De zondag na de Dam tot Damloop werd voor de 6e keer de Texel halvemarathon gehouden en voor de 6e keer deed ik daar met de 10km mee. Dit is een loop met kippenvelmomenten. Die kwamen al bij het aankomen van de boot vol zwaaiende lopers van Texel: eilandbewoners en diegenen die er meteen een vakantie van maakten en al op Texel waren.
In Den Helder stroomde de boot vol met overkanters en werd de sfeer er nog meer ingebracht door een DJ. Deze zesde keer was de eerste keer dat er erg veel wind stond en dat maakte dat de boot toch wel wat deinde. Ik word al zeeziek als ik naar de zee kijk, dus ik voelde me wit om mijn neus worden, gelukkig kon ik op een klein stukje open dek staan en dat scheelde. Aangekomen op Texel kwam het volgende kippenvelmoment: de klep van de boot ging open en na het startsein stroomde de boot leeg onder het geluid van de scheepstoeter (die pas stopte toen de laatste loper van boord was) en het gejuich van de rijen dik aanwezige supporters. Zij mochten niet met de lopersboot mee, maar moesten een boot eerder nemen.
Het beginstuk van ruim 4 kilometer lopen de beide afstanden samen, dan gaat de halve de duinen in, het strand op en de Dennen door, terwijl de 10km door de polder loopt. Misschien wat saaier, maar ook mooi. Zoals ik al eerder meldde: er stond een behoorlijk stevige wind, kracht 5, maar die was grotendeels in de rug, dus er werden scherpe tijden neergezet. Net als de week ervoor werd ik 1e V65. (Nu gebiedt de eerlijkheid me wel te zeggen dat er snellere dames van 65 jaar en ouder zijn, maar die liepen in Utrecht het NK op de 10km. Liep ik hier 50.32 op de 10, daar liep de 1e 45.28, de 2e 48.00 en zou ik “slechts” 3e zijn geworden).
De finish van beide afstanden in Den Burg was weer zo’n kippenvelmoment, het was één gezellige enthousiaste gebeurtenis.
De week na Texel werden onze clubkampioenschappen gehouden. Voor de wegatleten was er een 3km baanloop, mooi om “uit te lopen” van de twee zondagen ervoor. Ik had grootse plannen: omdat er nog geen clubrecord op die afstand van de V65 is, was ik van plan een scherpe tijd neer te zetten. Maar ja, er stond wéér heel veel wind en die stond ongunstig op de baan. Nu is de handicap van mijn verlamde stemband dat ik niet meer praten en hardlopen tegelijk kan en heel slecht heuvels en tegen de wind in kan lopen. Dan slaat mijn luchtpijp dicht. En dat gebeurde ook nu, drieënhalf rondje van de zeveneneenhalf heb ik gelopen en toen moest ik uitstappen, compleet achter adem. Helaas, geen clubrecord en zo werd de wind in één week van vriend tot vijand….
© Myra van Es