In het Hemelvaartweekend, 18 en 19 Mei, was het voor velen weer zover: de 24-uursloop in het Apeldoornse Mheenpark. Voor het echte 24uursgevoel moet je toch écht zelf meelopen of de hele nacht doorbrengen om het te kunnen beschrijven. Als toeschouwer lijkt het rondje immers saai en monotoon. Het meest opwindende is de scherpe bocht van 90 graden, toch?
Het enige beetje afleiding krijgt de loper in de verzorgingszone met de diverse fleurig gekleurde tenten van de vijftien estafetteteams die zich dit jaar hebben gewaagd aan het 24 uur lang rennen van dit ‘unieke’ rondje van 1652 meter. Trainen voor een 24-uurs estafetteloop, hoe doe je dat? Er specifiek voor trainen is wat lastig want ’s nachts een paar minuten lopen en dan weer een uur pauze doe je niet in je eentje. Hopen op het beste dan maar en genieten van het alles. Nadat de estafettelopers op vrijdag alles hebben opgezet en uitgepakt kan de uitdaging beginnen. Om twee uur exact, op de derde piep van het nieuws, klinkt het startschot. De estafettelopers sprinten weg. De sololopers kuieren gemoedelijk in een ons-kent-ons sfeertje hun eerste meters.
Hoeveel plezier beleven zij op zo’n moment nog aan het lopen? Alles moet toch pijn doen en het lichaam schreeuwt om te stoppen, maar kennelijk ervaren zij dat anders. Dit jaar hebben echter vele sololopers hun strijd jammer genoeg voortijdig moeten staken vanwege een hoge luchtvochtigheid en de warme zon. Dit alles nog voor het ingaan van de koele nacht. De bondscoach en atleet Ed van Beek baalde ervan dat hij de loop voortijdig moest staken. Dit alles wegens kramp rond de klok van acht uur op vrijdagavond. Bij het opkomen van de zon, in de laatste uren, was minder dan de helft van de solostarters nog op het parcours. De uitlopers maken hiermee nóg meer indruk op het toegestroomde publiek.
Tijdens dit weekend heeft de bezoeker achter de dranghekken zoals elk jaar weer veel bewondering gekregen voor de sololopers. Terwijl wij, de toevallige nieuwsgierige passanten, weer op tijd in ons bed kruipen op een comfortabel matras gingen zij, de solopers, maar door met hun rondjes. Bij de ochtendwake zie je ze soms eventjes van de slaap zwabberen over het parcours, maar ze gaan stug door. Ultraloper zijn is een aparte discipline, een bijzonder volk.
Alleen een echte utltraloper zal zijn loopkameraad kunnen begrijpen. Elk weldenkende ultraloper loopt graag een 24-uurs en zou hetzelfde doen, maar dan in de Ardennen, het Sauerland of de Vogezen. Niet deze Mheenparklopers, die doen het in Apeldoorn, in een park, het Mheenpark, in plaats van in prachtig heuvelachtig glooiend landschap en dan ook nog eens op asfalt en niet op prachtige hellende bospaadjes. Het Mheenpark in Apeldoorn dus: je zou er nog niet dood gevonden willen worden. Toch wagen een handvol ultralopers zich ieder jaar weer aan de 24 uur van Apeldoorn, of de 1.440 minuten of de Hardloopdriedaagse. Het is maar hoe je het bekijkt.
Zeer sterk was de vierde plaats in het totaalklassement van één van de tien vrouwelijke loopsters Mary Larsson. De Zweedse is viervoudig winnares van de bekende Spartathlon (246km). Op 47-jarige leeftijd verbeterde ze op zaterdag 19 mei haar persoonlijk record met bijna drie kilometer (216.402 meter)! Bij de mannen was het nog lang spannend door de bijtende strijd tussen de Nederlanders Math Roberts en Jan Albert Lantink. In de laatste paar uren liet Math weten het tempo niet meer vol te houden en pakte Jan Albert zijn NK-titel met een afstand van 235 kilometer en hij werd daarmee derde Nederlander op de ranglijst 24 uur en overall winnaar tijdens dit internationale wedstrijdevenement. Iets wat voor het laatst gebeurde in 1997 door Ron Theunisse. Ron liep destijds een subliem Nederlands record van 261.475 km. Jan Albert heeft letterlijk nog een lange, maar zeer zeker een veelbelovende weg te gaan. Ron Teunisse kwam hoogstpersoonlijk op bezoek in Apeldoorn voor de laatste aanmoedigingen en natuurlijk mocht hij de bloemen uitreiken bij de prijsuitreiking van het Nederlands Kampioenschap. Bij de vrouwen door gebrek aan deelneemsters geen Nederlandse winnares.
Marjolein Koolman uit Apeldoorn hoopt dat het volgend jaar weer georganiseerd wordt. Als debutant tijdens de estafetteloop heeft ze genoten. "Het was weer een belevenis op zich. Nooit gedacht dat ik het leuk zou vinden. Ik had me op het ergste voorbereid, maar het viel mij erg mee en ik zou zo weer mee doen. Het enige moment dat ik zwart voor m’n ogen zag was het moment dat iemand langs het parcours mét flitser een foto van me maakte." Voor Bas Schippers, tevens uit de atletiekstad Apeldoorn, bleef het nog even spannend of hij nog een rondje zou mogen lopen op het beruchte parcours. Als reservelid en tevens teamteller stond hij al geruime tijd klaar in een ultrakorte sportbroek. "..misschien op zaterdagochtend om zes uur nog. Je weet immers nooit." Volgend jaar misschien weer? Dat is een vraag die de vele lopers elkaar dit weekend stelde. Immers het deelnemersaantal was niet overweldigend. Ook het aantal estafetteteams bleef wederom ver onder de maat.
Velen zullen het waarschijnlijk niet meer weten, maar de 24-uurs wedstrijd in het Apeldoornse Mheenpark is begonnen in 1978 en wel in het Gelderse plaatsje Epe. AV Veluwe en AV Cialfo ondertekende destijds een eenvoudig ‘samenwerkingscontract’ en zo is het 24 uurs lopen ontstaan. Wie helpt de huidige organisatie om dit prachtige evenement levend te houden?
>> Een kort fotoverslag van het 24-uurs festijn in Apeldoorn – Groter formaat (1MB) gratis op te vragen via redactie@loopkrant.nl
© Redactie Loopkrant.nl