I’m a happy runner! – Loopkrant.nl – Voor lopers, door lopers!

Dacht ik er dit weekend nog aan om Ron te volgen en ook mee te doen aan een Oranjeloop, besloot ik vandaag om het wat dichter bij huis te zoeken. De Huissense Stratenloop 2007 leek me wel wat. En dan de vijf kilometer, want tien kilometer redden m’n knietjes nog niet.

Vanmorgen trok ik dus m’n mouwloze zomershirt aan en m’n knee tight, deed m’n cap op, mp3-speler eraan, m’n minitasje om m’n been met het inschrijfgeld erin en later voor de autosleutel, sportdrank mee en een banaan. Mobieltje en rijbewijs ook mee, maar die blijven in de auto. Dit keer vertrek ik met Jan z’n auto omdat hier een ingebouwd navigatiesysteem in zit. Zo hoef ik niet te stressen over eventueel te laat komen.

Huissen blijkt niet zo moeilijk te vinden. Ben mooi op tijd en ik flip dan ook niet als ik niet zo snel een parkeerplaats kan vinden. Ik rij op een gegeven moment het parcours op en wordt – uiteraard – tegengehouden door iemand van de organisatie. Mooi, kan ik meteen even vragen waar ik dus kan parkeren.

Na de auto te hebben geparkeerd, loop ik richting de kerk waar het inschrijfgebeuren is. Met m’n startnummer opgespeld (ben dat speciale ding voor startnummers natuurlijk vergeten) overbrug ik de tijd tot de start, door om me heen te kijken. Volle terrasjes, een kleinschalige kermis, veel mensen. De luidsprekers worden getest en aan het verzoek of er iemand die bij de start staat om de hand op te steken als ze hem daar horen, voldoe ik maar braaf, want niemand anders lijkt aanstalten te doen. Al met al is de sfeer prima, feestelijk, en het weer is ook top.

Vlak voor de start maak ik de boel los. Ik weet inmiddels dat alleen van de eerste 5 die finishen de tijd zal worden genoteerd. Jammer, want ik vind het altijd wel iets toevoegen aan een loop als je op de uitslagenlijst komt te staan. Maar goed, ik heb m’n hsm om en kan dus ook zelf klokken.

Na het praatje van de burgemeester, geeft de beste man het startschot en iedereen gaat er vandoor. Ik vind het tempo eigenlijk meteen al best hoog liggen. We moeten eerst de dijk op, en ik voel meteen al dat m’n benen en kuiten zwaar aanvoelen. Hoe kán dat nou? Ik baal meteen als een stekker, want ik heb het gevoel dat ik langzaam ga. Zeker omdat ik zie dat een joch van een jaar of acht me al een stuk vooruit is, evenals een man met om beide knieën van die witte stretchverbanden (?) waar de rafels aan hangen en die op een nogal houterige manier loopt. Jemig, ben ik nou echt zó’n slak?! Ik bedenk me dat ik straks, als ik eenmaal in m’n ritme kom, hém in ieder geval in ga halen.

Maar dat in m’n ritme komen, dat lukt niet zo best. Ik ben eigenlijk het drukste bezig met allerlei gedachten. Negatieve gedachten wel te verstaan: "Dit wordt weer een abominabele tijd", "Ik had net zo goed niet hoeven komen, ik kan er zelfs nu uitstappen", "Jemig, ben ik nou nóg niks vooruit gegaan". Op het 1km punt klok ik 5 minuut 50. Ik voel de moed zakken.

Dan spreek ik met mezelf af dat ik die vijf kilometer gewoon ga uitlopen. Ongeacht de tijd. Wat verderop passeer ik die vreemde vogel met die kniedingen, hoor hem nog even achter me stampen, maar dan vervaagt dat geluid. Ik zie af en toe wel wat mensen aan de kant staan die de lopers aanmoedigen. En al ben ik stuk aan het gaan en reageer ik amper op hun geklap, ik blijf het een welkome aanvulling vinden. Bedankt mensen!

Eindelijk is de finish in zicht. Ik probeer de loopster voor me nog in te halen. Dat lijkt te lukken, maar als zij ook nog wat aanzet, passeert zij toch eerder de finish. Als ik zelf de finish overstap, hoor ik "Goed gelopen Carla!" en zie een bekend gezicht zitten die foto’s aan het maken is. Ik plof er naast, we praten heel kort en als ik haar vraag waar ze de foto’s plaatst, blijkt het Fiona te zijn! Ik had haar dus niet herkend…stomstomstom.

Vervolgens tank ik even bij met de aangeboden sportdrank en schijfjes sinaasappel, rek wat, en kijk ondertussen naar andere lopers die finishen. Even later spreek ik Fiona nog eventjes, en dan ga ik weer richting auto. Op de snelweg gooi ik er een WOWIEEE! uit, want ik heb namelijk een tijd neergezet van 28 minuut 58! Een aardige winst, als je weet dat ik vorig jaar over de 5km nog zo’n 34 minuten deed.

Thuis zit ik nog euforisch te wezen op de schommelbank, de paar slokjes wijn vallen verkeerd en ik ga misselijk op de ligstoel liggen. Misselijk of niet, I’m a happy runner!