Mannen en vrouwen zijn anders. Gelukkig natuurlijk. Maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld korfbal is er bij hardlopen de aloude strijd tussen mannen en vrouwen: Wordt het gezellig of kunnen de mannen het competitiebeest in zich toch niet onder controle houden? Dit verhaal vertelt de belevenissen van een hardloopstel. Dit verhaal is 100% fictie. Dus iedere mogelijke gelijkenis met de werkelijkheid is puur toeval.

Hij is een doorsnee man en loopt al 10 jaar hard. Denkt hij zelf. Hij is midden 30 en beseft langzaam dat zij steeds harder gaat lopen. Zij is redelijk nieuw in de hardloopwereld. Leeftijd ergens achter in de twintig. Ze loopt steeds harder en met steeds meer plezier. Zij beseft langzaam dat ze ook een hardloop junkie aan het worden is.

Mannen zijn gek op competitie. En schatten hun eigen prestaties structureel te hoog in. Vrouwen zijn emotie beesten. 99,999% loopt om af te vallen. Óf voor een extra balansdag. Zelden dat ze ook hard willen lopen of de strijd met elkaar aangaan.

Het begin
Iedereen is ooit begonnen. Ik weet het nog als de dag van gisteren. De eerste keer ging ik met hem mee. Na deze avond heeft het me enkele dagen geduurd om weer te herstellen…

Zij: Ga je nu alweer lopen? Je bent gisteren toch ook al geweest.
Hij: Ja, maar vanochtend niet….waarom ga je vandaag niet eens mee lopen?
Zij: Lopen. Ik?
Hij: Het is gezond. Geeft zelfvertrouwen en het is leuk!
Zij: Hardlopen leuk?!  Ik kom de straat nog niet eens uit. Tien minuten fietsen naar het station is al te ver. Totaal bezweet kom ik elke dag weer aan.
Hij: Gewoon meegaan! We doen een kort stukje, niet al te snel. Kom!!
Zij: Snel? Eerst maar kijken hoe ver ik kom.
Hij: Het is fietsend ongeveer 2 minuten, in mijn tempo 4. In jouw tempo dus 12 minuten.
Zij: Toch wel ver dat stoplicht. Mijn conditie is dramatisch!
Hij: Gewoon morgen weer, dan weer, tot je nog verder wilt. Het wordt vanzelf écht leuk!
Zij: We zullen zien. Ik vind er nu in ieder geval nog niets aan. Ik zie zwart voor mijn ogen en mijn hart bonkt in mijn keel. Is dat normaal?
Hij: Misschien was mijn tempo vandaag toch iets te hoog. Ga je morgen toch eens alleen lopen.

En zoals iedere loper weet ging het dus enkele weken later al als volgt:

Hij: Ga je nu lopen? Het is nu al veel en veel te donker buiten. Waarom niet morgenmiddag als het licht is?
Zij: Ik heb nú zin. En nu is het niet zo druk op de weg.
Hij: Vergeet je niet een hesje aan te doen?
Zij: Tuurlijk niet.

Nog geen tien minuten later gaat de voordeur open.

Zij: Hallo schat. Ik ben er weer! Ik heb net twaalf minuten achter elkaar gelopen zonder te stoppen! Goed hè?
Hij: Oh ik dacht je wat was vergeten…

Training/ Visualisatie
Sinds ik met haar samenwoon is de Playboy als lijfblad er natuurlijk niet meer bij. Maar niet getreurd. Wat de straatkrant is voor de daklozen, is de Runnersworld voor de échte hardloopjunkies. Mijn blad.

Hij: Was er nog post vandaag? Vandaag moet hij toch eindelijk komen!
Zij: Niets, alleen een tijdschriftje. Over lopen. Wel geinig dat blad.
Hij: Je bedoelt toch niet mijn Runnersworld?
Zij: Door het lezen over lopen, loop je echt niet harder. Ik wel, want voor beginners staat ie dit keer vol met tips.
Hij: Wat is dan volgens jou de gouden tip? Ik ben een al oor.
Zij: Dat is dan voor het eerst…Luister: hier op bladzijde 36 staat het: de dertig gouden tips. Tip nummer 28 is: ‘Wil je harder lopen? Dan moet je gewoon harder lopen!!’
Hij: Nee. Vrouwenlogica. Als je écht harder wilt lopen is er een techniek die enorm veel energie kost maar toch ook weer niet. Visualiseren!
Zij: Visualiwat? Wat moet ik me daar bij voorstellen? Dertig strakke kontjes vlak voor me….?
Hij: Visualiseren is het vormen van spieren door te denken dat je hard loopt. Het beeldend verbeelden, maar dan zo echt dat je het bijna zelf gaat geloven. De snelheid waarmee je wilt lopen slijt in als vaststaande patronen in je hersenen. En als het dan uur U is, dan weten je benen onbewust al wat ze moeten doen.
Zij: Mannenlogica. Ofwel een extreme vorm van grootheidswaanzin. 

