“Er is een kermisloop in ’t Zand, ga je mee?” vroeg mijn vriendin. Maar na de Dam tot Dam, Texel en een verknalde 3km baanloop vond ik dat ik aan een weekje rust toe was en ging ik wel mee, maar dan om te supporteren. Er was heel slecht weer voorspeld, maar toen wij vertrokken was daar nog niets van te merken: de zon scheen.

Wel kregen we onderweg en buitje, maar dat was zo klein, dat het de naam regen niet eens mocht gebruiken. Toen we in de kantine van de VV kwamen waar ingeschreven kon worden, begon het toch wel wat te kriebelen bij me en had ik bijna spijt dat ik mijn loopkleding niet had meegenomen. Er werd gelopen met een transponder waar 10 euro borg voor betaald moest worden. Uiteraard kreeg je die terug bij het inleveren van dat ding, maar omdat niemand hier van op de hoogte was en niet iedereen met veel geld naar een loopje gaat, werd het nog een ingewikkeld leningsproces bij diegenen die wel een iets gevuldere portemonnee mee hadden.

Drie rondjes moesten er gelopen worden en toen ik het parcours zag was ik toch blij dat ik geen loopkleding mee had genomen. Het was een crossparcours en na een paar keer gigantisch door mijn enkel te zijn gegaan, cross ik alleen als het niet anders kan en dan nog met compleet ingetapete enkels. Er werd gelopen over schelpenpaadjes, gladde modderpaadjes, scheve bermen, langs (of over) strobalen, door diepe plassen en zigzaggend om hekjes heen. Ik stond op een strategisch punt waar ik de lopers 3 x per rondje langs zag komen en zo ook zag dat de latere winnaar elke rondje meer uitliep op zijn achtervolgers. Jammer voor hem was de speaker in de war, want toen hij na drie rondjes wilde finishen zei die, dat hij vier rondjes moest………… zijn achtervolgers konden, nadat de fout was ingezien, nog tegengehouden worden, maar hij liep dus vier rondjes en zag er achteraf de lol wel van in en wilde ook nog wel een vijfde rondje lopen.

Mijn vriendin kwam bemodderd en gelukkig over de finish. Het was onderhand gaan regenen waar vooral de mountainbikers, die hetzelfde parcours moesten afleggen maar dan veel en veel meer rondjes, last van hadden.

Overigens hebben we niets van de kermis gezien. De Kermisloop in Petten stond wel in mijn agenda. De avond ervoor had ik kroketten gegeten, van Herman den Bijker, die kunnen alleen maar goed zijn dacht ik nog. Helaas, ze vielen heel slecht. Ik heb de nacht woelend, draaiend en steunend doorgebracht en had me er eigenlijk al mee verzoend dat ik thuis zou blijven. Maar in het ochtendgloren ziet alles er weer anders uit, dus ging ik optimistisch op weg. Ingeschreven kon er worden in de kroeg. Dat voelde je, want je bleef aan de vloer vastplakken vanwege het eerder gemorste bier.

Er was dit weekend prachtig weer voorspeld. Waar weet ik niet, in ieder geval niet in Petten. Het was bewolkt, er stond een pittig windje en het was ronduit fris. Van dat laatste hadden de lopers eigenlijk alleen maar last voor de start, die liepen zich daarna wel warm. Nee, dan de vrijwilligers: sommigen stonden pal in de wind en aan hun uitdrukking te zien hadden ze het behoorlijk koud.

Mijn enkels had ik ingetapet, dus ik kon er tegenaan. Nu is het parcours van Petten heel afwisselend: stukje straat, stukje schelpenpad, stuk bos met pittige klimmetjes en een zandpad. Nu weten degenen die mijn stukjes lezen dat ik de handicap van een verlamde stemband met bijbehorend ademtekort heb. En dat liet zich behoorlijk voelen tijdens de klimmetjes in het bos. Zo, wat had ik het zwaar. Daar kwam ook nog eens bij dat mijn vriendin er als een razende Roeland vandoor was gegaan en ik haar pas na zes kilometer (van de 10) had ingehaald. Dat kost kracht en de eerder genoemde kroketten speelden nog steeds op. Uiteindelijk finishte ik 21 seconden voor haar en was ruim een minuut sneller dan vorig jaar. Als klapstuk was er nog een verloting waar prijzen bij waren waarvan je hoopte dat je die niet zou winnen. Onze chauffeur was blij met zijn taart, mijn vriendin met een bandenplakset en ik dat ik de paling niet gewonnen had.

We startten en finishten naast de kermis, dus deze hebben we wel gezien.

© Myra van Es