Badend in het zweet werd ik wakker, “wat is dat?!” vroeg ik mezelf af wanneer ik met een verschrikte blik bang in het duister tuurde. Ik wist niet waar ik was, een groot ‘iets’ had me ontvoerd en extreem erge dingen stonden op mij te wachten…“Klik” hoorde ik, en met een gerust gevoel keek ik in mijn sympathiek slaapkamerlampje dat net door mijn moeder werd aangeklikt. Wat was ik blij dat ik haar zag.

“Wees maar niet bang”, waren haar lieve woorden die met een gerust gevoel diep tot me doordrongen. “Oef” klonk het in mijn versuft kinderhoofdje. “Het was maar een droom”. En leunend op een beschermende moederschouder reisde ik opnieuw naar dromenland. Merkwaardig wat voor onschuldige, tevens onbestaande dingen in het hoofd van een ukkepuk kunnen afspelen. Spoken en monsters, boze geesten en rare wezens. Niets is dreigend genoeg om bange ukkepukjes op stang te jagen.

Intussen zijn er sinds mijn kindertijd indrukwekkend veel jaren verstreken, geloof ik niet meer in boze geesten, witte spoken of rare wezens, maar de angst? Die is er nog steeds. Veelal zijn de -vaak- hallucinante beelden die in menig droom voorkomen, de verzameling van beelden, geluiden, gedachten en gevoelens die iemand ervaart. En laat nu net dát de reden zijn waarom ik de laatste tijd zo vaak droom over jawel, hardlopen.

Ik loop niet zomaar rond, ik loop van niemand weg of naar niemand toe maar ik loop wel zeer vermoeid en een tikkeltje gebrekkig, op beide voeten terwijl ik mezelf met beide handen probeer vooruit te slepen. Ik loop gekneusd en gehavend, moeizaam en mankend, om met een harde knal neer te vallen. In een diep zwart gat. Juist, angst. Dat is wat ons bezighoudt. Angst voor zaken die sterker zijn dan onszelf, waar we geen enkel verweer tegen hebben. Zaken die ons lam leggen, letterlijk en figuurlijk…

“Oef, het was maar een droom”, is nog steeds die ene zin die versuft door mijn lippen klinkt op het moment dat ik hinkend en steunend voorbij marcheer. Zo blij dat ik opnieuw wakker ben want stel je voor, geblesseerd door het leven gaan… Ik mag er niet aan denken…Mijn moeder staat niet meer naast mijn bed wanneer ik verschrikt wakker word, maar geloof me, ze zou me gegarandeerd nog steeds sussend deze woorden toefluisteren;

“Schrik maar niet lieve schat, blessures bestaan niet. Enkel in je droom”.

Bedankt lieve mama, om zo goed over me te waken!
(dit jaar reeds 3000km blessurevrij hardgelopen.)

© Jürgen Op de Beeck – België – http://runnerke.skynetblogs.be