We lopen gewoon door. Van oud naar nieuw en alle seizoenen door. Voetbalvereniging Z.I.Z.O. te Bollegom organiseert de eerste zaterdag van het nieuwe jaar een polderloop van 4,5 km, 9 km en 18 km. Een wedstrijd/prestatieloop voor jong en oud. Start en finish voor het clubgebouw van de v.v. Z.I.Z.O. gelegen aan de Horst ten Duinlaan te Bollegom.
Voor een ieder die de afstand uitloopt is er een mooie herinnering en een overheerlijke kop snert. De Polderloop wordt gesponsord door Horry’s Horse en dat zullen de prijswinnaars weten. Maar daarover later meer.
In het spieksplinter nieuwe jaar trekken hij en zij hun stoute loopschoenen aan en gaan zoals gewoonlijk vroeg op weg. Deze keer naar Bollegom. De weergoden hebben niet veel goeds voorspeld, maar zij laten zich niet voor een buitje of een zuchtje wind achter de geraniums stoppen. Alhoewel… zijn hobby is slapen. Een zacht getik op het zolderraam doet hem ’s morgens, en zeker op zijn vrije zaterdag, heel snel besluiten om zich nog eens lekker om te draaien. Helaas heeft hij al jaren een “hyperactieve” vriendin. Regelmatig wordt met bruusk geweld het dekbed van zijn slaperige lijf gerukt. Daarmee is de wedstrijd gestart. Bij hen thuis vindt de eerste achtervolging al plaats.
Na zo’n intervaltraining zijn ze beiden fris genoeg om elke afstand te doorstaan. Maar in Bollegom kiezen ze toch maar voor de 4,5 km. Ze kennen het parcours daar en weten dat het een pittig rondje is. Dit rondje twee of zelfs vier keer lopen, is jezelf martelen vinden zij. Toch zijn er altijd genoeg atleten die er van houden zich wel op die manier te kwellen en daar ook veel genoegen aan beleven. Zij niet. Zij vinden één rondje meer dan zat. De wind waait deze dag toch harder dan ze dachten. De wolken laten opeens veel meer druppels los dan ze leuk vinden. Op het voetbalveld is het al een gezellige drukte. De muziek schalt hen tegemoet. Harco Sorbato overstemt alles. De atleten krijgen de loopkriebels van hem. Hart en bloedvaten worden dankzij Harco alvast opgewarmd. De heren en dames achter de inschrijftafels zitten al paraat: voor iedere afstand een apart tafeltje.
Er zijn veel bekenden aanwezig, zodat er volop herinneringen worden opgehaald over het slechte weer tijdens de Polderloop van vorig jaar. Zoals toen is het vandaag gelukkig niet. Toen was het werkelijk verschrikkelijk! Het stormde windkracht 10! De regen striemde de atleten van het modderige dijkje af. Velen die toen voor de 18 km gekozen hadden, liepen het rondje maar twee of drie keer. Natuurlijk waren er wel van die ijzervreters, die vier rondes liepen. Naar die atleten werd met veel bewondering opgekeken. Zij was blij dat ze zich op het laatste moment voor de 4,5 km had ingeschreven. Ook omdat ze zich door anderen bang had laten maken vanwege het, volgens hen, onbegaanbare parcours. Maar goed dat ze had geluisterd, ze werd tijdens die wedstrijd bijna van het modderige dijkje weggeblazen. Toen was ze reuzenblij dat ze voor één ronde gekozen had. ‘Die martelgang hoef ik gelukkig maar één keer te doen’, dacht ze. Het was zo fijn om te finishen, dat ze de neiging had om de speaker om de hals te vallen en heftig te kussen alsof ze hem al jaren kende en al jaren niet gezien had. Ze wilde de dame die de vaantjes uitdeelde begroeten alsof het haar dierbare moedertje was. De dame die de veters in haar verkleumde vingertjes drukte had ze het liefst ook nog eens hartelijk omhelsd.
Zo erg als het toen was, is het deze dag gelukkig niet. Maar ook nu is de wind zeer krachtig en de regen te veel voor haar om meer dan 4,5 km te lopen. Het leuke van de korte afstand is dat deze een half uur eerder mag starten dan de 9 en 18 km. Als de atleten van de 4,5 km al fris gewassen zijn en met een kom warme snert zitten, kunnen ze achter de beslagen ramen van de kantine staan kijken naar de atleten van de andere afstanden. Dan is het zo’n prettig gevoel dat de eigen race al gelopen is in dat pokkenweer. Natuurlijk leven ze dan wel intenser mee met diegenen die hun neus, na ieder 4,5 km, even op het voetbalveld laten zien . Die dappere Dodo’s gaan dan wéér een ronde in. En sommigen lopen, als ze gefinisht zijn, dan zelfs nog een rondje uit! Kanjers zijn dat. Ze lijken er geen genoeg van te kunnen krijgen. Zij vermoedt stiekem dat ze elke keer de boer willen zien die zijn land beschikbaar heeft gesteld voor deze Polderloop. Handenwrijvend staat hij daar bij zijn hek en verkneukelt zich hoe die atleten zich staande proberen te houden op het hobbelige en modderige veld. Maar atleten laten zich niet zo snel uit het veld slaan. Sommigen kikken erop als het parcours meer dan moeilijk is en als de weergoden meer dan flink hun best doen. Hun overwinning smaakt naar erwtensoep en daar lopen ze voor. Die soep is beroemd geworden en Horry’s Horse prijspetje is, voor een beetje snelle atleet, een leuke bijkomstigheid.
© Iris Bouman-Hoogerdijk