Alea Jacta Est: de teerling is geworpen, er is geen weg terug. Woorden gesproken door Julius Caesar toen hij besloot om de rivier de Rubicon over te steken. Als een lopend vuurtje, bereikte het bericht Rome en mede daarom lijkt het me ook een toepasselijk eerste post. Ik ga volgend jaar (2007) een marathon lopen. Soort vuurloop, of beter nog, vuurdoop, ach wat maakt het eigenlijk uit.

Ik loop al jaren hard, alhoewel je dat "hard" nu ook weer niet al te letterlijk moet nemen, maar eigenlijk altijd alleen. Heerlijk vind ik dat, zwerven door de bossen of de polders ’s ochtends vroeg of ’s avonds laat, weer of geen weer, maakt niet uit. Tot twee jaar geleden had ik nog nooit aan een wedstrijd deelgenomen, maar in 2005 liep ik voor het eerst een halve marathon en wel in mijn geboorte dorp, Den Haag. Geïnspireerd door mijn vrouw, die kort daarvoor de halve van Egmond gelopen had, wilde ik dat ook doen en nu is ze na twee marathons dit jaar, opnieuw een voorbeeld.

De City Pier City loop was een geweldige belevenis, alleen ging ik er zo in op, dat ik onderweg allerlei signalen van mijn lijf negeerde, ook omdat ik zo’n heel lijstje van redenen in mijn hoofd had om te finishen en kon na de finish slechts strompelend thuis komen. Knie blessure. Tegenslag. Rust moeten houden maar het niet echt doen. Begin van een kwakkelperiode, die uiteindelijk zelfs resulteerde in een spierscheuring in april 2006. Een blessure, die slechts met rust en goede therapie geneest en gelukkig kan ik sinds begin september weer lopen.

Na de eerste weken heel voorzichtig gedaan te hebben gaat het nu weer lekker. Het plezier in het lopen is volkomen terug en meer ontspannen dan ooit trek ik mijn schoenen aan en heb de afgelopen tijd deelgenomen aan de boslopen in Putten en in Harderwijk en ja, daar stak weer een ander fenomeen de kop op: Lopen in groepsverband jut me op en dat is niet prettig. Of beter: ik laat me opjutten door gezelschap (haantje, ik weet het) en juist door het om te draaien en zo te zeggen, ben ik aan het leren om mijn eigen race te lopen.

Toen ik gisterochtend in de stromende regen door het bos naar Garderen liep, viel het ineens allemaal op zijn plaats: Ik stelde me voor, hoe het zou zijn om alleen een marathon te lopen, net zoals ik daar alleen liep en daar viel het besluit: Ik ga een marathon lopen

© Remco Bakker – Putten / http://lopendvuur.blogspot.com/