zelfs de trein gaan verlaten”. Op de een of andere manier deed mij dit even denken aan de column van Prisca Vis en tevens kreeg ik een schitterend idee voor een sociologisch experiment voor de terugweg. Hierover later meer.

Dus breed lachend en totaal ontspannen werd ik vanaf station Amsterdam –Sloterdijk vergezeld door Wilma Dierx, Bram van der Bijl en Erwin Borrias. Op station Alkmaar stond Prisca Vis op ons te wachten en was het hele gezelschap compleet. Het is echt leuk om weer eens deel te nemen aan een loopje waar je geen uren nodig hebt om het aantal deelnemers in te schatten. Bram had voor iedere deelnemer een beschrijving van de route compleet met omschrijvingen van de bezienswaardigheden en zelfs kaartjes meegebracht. Daarnaast was ook de route met behulp van geel/blauwe markeringen aangegeven. Dus konden we gezellig keuvelend beginnen met het verkennen van Alkmaar. Erg leuk.

Toen we na een tweetal kilometers al de hele eerste pagina afgelopen hadden en een aantal bezienswaardigheden gemist hadden bekroop ons het vermoeden dat er toch iets niet klopte. Dus tijd voor overleg. Ik heb nog nooit een eigenwijze loper ontmoet dus binnen de kortste keren hadden we door waar we de fout in gegaan waren en hoe we dit corrigeren konden. Dus bij het volgende rondje door Alkmaar waren de eerder ontbrekende bezienswaardigheden wel allemaal aanwezig. Omdat we hierna de systematiek van de markering begrepen hadden hebben we ons niet noemenswaardig meer verlopen.

Het was werkelijk een mooie tocht met leuke plaatsjes en een hele mooie natuur. Ik denk dat de foto’s die ik onderweg genomen heb dit wel bevestigen. Het was weer een geweldige combinatie van in- en ontspanning. Ons eindpunt was station Krommenie. We hebben uiteindelijk 46,5 kilometer gelopen, leuk gebabbeld en genoten van wat er onderweg te zien was. Uiteraard hebben we onderweg ook lekker koffie zitten te drinken. Ik voel mij dan ook een heel bevoorrecht mens dat ik dit soort tochten mag en kan doen.

Ik verheug mij nu al op de volgende etappe welke gepland is voor zondag 27 januari. Wij starten dan bij het station van Krommenie en lopen met een heel grote bocht naar station Amsterdam-Sloterdijk. Volgens de planning zal dit rond de 55 kilometer zijn. Nadat mijn loopmaatjes mij op Sloterdijk verlaten hadden bracht de trein mij naar Amsterdam-Centraal. Hier had ik mijn sociologisch experiment gepland. Uiteraard had ik de kleren waarin ik gelopen had vervangen door wat ik in mijn rugzak gestopt had. Dit was niet bepaald een driedelig grijs kostuum. Daarnaast droeg ik nog steeds de geur die inherent is aan het leveren van een lange-afstandsloopprestatie. Nu is er op Amsterdam –Centraal een business lounge. Dus toen ik de keuze moest maken tussen een half uurtje rondhangen op het perron of in de business lounge vertoeven, koos ik voor het laatste. Daar binnengekomen dook ik maar meteen in de koelkast met speciaalbieren.

Ik klaag soms wel eens over de snelheid van de NS. Maar aan het personeel kan het niet liggen. Want voor ik mijn flesje bier opgemaakt had stond er al een heel vriendelijke NS-medewerker naast mij, en ontspon zich onderstaande dialoog:

“Wat zijn wij van plan?”
“Wat wij van plan zijn weet ik niet, maar ik maak dit flesje bier open want anders kan ik het niet drinken”
“Maar dit gaat zo maar niet”
“Nee daarom gebruik ik een opener”
“Maar…..maar hoe kom jij hier binnen”
“Leuk dat U dat vraagt. U heeft namelijk automatische schuifdeuren en die gaan open als je er voor staat”.
“Maar jij hebt geen kaartje”
“Dat hoeft toch niet voor automatische deuren”
“Maar jij moet een business card hebben”
“Waarom vraagt U mij dan niet of ik een business card heb?”
“Laat dan maar eens zien”
“Alstublieft”

Heerlijk hoe vriendelijk sommige mensen kijken kunnen; ik denk dat daarom dit biertje extra lekker smaakte. Op de een of andere manier moest ik toen aan onderstaand stukje uit de column van Prisca Vis denken:

…..
Maar het leek hem zelf niets uit te maken hoe hij eruit zag.
Hij zat intens tevreden onderuit gezakt op een bankje in de zon
en ging volledig op in zijn biertje.

Maar op het moment dat hij de laatste slok genomen had en zijn blikje leeg was,
was het verstilde moment voorbij.
Moeizaam stond hij op en schuifelde naar de prullenbak om zijn blikje weg te gooien.

Daarna strompelde hij naar het treinstation.
En daar pakte hij de eerste trein naar huis.
Thuisgekomen deed hij zijn kleding in de was, nam een douche
en schreef een verslag over het ultralopen.

(Column Prisca Vis: Verdomd je hebt gelijk, de berg beweegt!”)

Note: voor de route die Henk gelopen hebben c.q. de plaatsen die hij gezien heeft verwijst Henk naar zijn website. Tevens tref je hier ook vele mooie foto’s aan.

© Henk Geilen – Munstergeleen / www.loopplezier.tk