De Loopkrant volgt al enkele dagen de hardloopvierdaagse op de Hoge Veluwe. Nu werd het maar eens tijd om ook zelf deel te nemen aan één van de etappes. Op de planning stond in eerste instantie de tijdloop. Lekker kort, snel, pittig maar wel lekker. Ik ben immers geen echte duuratleet.
Zo fris als een hoentje neem je deel aan de wedstrijd waar de anderen al vele kilometers en prachtige vergezichten erop hebben zitten. Als jonge pup word je losgelaten in het bos. Volgens de organisatie een losloper dus. Een prachtige naam vind ik zelf.
Deze ochtend ben ik echter niet zo fris, want op het moment van opstaan realiseerde ik me dat alle loslopers om tien uur werden weggeschoten. Dat is echt balen! Dan maar de 19km aan het eind van de middag. Zal je leren slaapkop! Al met al stond ik dus zo’n zeven uur later aan de start van de vijfde etappe van de 100km-lopers. Ondertussen toch wat kriebels in de maag gekregen. Het is toch ruim tien kilometer verder dan ik had gepland. Het inschrijven was zogedaan, het besef wat ik had gedaan kwam wat later. Terwijl al de andere lopers hun originele, maar verfrommelde, nummer opzochten kreeg ik van de organisatie een vers nummer.
Vlak voor de start voelde ik me wat schuldig. Alsof ik als zwartloper deelneem aan de wedstrijd. Via een omweg ook de sfeer proeven terwijl je er niet vier dagen voor hoeft te zwoegen. Gelukkig had niemand door dat ik een losloper was. Al kletsend gingen we op weg. Eerst een lang eind naar beneden. Aangekomen bij de picknickstop voor de toeristen en dagjesmensen wordt er luid geapplaudiseerd. Niet alleen voor de bikkels op de 100km, maar zeker ook voor mij! Ik hoorde er nu tenslotte ook bij. 19km is ook niet niks in de warme en droge omstandigheden.
De kilometers gingen zeer voorspoedig. Aangekomen op de Hoog Buurlose Heide voelde het zo goed dat ik heerlijk kon genieten van de omgeving. Ook de fietser naast me attendeerde me er nog even op. Wat ruikt de hei toch lekker en wat smaakt water dan goed! Gelukkig de tweede waterpost is in zicht. Stom natuurlijk om zelf geen belt met waterbottels mee te nemen. Het verharde pad zit er ondertussen op. Het echte ploeteren gaat beginnen. Dwars door het losse zand en over het licht stijgende bospad. Net na het 15-kilometerpunt hoor ik: "Kom maar bij mij. Ik heb vers water. Heerlijk koel!" Het voelde als een zingende oase die achter de boom tevoorschijn kwam. Bedankt mannen!
Het laatste stuk is puur genieten. Het einde is immers in zicht. Maar wat duren die laatste kilometers lang en wat voelen ze zwaar. Juist op die momenten staan die ‘vervelende’ fotografen. Wandelen en vermoeid kijken is er dus niet bij. Nee, rechtop lopen, blijven lachen, pas vergroten, iets versnellen en dan ben je er gelukkig weer voorbij! Het finishdoek kwam iets eerder dan ik had gedacht. Top..op naar morgen. Dan weer vrolijk aan de zijlijn en zelf ‘fotograafje spelen’.
© Redactie Loopkrant.nl