Sinds enkele jaren is de maand januari dé maand van de nieuwjaarslopen. Vrijwel elke vereniging organiseert er wel eentje. Het spekken van de clubkas, puur voor de gezelligheid of voor iedereen met een goed voornemen. Voor de diehards op loopgebied vooral een ideaal moment om het nieuwe jaar in te luiden: alvast de tegenstand aan het schrikken brengen met de huidige vorm.

In het tweede weekend van 2007 organiseert ook Sportvereniging Orderbos uit Apeldoorn weer zijn jaarlijkse nieuwjaarscross. Na een gespekje met een van de vele vrijwilliggers van dit festijn bleek al snel dat het dit jaar met de inschrijvingen enigzins bedroevend is gesteld. "In voorgaande edities stonden nog zo’n driehonderd man aan de start. Dit soort lopen schieten op dit moment als paddestoelen uit de grond. Eerder al in Vaassen, Eerbeek en bij GroenWit in Apeldoorn. Men gaat kiezen. Normaliter was deze cross opgezet om iedereen de mogelijk te bieden om de benen te testen alvorens de Minimarathon (hét loopfestijn van de Veluwe) eind februari van start ging. Vijftien kilometer in het bos is te vergelijken met ruim achttien kilometer op de weg. Door de modder en ‘los’parcours extra zwaar te noemen."

Om een extra duit in het zakje te doen heb ik me als redactielid alsnog ingeschreven voor deze loop. In verband met blessureperikelen niet de bedoeling. Maar waar tref je tegenwoordig nog loopjes aan waarbij het inschrijfgeld slechts 2,5 euro is. Voor de korte afstand (vijf kilometer) slechts twee euro’s. Dit alles inclusief een patatje mayo of bakkie snert na afloop. Voor mij geldt nu andersom: een bakkie snert na afloop en een stukkie lopen door het bos erbij. Bij het inlopen tref ik enkele plaatselijke fanatiekelingen aan. Op dit parcours op één hand te tellen overigens. Arie Claassen van loopgroep Loopwijzer staat samen met AV’34-lid Joop Weijn te rekken en strekken. Voor Arie slechts een prettige duurloop. "Vijftien kilometer hobbelen door het bos. Een perfecte voorbereiding voor de minimarathon eind januari. Ik ga zeker niet voor de tijd vandaag."

Naast dit selecte gezelschap aan ‘lange-afstand-lopers’ zijn het voornamelijk de gezelschapslopers, voetballers en eenzame joggers die aan de start verschijnen. Na een rondje over het voetbalveld verdwijnen ze het bos in. Het eerste gedeelte prettig naar beneden. Als duidelijke achterblijver zie ik prachtig hoe de groep plots uit elkaar scheurt. Oorzaak: een modderpoel van tien bij tien meter verstoort de ideale route van de lopers.

Na twee kilometer staat daar dan eindelijk het eerste mannetje. Geen linten, maar echte mensen die je de weg wijzen. De ultieme rust, een zachte aanmoediging op het einde van het pad, kleine jochies die voortdurend hun looppatroon afwisselen (wandelen en dan weer keihard sprinten om je voor te blijven). Die goede oude tijd. Ondertussen zitten de eerste drie kilometers erop. Ruim een kwartier gelopen. De blessure begint te irriteren. Tijd voor een tussenstop?

Op het moment dat ik het denk sta ik als een ‘domme koe’ stil op het parcours. Geen mens die er na kraait vandaag. Ik besluit om af te snijden. Gedurende de afsnijpoging bemerk ik dat ook een tweetal voetballertjes die besluit hebben genomen. Echter al lachend vervolgen ze even later weer hun wedstrijd terwijl ik al wandelend mijn startnummer in mijn achterzak stop om alle passerende lopers nog een hart onder de riem te steken. Voor mij geldt alleen nog maar: op naar de patat..ehh snert!

Aangekomen bij de finishstreep zie ik de man met de bloknote roepen:"Je nummer! Waar is je nummer? Laat je nummer zien! Mevrouw, ik heb uw nummer nodig!". Eerlijk geef ik toe dat ik heb afgesneden en dat het nummer er nu even niet toe doet. Achter mijn nummer verschijnt later voor de eerste maal in mijn loopcarriere de tekst DNF (Did Not Finish). Na weken niet lopen..eindelijk weer eens die adrenalinekick, die vele lopers zullen beamen.

Even later in de kantine is het dringen bij de patatcorner. Voetballers staan te mopperen bij het patatmannetje. In de ene hand een sigaret en in de ander een groot glas bier. Aan tafel vele tevreden gezichten. Ook Rob Paijmans van AV Veluwe. Een rappe veertiger op de tien kilometer. Aan het gezicht te zien tevreden met deze prestatie of komt deze emotie door het zien van de vele goudgele stengeltjes die hij vrolijk in de mayo doopt?

Joop Weijn en looppartner komen als eerste jochies over de finish. De vorm is getest en het ziet er goed uit. De twee lange-afstand-lopers lopen dan ook direct door voor hun uitlooprondje. Even later komt ook Arie Claassen even later al zwetend over de finish. Met een schuin oog kijkend naar de klok lijkt het toch geen veredelde duurloop te zijn geweest (1.06.55).

Na een ochtend honkbal voor de kids, kinderen droppen bij de club hebben nu ook alle ouders hun eigen hobby weer kunnen uitvoeren. Voor hen geldt: gezelligheid boven alles! Op naar huis, op naar de drukte..en de volgende training.

© Redactie Loopkrant