Woensdagavond 14 juni 2006. Het is geen normale avond. Het is de avond waarop het jaarlijkse Tartlétos Loopgala wordt georganiseerd. Ditmaal voor de tweede keer in Apeldoorn. Deze wedstrijd is een ideale wedstrijd voor iedereen die hard kan en hard wil lopen tegen loopcollega’s van gelijke sterkte. Met wel vijf volle series op de 5000 meter het feest voor de liefhebbers van baanrondjes lopen pur sang.

Langs de baan treffen we een ietswat nerveuze loper. Hij valt op door een uiterst geconcentreerde blik die kracht maar ook wat onzekerheid verraad. We raken in gesprek. "Een paar collega’s vroegen of ik eens mee wilde lopen in de pauze. Sindsdien ben ik niet meer gestopt." Aan het woord is Ricardo Pengel. Woonachtig in (omgeving) Nijmegen.

Ricardo is al vele jaren een gerenommeerd lid van de Atletiekvereninging Cifla. Een vereniging die zich met name richt op lopen op recreatief- en wedstrijdniveau. Ricardo Pengel geboren in 1950 en anno 2006 op de tien kilometer nog altijd goed voor tijden rond de 37 minuten. We zijn benieuwd wat Ricardo ook nu nog drijft om af te reizen naar dit Loopgala. Op zijn 55ste verjaardag dacht hij nog serieus na om te stoppen met lopen. Vorig jaar dus. Uiteindelijk maar niet gedaan en hij loopt dit jaar zoals hij het zelf zegt ‘de sterren van de hemel’. Dit loopgala is zo sterk dat hij hier zijn kansen weer eens wil beproefen. ‘Rond de 18’ zoals hij het zelf zegt.

Lopen en atletiek waren lange tijd wereldvreemde sporten voor Ricardo. Voetbal en daarna basketbal zijn de sporten waar Ricardo ‘groot’ mee is geworden. Met basketbal heeft hij tien jaar in de top meegespeeld. Regionaal alles gewonnen en ook nationaal behoorlijk een balletje mee gestuiterd. Nieuwsgierig geworden vragen we door om achter het loopgeheim van Ricardo te komen. Wat blijkt: Ricardo is eigenlijk geen geboren loper, maar een voetballer die na 10 jaar basketbal eigenlijk per ongeluk met lopen in aanraking is gekomen. Als kind was hij totaal niet bewust dat er zoiets als (hard)lopen of baanatletiek bestond. Laat staan dat het in hem opkwam om te gaan lopen. Het ging per ongeluk…

Op zesendertigjarige leeftijd werd Ricardo door collega’s gevraagd eens een rondje mee te lopen in de middagpauze op het werk. Nou echt moe werd hij hier niet van. De transpiratiehoeveelheden en het hoge tempo van basketbal waren wellicht een oorzaak hiervoor. Maar helemaal snappen deed hij dat lopen en die lopers nog niet. Toch raakte hij beetje bij beetje verknocht aan lopen. De sport voor Ricardo werd natuurlijk al snel harder gaan lopen. Mensen voorbij lopen, collega’s voorbij. Trimmers voorbij. Dus:Redelijk snel kwam daar ook het eerste trimloopje.

Ricardo weet anno 2006 nog precies wat hij op zijn debuutwedstrijd liep: 45 minuten. Tijden en afstanden zegden hem helemaal niets. Maar wellicht onbewust besmet door het loopvirus ging hij in een volgend loopje over tien kilometer naar 41 minuten. Dit smaakt naar meer. Dus toch maar eens voorzichtig kennisgemaakt met Cifla. Toendertijd natuurlijk dé loopgroep in Nijmegen. De eerste schrik bij de kennismaking was een harde: Iedereen had het over voeding, tijden, seconden en intervaltempo’s. Allemaal zaken die Ricardo als nieuweling natuurlijk totaal niets zeiden.

Wereldvreemde stof dus voor Ricardo, ongeveer zoiets als penalties nemen uitleggen aan Seedorf. Wel werd direct aan de nieuweling duidelijk gemaakt dat er echt gelopen werd. 100 kilometer per week. Gekken dacht Ricardo, die met zijn werk in de psychiatrie natuurlijk toch al wel het nodige had gezien. Het lopen binnen een club, de progressie op de wedstrijdjes werkten echter zo aanstekelijk dat Ricardo tot op de dag van vandaag verknocht is geraakt aan lopen op de baan. Dus na een zomer rondjes lopen op de baan dacht Ricardo in alle onschuld bij het invallen van de herfst: ‘Volgende zomer weer’.

Maar de jongens bij Cifla wisten goed raad met deze debutant. Lopen stopt niet. In de herfst, winter, zomer, alle seizoenen in het jaar wordt er gelopen/getraind. Het loopverhaal van Ricardo is voor iedere oudere jongere die nog wil starten met een ‘hardloop’-carriere om van te smullen: binnen een jaar liep hij 34 minuten op een tien kilometer. Echter de 8.55 op de drie kilometer koestert Ricardo nog steeds als de prestatie waar hij met heel veel trots aan terugdenkt. En dat na een kleine twee jaar lopen.

Nu bijna twintig jaar loopervaring later is Ricardo nog steeds twee keer in de week te vinden op de atletiekbaan. Daarnaast loopt hij graag nog wat duurloopjes buiten de baantrainingen. Soms met Arthur Schramade, wat een vaste loopmaat is, maar vaak ook alleen. Maar alles is nog steeds gericht op snelheid. Snelheid en lopen is de passie geworden van Ricardo. Dus vandaar ook zijn liefde voor een loopgala waarbij snel lopen het doel is.

Ricardo is de baanatletiek nog altijd trouw gebleven. Zijn energie en motvitie haalt hij uit winnen. Vooral van jongeren. En iedereen die de baanatletiek in Nederland kent weet dat ze je met 30 vaak al de ‘opa’ van de serie noemen. Ricardo motiveert zich hierdoor juist extra: ‘Ze zullen er echt voor moeten lopen’ om hem te verslaan, zoals hij het zelf zegt. Hier haalt hij plezier uit en het motiveert hem als jongere ‘oudere’ nog altijd iedere wedstrijd als jonkies achter hem lopen.

Het loopvirus van Ricardo heeft niet echt zijn familie besmet. Alleen zijn broer deelt inmiddels deze passie met hem. Zijn zoon is wellicht helaas nog verknocht aan voetbal. Wat iedere loper wel eens heeft, overkomt ook Ricardo natuurlijk: Geen zin. Zijn remedie is simpel maar uiterst effectief. Gewoon niet lopen, maar lekker op de bank blijven zitten. Dan heb je de volgende dag extra veel energie. Ricardo Pengel is na twintig jaar ook gewoon nog altijd nerveus voor een wedstrijdje. Baan of weg. Alles van drie kilometer tot halve marathon lukt hem wel. Passie is echter baanatletiek geworden en nog steeds gebleven.

Op baanwedstrijden zal je hem deze zomer en hopelijk nog vele jaren tegenkomen. Een marathon heeft hij tot op heden nog niet gedaan, maar wat niet is kan nog komen. Lopen, volgens Ricardo ‘gewoon nog steeds leuk’. De les van Ricardo voor iedere loper is simpel: Ontspan en Geniet! Tja, wij wensen Ricardo succes met zijn wedstrijd. Nog een half uur en dan mag hij eindelijk: Genieten van zijn trainingskilometers door het beste uit zichzelf te halen tijdens de spannende 12 1/2 rondes die voor hem liggen.

© Redactie Loopkrant.nl