De wedstrijd of gezelligheid
Wedstrijden lopen is het ultieme trainingsdoel. De slagroom op het toetje. De kers op de appelmoes.

Zij: Zaterdag gezellig wedstrijdje lopen. Samen met de dames.
Hij: Je verslaat ze toch wel hé? Een wedstrijd doe je niet voor de lol. Winst telt. Spreek maar af dat je na afloop 10 minuten op ze wacht. Dwingt ze tenminste tot doorlopen. Toch?
Zij: Nee. WIJ lopen gezellig samen. We passen ons tempo aan. Aan Ans. Die heeft nog nooit een 10 gedaan. Is het ook minder eng voor haar.
Hij: Ik snap er niets van. Jullie lopen toch altijd al samen. Jullie vrouwen hebben toch een bizarre definitie van het fenomeen wedstrijd. Daar hebben ze zelfs bij de atletiekbond twee melkwegstelsels verderop nog nooit van gehoord.
Zij: Jullie mannen zijn altijd maar in strijd met elkaar. Iedere duurloop, iedere tempo, iedere wedstrijd. Zelfs na afloop aan de bar wordt het tempo opgeschroefd. Wellicht door de verziekte visualisatie waar jullie loopverslaafde mannen allemaal last van hebben.
Hij: Mooi hé. Bijvoorbeeld rondje Texel. 120 kilometer. Deze mannen lopen dus gewoon 2x dat eiland rond. Om te winnen. Geweldenaars! Prachtig.
Zij: Nou dan dat verhaal van Winschoten, 100 kilometer en sommige van die gasten hadden pas na 60 kilometer door dat ze rondes liepen.
Hij: Maar wel strijd. Concentratie is dat. Pure wilskracht. Nergens meer aan denken. Alleen beuken, beuken om de euforie van de winst te proeven. Of de overwinning op jezelf. Competitie met jezelf.
Zij: 98 Kilometer lang 20 meter van elkaar lopen. Om vervolgens de laatste 2km hand in hand door de finish te gaan. Lekker gezellig!

Lopen voor de gezelligheid is iets wat niet bij mannen past. Te pas en te onpas wordt van iedere training een wedstrijd gemaakt. Alleen mannen onder elkaar is dodelijk voor het verstandig opbouwend trainen. Maar mannen met ook nog vrouwen in een groep werkt natuurlijk als een rode lap voor een stier. Een man loopt niet graag achter een vrouw. En als het onverhoopt wel gebeurd, is er natuurlijk ‘beheerst’ getraind. Op een avond komt zij alleen thuis van een training.

Hij: Hoe ging het?
Zij: Heerlijk gelopen. Gezellig gelopen. Met Wilma en Ans. Puur genieten.
Hij: Liep je vooraan?
Zij: We liepen naast elkaar. Alleen als het echt niet anders kon bij een smal pad, heel even achter elkaar. Maar dat is niet zo gezellig, dus die paden mijden we liever.
Hij: Heb je niet stiekem het tempo opgevoerd?
Zij: Wij vrouwen lopen voor de gezelligheid. Je kent Wilma en Ans. Continue praten. De volgende keer lopen ze nog eens tegen een boom. Best gevaarlijk.
Hij: Ik snap dat niet. Lopen voor de gezelligheid? Lopen is lopen. Met een doel voor ogen. Natuurlijk soms wel eens genieten. Van een sublieme training, waarbij je zeker weet dat zelfs Paul Tergat je niet bij kan houden. Maar ja, hij was er niet bij, want anders… Maar voor de gezelligheid? Ik snap daar niets van. Wat is dat toch met jullie? Voor de gezelligheid ga ik wel naar de kroeg. Een voorleesavond ofzo…

Tweety
Ik het begin snapte ik niets van al die loopverhalen. Hartslag dit, tempootje daar, kilometer per uur. Elke verjaardag was het weer raak. Mannen praten over hun aërobe drempel of over hun maximale hartslag. Ik heb nu gelukkig andere bronnen gevonden voor échte looptips.

