Normaal lopen we op donderdag en zondag. Maar niet alleen lopen, ook de kracht en buikspieroefeningen slaan we niet over. Bodyrun bedrijven we. Ongeveer 100 meter van de startplaats van de Apeldoornse Matenloopgroep. Dan ineens stelt iemand voor om op woensdag met “hun” mee te lopen.

Het is rond de Pinksteren en er vallen een paar keer uit. Oké zeggen we tegen elkaar, we gaan. Het Achmea-groepje, verder A-groep om sluikreclame te voorkomen, doet mee. Eerst een keer meelopen in het Matendorp. Vervolgens met nog 2 meer meldt de A-groep zich bij Hoog Buurlo. Een mooie training voor de 10 van Zutphen hebben we bedacht.. 6 km door de hei banjeren. Ik herken gezichten van de eerste keer, weet veel namen niet en gelukkig weten ook zij niet al onze namen. Maar de A-groep wordt hartelijk ontvangen en trainer Jan stelt snel voor om te gaan rennen. Hij kijkt daarbij alsof hij ons lekker gaat afmatten.

We vliegen er in met ruim 9 misschien wel 10 km per uur. Dribbelen noemen ze dat! Mijn horloge is verkeerd ingesteld, dus ik zie de temposnelheid in digitale cijfers, het zegt me niks. Gelukkig wil Jan ons nog 150 jaar mee terug nemen en stopt hij vlak voorbij de schaapskooi. Kan ik snel mijn Garmin resetten. Natuurlijk gelijk warming-up oefeningen doen, net even anders dan bij die club van 100 meter verderop. Jan legt de route uit, waarbij ik me bedenk dat ik lekker achteraan loop en dus het niets hoef te onthouden. Ik zie wel. Hop daar gaan we, het lijkt wel of ze een bonus krijgen aan het eind, wat een tempo! Over een geasfalteerd fietspad, dat gaat eigenlijk best lekker.

Waarom er nou iemand over het zandpad draaft, zou die allergisch zijn voor Asfalt? Kan dat trouwens? Lijkt me lastig met al die nieuwe wegen die worden aangelegd tegenwoordig, bedenk ik. Ho, rust een keerpunt. Nou ja rust, omdat ik achteraan loop is mijn rust korter. Dus heb ik minder tijd om te herstellen en moet ik vermoeider weer aan de slag. Eigenlijk de omgekeerde wereld,maar lange tijd om dit probleem te tackelen heb ik niet. De hei op, het zand in en kuilen vermijden, ik moet zondag nog de 10 in Zutphen schiet er door mijn hoofd. Afzien wordt het, maar ik houd mijn tempo voor mijn doen redelijk op peil.

Bij radio Kootwijk krijgen we opnieuw culturele bagage mee van Jan en splitsen de groepen. Over 2 km of zo zien wel elkaar weer. Hoezo 2 kilometer?! Vraag ik me af, we lopen er 6 en na die 2 lopen we met zijn allen nog een stuk en we hebben al veel meer dan 4 gelopen volgens mijn benen. Zou Jan niet kunnen tellen? Zou hij daarom maar €2,– per persoon vragen start ik met mijn gedachtegang. Starten, want ik moet weer rennen en onder takken door laveren, inhalers laten passeren, op kuilen letten en stof happen. Want natuurlijk loop ik achteraan. Ik vind het prima, het loopt eigenlijk wel lekker.

Bij de stop waar we elkaar weer treffen, krijg ik nog een bemoedigende opmerking van Jan. Even later snap ik waarom. Als we bij elkaar zijn legt Jan blij uit dat de laatste loodjes het zwaarst zijn en dat hij daar graag voor wil zorgen. Dat zegt hij niet natuurlijk, maar dat bedoeld hij wel als hij ons voorgaat in het laatste stuk. Ik laat het maar over me heen komen en weet dat de auto aan het eind staat. Iedereen speert weg, het is mooi weer en ondanks de inspanningen geniet ik er ook nog van. A-groep lid C heeft last van d’r longen en laat zich afzakken. Ik offer me graag op en gezamenlijk komen we de open hei op. Jan staat boven op een heuveltopje ons moed in te spreken, als je hier bent, ben je er bijna. Ja Jan, denk ik, je praatjes zijn mooi, eerst zien.

Maar zowaar, we zien de auto’s en ik sluit als een van de laatsten aan op het parkeerterrein. Cooling down. Jan heeft nog goed nieuws voor de mensen die de korte route hebben genomen. Het was geen 6 het was 8,5! We mogen voor onszelf applaudisseren. Shit, denk ik, daar gaat mijn rustige voorbereiding van de 10 van Zutphen. “hadden we ook wel de lange van 9,5 kunnen doen”, zeg ik zo terloops mogelijk in de kring, maar denk “gelukkig niet”. Water en Sinas, ja dat bestaat nog bedenk ik me, worden uit een kofferbak aangerukt en we babbelen gezellig na. We groeten en stappen als A-groep weer in de auto.

Onder het genot van een ijsje op het terras in de Maten stellen we vast dat we lekker gelopen hebben en onze duurtest hebben doorstaan. 8,5 km Hoog Buurlo halen door de hei,heuveltjes en zand, dan wordt de 10 van Zutphen een eitje. We doen het nog een keer op woensdag spreken we af. Alleen zal het dan wel minder vreemdgaan zijn bedenk ik me.

Jan en loopgroep de Maten, tot ziens en bedankt voor jullie steun. De 10 in Zutphen hebben we uitgelopen. Ik in een nieuw record. Jullie “schuld”? dat zullen we nooit weten.

© Abe Stienstra – Apeldoorn