Ik twijfelde: zou ik gaan lopen of niet? Ik had immers last van een lichte luchtweginfectie, en kon precies aangeven waar mijn luchtpijp liep, maar ik had geen koorts. Uiteindelijk won mijn wantrouwen ten aanzien van mezelf het, en besloot ik gewoon te gaan. Ondanks 10 jaar hardlopen verdenk ik mezelf namelijk nog steeds van luiheid en smoesjes.

Omdat ik naast een luchtweginfectie ook nog kampte met allerlei moederlijke schuldgevoelens nam ik Ot (11) mee, zodat ik eens even de banden kon aanhalen. Het werd een barre tocht. En niet alleen omdat Ot alleen maar praatte over oordopjes en het verschil tussen mp3- en mp4spelers, ik voelde me toch niet optimaal. Met vereende krachten lukte het me om het doel van deze zondag te bereiken: restaurant De Smoks in Zelhem. Daar laafde ik mezelf aan twee koppen koffie, en Ot hield genadig even zijn mond terwijl hij een groot stuk appeltaart naar binnen werkte.

‘Terug gaan we gewoon wandelen Ot!’ besloot ik. ‘Mama is niet zo goed in orde.’ Zo gezegd, zo gedaan. Als ik ren, kost de afstand Zelhem-Doetinchem me een half uurtje, maar in wandeltempo werd het bijna een uur. We waren bijna thuis toen een auto luid toeterend stopte. Mijn bloedeigen man leunde naar buiten en zei: ‘Ik dacht dat je het misschien niet meer kon volhouden, en wilde je ophalen!’ Hij steeg met sprongen in mijn achting! Wat een lief gebaar! En bij mezelf dacht ik: ‘Ik heb dan weliswaar geen ridder op een wit paard, maar wel een ridder in een Opel Zafira!’

Ik aanschouwde de resterende anderhalve kilometer, en keek verlangend naar de auto, maar besloot toen: ‘Nee, nu wil ik het afmaken ook.’ En toen we de auto in de verte zagen verdwijnen, doceerde ik: ‘Kijk Ot, zo moet je dat doen: je moet altijd afmaken waar je aan begint. Dat heet ‘doorzettingsvermogen’ en ‘wilskracht’. Dat is heel belangrijk in het leven. Maar Ot vond: ‘Ik was gewoon in de auto gestapt mama. En denk je dat ze ooit mp5-spelers gaan maken?’

Thuis vertelde mijn man dat hij onderweg een hardloper, die uit de richting van Zelhem kwam, had gevraagd of hij een vrouw met kind-op-de-fiets had gezien, en hem verteld dat hij me wilde ophalen omdat ik me niet lekker voelde. Na een blik op zijn horloge, vertelde de hardloper vertrouwelijk dat hij zich ook niet lekker voelde. ‘Morgen ga ik naar de dokter!’ Toen dacht ik: ‘Nog zo’n gek, net als Nicole, die gaat lopen als hij zich niet optimaal voelt’ verklaarde mijn man.

En ik zei trots: ‘Ja, dat heet Lopers Attitude!’

© Nicole Orriëns / http://www.moedershomerun.blogspot.com/