JungFrau marathon: tussen hemel en aarde. – Loopkrant.nl

Zaterdag 10 september 2011. Voor een korte vakantie zijn we in Zwitserland. Samen met Henk, Marja en Gerrie hebben we ons intrek genomen in een Chalet te Krattigen am Faulensee – Thunersee. Het weer is zonnig en de voorspellingen beloven alleen maar meer zon en hogere temperaturen. Toch eindelijk een beetje vakantie.

De eerste dag genieten we met ons vieren van een wandelingtocht naar Hellboden. Prachtige vergezichten over het meer en de bergen zijn kolossaal. Xylander en Ronald komen donderdag en we treffen elkaar vrijdag bij het ophalen van de startnummers. ‘s avonds eten we pasta in ons chalet. We zijn gespannen en weten dat het morgen zwaar en warm wordt met zo’n 28 graden. Om 8 uur de volgende dag verzamelen we ons bij de start. De 42,195 meter begint in het fraaie stadje Interlaken ( 566 m) en het doel bevindt zich op de Kleine Scheidegg op zo’n 2100 meter hoogte. De stijging tijdens de marathon bedraagt 1839 hoogtemeters en zo’n 308 meter naar beneden. 4209 lopers met zo’n 60 verschillende nationaliteiten starten straks om 9.00 uur met deze 19de Jung Frau marathon. Ik voel me met de bergen op de achtergrond nederig en zie op tegen deze onderneming. Waar ben ik aan begonnen. Een beetje inlopen, masseren en met zijn vieren gaan we op de foto.

Het eerste rondje na de start gaat door Interlaken heen. Marja en Gerrie moedigen ons aan. Zij vertrekken straks met de trein naar boven om ons aan te moedigen. Het voelt warm aan en de hemel is strak blauw. Wind is niet waarneembaar. In Bönigen nabij de Brienzersee loop ik de 5km in 25 minuten. Nee, dit is niet een marathon voor een snelle tijd het doel is “ um die JungFrau zu sehen” Niet meer en niet anders. Het eerste bekertje sponsordrank neem ik in Wilderswill en een aangegeven isostar reep probeer ik vervolgens los te peuteren. Onhandig pruts ik, maar even stoppen dus en het eerste hapje gaat naar binnen. Ik waan me met alle Zwitserse plaatsnamen in Elfenland. Via een paar dorpjes, een brug en bospad wordt het 10 kilometer punt bereikt. De route gaat verder door het dal langs de rivier en het spoor. Ik voel me goed en in de bossen waarin we lopen is het lekker koel. We lopen heuvel op, heuvel af richting Zweilütschinen, waar het 15 km punt is ( 1:21:35). We gaan verder langs een krachtig bergstroom en het spoor naar Lauterbrunnen op 795 meter hoogte. In dit dorp is het feest en even later ga ik over de mat van de halve marathon in 2:02:57 min. Er is hier veel muziek en publiek.

Het landschap is inmiddels met zijn hoge bergen prachtig geworden. Het dal is ruim en we maken een lus rond een camping en hebben voortdurend uitzicht op een bergwand met een gigantische waterval, waarvan het meeste al verstoven is voordat het de grond bereikt. Ik maak foto’s en als ik het dal dwars doorsteek voel ik me opeens ontzettend slecht. Kokhalzend stop ik en wandel na de eerst volgende drankpost. Ik drink en wandel verder. Op het asfaltweggetje start ik voorzichtig met hardlopen, ik denk aan stoppen. Oh wat voel ik me beroerd. Af en toe trekken de boven been spieren krampachtig aan. Ik loop naar Lauterbrunnen terug en ik voel me gelukkig wat beter. Het praten onderweg verstomd als we bij het 26km punt aankomen. De weg gaat steil omhoog. Hardlopen kan niet meer er wordt gewandeld. De weg wordt bospad en de stilte valt in. Doodstil is het, je hoort alleen maar voetstappen. Er wordt niet meer met elkaar gesproken.

Halverwege deze muur van Wengen laat ik me noodzakelijker wijze bij een verzorgingspost masseren. Twee dames nemen me daar onder handen en ik verrek van de kramp en pijn in beide benen. Ik krijg isotone sportdrank en na zo’n 15 minuten vervolg ik mijn weg naar boven. De omgeving op deze hoogte is prachtig en ondanks het ongemak geniet ik met volle teugen. Het parcours wordt wat minder steil, maar hardlopen lukt niet meer. Verderop neem ik mijn eerste beker “Salzhaltige Bouillon ” um die Krampf te voorkomen en opnieuw word ik ter hoogte van het 28 km punt gemasseerd. Deze dame zet de duimen strak op de harde plekken van de onderbenen. Na 10 minuten oponthoud wandel ik naar Wengen. In gezelschap van een Nederlander praat ik honderd uit. Gerrie komt me in Wengen tegemoet en Marja geeft me een broodje brie. Op het 30km ( 3:48:54) punt stik ik bijna in dat broodje, maar water helpt. Aan de gezichten van de vrouwen zie ik dat ze er niet meer in geloven. Zelf heb ik er ook een hard hoofd in. Nog 2 ½ uur voor 12km omhoog. Dat moet toch lukken?? Conditioneel voel ik me goed, alleen de benen lopen i.p.v naar voren naar achteren. Langzaam gaat het bergop en bij elke 250 meter staan er afstandbordjes. Het gaat eigenlijk alleen maar steil omhoog. “Ook uit Nederland” vraagt een medeloper. “ Hoe gaat ie ” , “ Fraai uitzicht en prachtig landschap, alleen de benen willen niet” . antwoord ik. En meteen krijg ik opnieuw kramp in mijn linker been. Hij draait zich om en roept “ Denk er aan dat je voor 14:35 bij Wixi dient te zijn anders word je uit de wedstrijd gehaald”. Ik steek mijn duim omhoog.

Het is 14.05 uur en er is nog zo’n 1,5 kilometer te gaan om bij dit punt te komen. Na een paar honderd meter krijg ik coldspray en strompel ik verder door Mettelenalp. Ik kom bij het tijdslimietpunt bij Wixi -Wengeralp in 14:27 uur door. Dat heb ik mooi gered. Nu nog een stukje naar beneden en dan nog zo’n 4km steil omhoog. Beneden bij de volgende drinkpost (38km) word ik voor de vierde maal onder handen genomen door een masseuse. Ja, je krijgt op zo’n manier echt waar voor je geld. De laatste kilometers gaan over een heuvelrug en ik zie een lang lint aan lopers voor me. Iedereen zwoegt zich zijn weg naar boven. Het bergpad gaat steil omhoog en over in het Moräne pad. Dit pad is echt steil en smal.

Voetje voor voetje gaat het verder langs de hoornblazers tot aan de doedelzakspeler, die bij de Eigergletscher staat. De Jungfrau, Mönch en Eiger kijken stilzwijgend toe. De omgeving is hier indrukwekkend en prachtig. Zowaar het wordt wat vochtig rond de ogen. Nog een keer een rotspartij op en dan naar de Finish. Marja en Gerrie hebben me gezien en zijn verrast met mijn komst. Dolgelukkig kom ik in 6:34:33 over de meet en sluit deze barre tocht met succes af.

De uitslagen van de Daventrianen: Xylander verbazend snel in 4:37:20, Ronald in 5:06:25 en Henk al fotograferend en filmend in 5:50:36. De rest van de middag zitten we op het terras in de zon. Erdinger Weiss smaakt goed en ’s avonds waaien we uit am Faulensee.