In Veenhuizen doen ze niet aan opjutten – Loopkrant.nl

Het weer is niet zo mooi als er eerder in deze week voorspeld was. Niet dat het koud is. Dat niet. Helaas kan de zon niet door het wolkendek heen breken. We gaan vandaag naar Veenhuizen. De ‘Lenteloop’ van ‘Rood-Zwart’. Bij deze loopserie is er voor de tweede keer dit jaar een canicross. Dat is helemaal goed voor ons. Egbert gaat tien kilometer ‘gewoon’ lopen.

Hondje en ik de vijf kilometer. De ‘gewone’ loop start vijf minuten voor de canicross. Daarna starten de bazen met de honden om de dertig seconden. Zo kan iedereen op eigen tempo lopen. Door deze methode lopen we elkaar niet in de weg. Ik verheug me erop de andere honden met hun baasjes te ontmoeten. We beginnen elkaar te kennen en er ontstaat een band. Dat is het voordeel nu de opkomst bij het canicrossen nog niet zo groot is. Het canicrossen in deze kant van het land is nog in opkomst. Volgend jaar zal de deelname wel groter zijn. Als we bijna op de plaats van bestemming zijn, laat de zon zich toch zien. Het zal waarschijnlijk nog warm worden tijdens het lopen. We trekken dan ook luchtige loopkleding aan. De andere canicrossers komen er ondertussen ook aan. De meeste honden zijn opgewonden. Zij weten wat hun te wachten staat.

Wachten kunnen én willen ze niet. Hondje is de rust zelf. Wat haar betreft mag de canicross afgelast worden. Jammer voor Hondje dat alles mee zit vandaag. We gaan ons inschrijven. Vanaf deze keer kunnen we ook met een herinnering lopen. Dat is nieuw. Veel lopers zijn er tuk op. Zij betalen graag een euro-tje extra voor een glimmende glanzende medaille. De opkomst is goed. Zowel bij de ‘gewone’ loop als bij de canicross. We mogen weer een paar nieuwe gezichten begroeten. Altijd leuk. Meteen ontstaan er interessante gesprekken over de honden. De soort, het ras en het lopen. Hondje bekijkt het van een afstandje. Ze heeft al laten merken dat ze in de auto wil zitten als er gelopen gaat worden. Ze mag even in de auto zitten totdat de trimloop gestart is.

Dan is het de beurt aan de honden. De koppels die de langste afstand van tien kilometer lopen, starten het eerst. Dan is de vijf kilometer aan de beurt. En uiteindelijk zijn er nog een paar koppels die drie kilometer lopen. Hondje en ik mogen als eerste van de vijf kilometer starten. Het gaat meteen goed. Hondje heeft het aanvaard dat we gaan lopen. Voor haar doen loopt ze aardig mee. Natuurlijk worden we al snel ingehaald. Maar dat is geen probleem voor ons. Het bos is al mooi en het ruikt er heerlijk. De ondergrond is droog en niet te zacht. Alle koppels die de vijf kilometer lopen halen ons in. Dat stimuleert Hondje om er, op gepaste afstand, achteraan te gaan. Ik ben trots op Hondje dat ze zo keurig loopt. Natuurlijk prijs ik haar onderweg. Of het indruk op haar maakt… Ze is niet zo gevoelig voor complimenten. Ze laat zich er in ieder geval niet door opjutten. Hondje heeft een sterk karakter. Onder alle omstandigheden blijft zij zichzelf. Dat vind ik prijzenswaardig. Het is een bijzonder hondje. En dat is ze.

Een dame met een herder, die mij al snel inhaalde, gaat wat langzamer lopen. Haar hond heeft nogal een dikke vacht. Hij heeft het warm van het lopen. Deze hond is verstandig en luistert naar zijn lichaam. De dame jut hem niet op. Zij heeft begrip voor haar hond en past haar tempo aan. Wij lopen er langzaam op in en uiteindelijk lopen wij haar voorbij. Niemand die zich er druk om maakt. We lopen voor de fun. Voor het samen iets leuks en sportiefs doen. Dat is het belangrijkste.

Hondje en ik finishen nog onder het half uur. Ik ben tevreden. Hondje heeft mooi meegelopen. Veel andere honden duiken meteen een sloot in na het lopen. Vooral de herder is in zijn element. Hij zwemt heen en weer met een grote stok. Hondje loopt aarzelend naar de slootkant om wat te drinken. Echt dorstig is ze niet. Zij vindt pootje baden al nat genoeg. Ik zei het al: ‘Het is een bijzonder hondje en dat is ze.’