Hij: Hé het is vrijdagavond. Wordt er niet meer gelopen?
Zij: Nee, rustdag. Zo heet dat toch als je geen zin hebt. Of zoals jij…nog te vermoeid van de vorige training waar je weer eens veel te hard bent gegaan om die jonge meid voor te blijven.
Hij: Gaan we wat leuks doen?
Zij: Ik ben wat leuks aan het doen. Ik zit gezellig te chatten. Best geinig. Op de chat krijg je gratis loopadvies, je doet nieuwe loopvriendinnen op en hoort nog eens wat. Zelfs voor beginners is het supergezellig, want je voelt je direct niet meer alleen. Ik ben gelukkig niet de enige waarbij alles schud en die zich al zwalkend voortbeweegt om de snelheid erin te houden.
Hij: Laat mij eens meekijken. Goh, Tweety wil met iemand samen dertig kilometer lopen. Lijkt me niet verstandig voor dat vogeltje. Wel ver voor zo’n klein beestje.
Zij: Leuk hè. We hebben allemaal een nick-name. Tweety heeft zij waarschijnlijk gekozen, omdat ze een vrolijk type is, lichtvoetig en haar vleugeltjes graag samen met iemand wil trainen.
Hij: Weet je zeker dat het een zij is? Misschien is het wel een oude viespeuk die na het lezen van Runnersworld zijn droom heeft gevisualiseerd en er straks met mijn vriendin vandoor gaat. Ik typ wel wat in. ‘Lieve Tweety. Ik, Sylvester, wil graag met je lopen. Het lijkt mij heel gezellig om met jou samen in het bos te lopen…’ Ik lust ‘m rauw dat vogeltje.
Zij: Kijk deze man geeft me tips en moedigt me geregeld aan. Mag jij ook wel eens wat meer doen. Hij zegt dat mijn vijf kilometer tijd veelbelovend is. En dat ik zeker nog niet aan mijn max zit gezien mijn progressie. Leuk hé! Ó kijk, vandaag heeft hij weer een tip: Eentje om van mijn spierpijn af te komen. Heeft ie zelf ook altijd last van. Aardig hé?
Hij: Ik ben toch wel benieuwd wie mijn vriendin het hoofd op hol brengt. Als ik die in mijn handen krijg….eens kijken wie is het: ‘De Keiler??’

Het einde nadert
Zij is gek op gezelligheid én samen lopen. Hij vindt het net wat te traag gaan samen, maar soms wel heerlijk om met haar mee te gaan. Want dan wordt er eens niet hard gelopen. Jaarlijks is er in een dorp in Nederland een loop waar alleen stellen kunnen meedoen. Een ‘Duo-Loop’. Georganiseerd door een loopgroep met de veelzeggende naam ‘Pheidippides’. Nou ja, je kent ‘m wel.  De gedenkwaardige soldaat die rond 480 v. Chr. van Marathon naar Athene liep.

Zij: De duo-loop: Hij wil winnen, maar beseft dat alleen fysieke kracht niet voldoende is. De avond voor de wedstrijd is de hele wedstrijd aan de eettafel gevisualiseerd. Wie start, hoe doen we de wissel, hoe lopen we de bochten? De nacht voor de wedstrijd verloopt onrustig. Steeds denkt hij aan de meest ideale opstelling. Hij eerst of ik. Zo simpel is dat niet. Volgens hem.
Hij: Zij heeft gisteravond nog gewoon getraind. Puur voor de gezelligheid had ze gezegd. Snapt ze dan niet dat ik niet louter voor de gezelligheid een duo-loop doe? Dit is toch eindelijk weer eens een kans op een mooie plastic herinnering. Liggend in bed vraag ik me af of zij de visualisatie als onderdeel van de wedstrijdvoorbereiding echt wel serieus neemt. Ineens hoor ik geluid. Het gaat steeds harder…
Zij: Sneller, sneller, sneller!!

© Redactie Loopkrant.nl

"Dit verhaal is voorgedragen op maandagavond 16 oktober 2006 tijdens een voorleesavond in Deventer "