Elly haar duurlooptempo is iets hoger dan het mijne, maar als ze het rustig aan doet houd ik haar makkelijk bij. We lopen samen een rondje Noord-Aa-plus-Benthuizerplas. Daar doen we zo’n uur en twintig minuten over en ik moet volgens het schema anderhalf uur. Dus zeg ik tegen haar dat ik aan het eind nog een extra rondje ga maken.

Iedereen zal dat wel eens hebben. In Noordhoven voel ik het al opkomen en het wordt langzamerhand erger. Op de Zwaardslootse weg zeg ik tegen Elly: ik loop straks gewoon met je mee, want ik ga kramp krijgen. Oké? zegt ze vragend. Nog een paar honderd meter verder houd ik het niet meer. Ik ga over in wandelpas. Elly vraagt bezorgd of het nog gaat? Ja, ga maar door. Kramp in mijn buik!

Was het maar ergens bij de Noord Aa gekomen. Dan had ik wel ergens de bosjes in kunnen duiken. Hier kan dat nergens. Ik wandel voorzichtig verder. Intussen kan ik niet voorkomen dat het van onderen begint te pruttelen. Dat gaat niet goed! Dat gaat niet goed! Gaat het door me heen. Maar de kramp vermindert daardoor wel een beetje. Ik ga weer voorzichtig dribbelen, totdat het opnieuw onhoudbaar wordt.

Zo sukkel ik door. Stukjes dribbelen, stukjes wandelen. En intussen is er volop actie in het onderlijf. Ik maak me ernstig zorgen. Op een sukkeldrafje kom ik bij de kleedkamers. De WC is gelukkig niet bezet. Ik spring naar binnen en sluit me op. Als eerste bestudeer ik mijn onderbroek.

Opluchting

Twee maal. Na afloop breng ik de douchende mannen in verwarring met de woorden: “Ik moet nog tien minuten, maar ik heb mijn broek schoon gehouden!”. Het laatste rondje door het park gaat zeer ontspannen.

© Gerrit Pelkman – Zoetermeer / Lid ARV Ilion