Voor het eerst de "Zevenheuvelenloop" gelopen bij een koud zonnetje met meer dan 20.000 soortgenoten. Een hele happening en een meer dan puike organisatie. Oké de spoorwegen hadden een paar logistieke probleempjes en wissels te verhelpen maar dat mocht de pret niet drukken. De voorbereiding was goed en dus was het een kwestie van duimen en ondergaan.

In Nijmegen aangekomen hoef je vanuit het station alleen een oversteek te maken en sta je al op het parcours. Omkleden in een parkeergarage heeft wel zijn bekoring en met een kleine duizend mensen in de kelder geeft al snel warmte. De verwachte eindtijden worden uitgewisseld en de laatste rituelen uitgevoerd. Rekken, strekken, smeerseltjes hier en daar en een lichte gespannenheid maakt zich van velen meester. Dan op naar de startvakken. Met meer dan 20.000 lopers komen de eersten al over de finish als de laatsten vanuit de bypass nog moeten vertrekken. Het duurt toch nog vijfentwintig minuten voordat ik de startmat overschrijd.

Het is mijn tweede 15 km wedstrijd en mijn streeftijd heb ik op 1:15 gezet. Dat rekent onderweg gemakkelijk. Het vals plat in het begin van het parcour valt eigenlijk wel mee. Het is meer de mensenmassa, ondanks de trechterstart die mijn alertheid vraagt. Aan alle kanten schieten ze mij voorbij en ik op mijn beurt weer anderen. Het is soms verbazingwekkend dat er geen valpartijen ontstaan. In de Formule 1 het meest spectaculaire deel van de race maar hier een uiterst kritisch gegeven.

Eigenlijk is het een eenvoudig en goed in te prenten parcours. Lange stukken rechtuit met hier een daar een bult met dito afdaling, haakse bochten naar rechts en een paar naar links. Voor ik het in de gaten heb, heb ik de wind al in mijn rug. Het klopt wat er beweerd wordt, heuvels af geeft vleugels en het geeft de mogelijkheid de hartslag weer iets te laten zakken.  Het publiek is geweldig, niet alleen bij de start en finish maar ook onderweg en ook zij trotseren de kou. En dan is Nijmegen al weer in zicht. Ik zit nog steeds op koers, nee sterker nog, zou 1:10 haalbaar zijn. Ik waag mij aan een drie kilometer eindspurt. Het gaat heuvelafwaarts en had ik laatst niet gelezen dat het toch vooral een mentale kwestie is waarom wij lopers denken niet harder te kunnen.

Met de mond open en "snot voor de ogen" zet ik nog een keer aan. De finishboog is in zicht en het gaat gewoon niet harder maar de eindtijd stemt tot tevredenheid. 1:11. Tien minuten sneller dan vorig jaar tijdens de Wincanton Monferland Run, dat belooft veel voor 2 december als ik daar weer aan de start verschijn. Met de mogelijkheid om direct na de start/finish kleding achter te laten kenmerkt Nijmegen zich als een echt loopevenement. Droog aan de coolingdown beginnen, heerlijk. Na een kopje instant erwtensoep, dat bestaat echt, weer op weg naar huis. Als haringen in een ton in een stilstaande trein valt op, dat de Zevenheuvelenloop voor velen een bijzonder evenement is die volgend jaar zijn 25e editie mag optekenen. En het moet nogal gek lopen als ik daar niet weer aan meedoe, maar eerst morgen een kort rondje.

© Ger Huijer – Renkum