Emmeloord: zijn naam is Haas – Loopkrant.nl

Na Emden viel de kou in. Niet zo zeer buiten alswel in mijn huis. Thuisgekomen snel de verwarming een zwieper gegeven. Er gebeurde niets. De energiewacht gebeld. Wat bleek? Heel ons dorp zat zonder gas! Het zou nog uren duren. Wij trokken onze warmste fleecers aan. Twee paar sokken, een skibroek en togen naar mijn superknusse zolder. Alle schemerlichtjes aangedaan. Overal kaarsen neergezet. Een warme hap erbij en natuurlijk een fles met een hoog alcoholpercentage. Hondje aan onze voeten. We kropen dicht bij elkaar om warm te blijven. Hopelijk zien we er over negen maanden geen gevolgen van.

Fris als een hoentje springen we vandaag mijn bed uit. Hondje staat al te popelen om naar buiten te gaan. Sneller dan anders zitten we in de warme auto op weg naar Emmeloord. Daar bij AV NOP is de maandelijkse trimloop. We weten dat de Bosbaanlopen mooi zijn. Bovendien is het er supergezellig. Voor het lopen krijgen we een bonnetje voor een gratis kop koffie. Na het lopen een appel voor de dorst. De trimloop zelf is voor iedereen betaalbaar. Al met al een prima organisatie. We verwachten dat de vier vrienden er ook zullen zijn. We hebben elkaar zeker een maand niet gezien. Jawel hoor. Als wij net onze lippen zitten te verbranden aan de verse koffie komen zij luidruchtig binnen. Weg is de zondagse ochtend rust. De vier zitten vol loopverhalen. Gisteravond hebben ze de ‘Vollemaan’ loop nog gelopen. Frans zijn kuiten zijn er nog van opgezwollen. Dat weerhoudt hem niet om straks weer voluit te gaan. Maar eerst gezellig koffieleuten.

Een half uurtje voor de starttijd gaan we inlopen. De zon schijnt helder. In de schaduw is het fris. Ik trek handschoenen aan. Dat lijkt mij wel zo prettig. Egbert gaat in korte pant lopen. In de tweede ronde zal hij zijn jasje zelfs uitdoen. De starter heeft nog een paar dienstmededelingen. Hij vertelt van wie wij de appels aangeboden krijgen. Een luid applaus volgt. Die appels zijn superlekker, dat weten wij allemaal. Dan vertelt hij dat iemand van de organisatie zeventig jaar geworden is. Ook dat is een applaus waard. Ondertussen staan we te popelen om te lopen. Het startschot gaat en de lopers zijn niet meer te houden. Hele drommen atleten stuiven mij voorbij. Ik voel me een slak. Egbert loopt ook al een eind voor mij. Frans moet nog achter mij lopen. Ik heb hem nog niet gezien. Na mijn eerste rondje van twee en een halve kilometer ga ik iets versnellen. Dat lukt. Een twaalftal seconden sneller dan de eerste ronde. Het derde rondje nog iets sneller. Nee maar!!! Wie zie ik daar??? Ken ik die zweetnek? Ik kijk eens goed. In het voorbijgaan zeg ik lollig:’Dag meneer. Kan het zijn dat ik met u vannacht het bed gedeeld heb?’ De meneer, zijn naam is Egbert, moet er hartelijk om lachen. Hij zegt maar niks. Zijn achternaam is Haas. Ik verwacht dat Egbert wel achter mij aan zal gaan. Dat doet hij niet. Als ik vier ronden gelopen heb, loopt hij nog een ronde door. Van de organisatie krijg ik een heerlijk appel aangereikt. Ik haal Hondje uit de auto en loop een stukje met haar uit. Als ze Egbert ziet finishen zij samen.

Na het douchen rijden we de toeristische route naar huis. Onderweg bezoeken we nog een mooi oud begraafplaatsje. Mijn nieuwste hobby is foto’s maken van oude grafstenen. Ach ja, ieder zijn meug. Egbert geniet er ook van. We maken nog een mooie wandeling door een klein dorpje en daarbuiten. Drinken een kop koffie onderweg en eten een suikerbeest. Sinterklaas is weer in het land.