Na een week “spijbelen” bij de atletiekvereniging trek ik vandaag m’n outfit weer aan om een zeer rustige duurloop te doen van iets meer dan tien kilometer. Doel: vooral lekker lopen en dus niet op de tijd letten. Toch doe ik ook mijn hartslagmeter om met bijbehorend horloge en toch druk ik het startknopje in als ik met mijn ronde begin….

Na een kilometer of twee gaat m’n windjack uit. Beetje te warm en dat loopt niet lekker. Het miezert een beetje, maar dat mag de pret niet drukken. Eenmaal lopend naast de snelweg beneemt de harde wind mij de adem. Eigenlijk wel vreemd: lucht die lucht wegneemt. Ik zie de miezerige regen horizontaal in vlagen voorbijkomen. Zelf krijg ik af en toe ook een duwtje van de wind. Verder voelt het lopen best goed.

Als ik aan het eind van het lange pad naar links ga voel ik het meteen: volle wind tegen! Ik zet me schrap en loop door. Inmiddels voel ik m’n heupen. Net of je elke beweging van je botten voelt. Voelt meer vermoeid aan dan pijnlijk. Dit keer heb ik wel baat bij m’n mp3-speler, aangezien het weer het niet echt toelaat om van de omgeving te genieten. Ik zing zelfs af en toe een regeltje mee. Zachtjes, want ik ben geen top-40 materiaal. Een tegemoetkomende wielrenner groet me en ik groet natuurlijk terug. Ik negeer de hond die altijd aanslaat als je langs “zijn” huis komt en ondertussen waai ik zowat uit m’n kleren. Die mensen die in de auto’s voorbij rijden zullen wel denken…

Als ik een kilometer of zeven heb gelopen voel ik ineens een knoop in m’n maag. Een knoop die af en toe sterker aangetrokken lijkt te worden. Getver, dat kan er ook nog wel bij! Ik probeer het maar te negeren. Zolang ik niet misselijk word kan ik door. En dat doe ik dan ook. M’n heupen voelen inmiddels een stuk vermoeider. Ik probeer mezelf te motiveren door te zeggen dat we aan het laatste stuk bezig zijn. Af en toe kijk ik even hoe het met mijn hartslag is en die ligt gemiddeld een slag of 8/10 hoger dan voorheen bij zo’n duurloop als deze. Ik heb het gevoel dat ik echt als een slak loop, dus naar mijn idee is die hartslag in vergelijking met eenzelfde duurloop echt te hoog. Ben ik niet blij mee, maar ik heb eigenlijk meer last van die heupen.

De laatste vijftig meter probeer ik er nog een kleine versnelling tegenaan te gooien. Ben zo blij dat ik mag stoppen! Ik zie dat ik écht langzaam heb gelopen: 1 uur en 20 minuten! Stem één zegt: je hebt toch best redelijk soepel gelopen en daar ging het toch om? Stem twee zegt: wát een waardeloze tijd zeg! Een dubbel gevoel… Na de warme douche voel ik beide heupen en ook weer m’n rechterbekken. Ben ik eigenlijk wel geschikt voor hardlopen? Mijn geest wel (die loopt elke dag hard!), maar mijn lijf?

© Carla den Nieuwenhoop – Veenendaal / http://runningmom.web-log.nl/