Hardlopen is geweldig mooi om te doen. Bij het ochtendgloren met de opkomende zon of in de avond. Struinen door de bossen op de Veluwe en dan in complete stilte mijn rondje lopen. Het hoofd vrijmaken, even niemand die iets te zeggen heeft. Dat is buiten het lopen zelf een heel mooie bijkomstigheid.  

Af en toe ga ik ook met anderen een rondje lopen. Dan is er van stilte vaak veel minder sprake. Laatst ging ik een rondje lopen met Rinus Groen. Wie Rinus kent weet dat hij al van verre begint te praten en na het afscheid nemen nog steeds door blijft praten.

Rinus heeft een verhaal van jaren geleden waarin hij aan het uitlopen is met twee snellere lopers dan hijzelf. Gedurende het uitlopen wordt het tempo langzaam maar zeker verder opgevoerd. Het is geen uitlopen meer maar bijna opnieuw wedstrijdtempo. In de tussentijd blijft Rinus natuurlijk onverstoorbaar doorpraten. En weer wordt het tempo verder verhoogd.

Het wordt de andere loper teveel, hij loopt als een bronstig paard te hijgen en zit er helemaal doorheen. Hij roept naar zijn medelopers waarom het tempo toch zo hoog moet zijn tijdens het uitlopen. Waarop de ander antwoord dat hij graag stilte wil, die andere vent blijft maar praten, ik ben benieuwd bij welk tempo hij zijn mond nu eindelijk eens dicht houdt!

Tijdens het rondje dat ik dus laatst met Rinus liep viel me opeens iets op. Ik kon het niet thuisbrengen, maar ergens klopte er iets niet. Na even nadenken in de stilte van het bos en alleen het horen van de voetstappen wist ik het ineens! Het was gelukt! Rinus hield zijn mond dicht, hij zegt niets!

Het was geweldig, stilte in het bos. Ik heb ervan genoten, al was het maar voor een paar minuten. Toen kreeg Rinus zijn oude vertrouwde praatjes weer terug en was het afgelopen met de rust.