Ik ben een zwartloper. Niet in de betekenis van stiekem met een wedstrijd meelopen zonder te betalen, maar in de betekenis van kleur. Ik loop meestal in het zwart. In mijn kast heb ik van alles zes: shirtjes, hardlooprokjes, knietights, herfst- en wintertights. En dus allemaal zwart. 

Soms zit er een gekleurd biesje of logo op en dan draag ik een shirtje in die kleur en loop ik er opeens gekleurd bij tot mijn eigen grote schrik en die van mijn loopmaatjes. Ik heb ook commentaar als zij verschijnen in een zwart broekje met rode bies en daarop een blauw shirtje. “Dat kan niet”, zeg ik dan, “daar moet je een rood shirtje bij dragen”. Ze zijn onderhand wel gewend aan mijn kleurentic. Als iemand aan een ander vraagt: “kan dit wel wat ik aanheb?” is steevast de opmerking: Myra heeft zeker iets gezegd? Gelukkig voor hen kan ik alleen nog maar praten voor en na de training. Mijn twee hobby’s: praten én hardlopen kan ik niet meer tegelijk.

In november is de helft van mijn schildklier verwijderd. Er was een risico van 0,02% dat er een stembandverlamming kon optreden. Nu win ik nooit een prijs, dus ik maakte me daar geen zorgen om. Helaas, nu had ik wel prijs: een verlamde stemband die stil staat in mijn luchtpijp waardoor ik, behalve weinig stem, ook nog eens ademtekort heb. Toen ik weer mocht gaan hardlopen, redde ik met moeite 500 meter om daarna amechtig naar adem te happen. Nu, na ademhalingsadviezen van de logopediste, kan ik een duurloop van anderhalf uur volhouden. Soms met ademhappauzes tussendoor, soms in één keer. Tijdens wedstrijden kijken mijn medelopers vaak verschrikt om als ze me horen hijgen en twijfelen of ze de 1e hulp moeten inschakelen.” Niks aan de hand hoor”, piep ik dan met moeite.

Maar……….ik loop!

Ik ben een zwartkijker. Niet in de betekenis van dat ik geen kijkgeld betaal, maar in de betekenis van gedachten. Ik maak me altijd en eeuwig zorgen om mijn geliefden. In gedachten zie ik hen allerlei ellende overkomen. Als iemand te laat thuis is weet ik waar ze aangereden zijn. Ontelbare begrafenissen heb ik in gedachten geregeld en meegemaakt. “Waar ben je toch mee bezig”, zeg ik tegen mezelf als ik sta te huilen om dingen die niet gebeurd zijn. Als ik ga lopen verdwijnen de zwarte gedachten en heb ik oplossingen voor alle problemen die de wereld teisteren. Maak ik een einde aan oorlogen, honger, ruzies en rassenhaat. Ik bedenk de prachtigste verhalen. Maak complete metamorfoses voor ons huis. Alleen als ik thuis kom, weet ik niet meer wat ik van plan was en welke verhalen ik heb bedacht..

Maar…….ik heb wel gelopen!

© Myra van Es