Een goeie maand weer aan de (slakken)gang en behalve de bekende heen-en-weer-slinger-gedachten, moet ik nu goed m’n grenzen in de gaten houden. Wil ik niet weer een gedwongen stop voorgeschoteld krijgen. Volgens zeggen heb ik alleen een AAN/UIT-knop en komt opbouwen niet in mijn woordenboek voor. Ik noem ’t gewoon ergens voor gaan, maar goed, ieder z’n visie.
Grenzen stellen is nog best lastig. Al gauw zag ik steeds de aangeplakte posters voor de Valley Run. Zowat bij mij om de hoek, dus de verleiding kwam om diezelfde hoek zetten. Mevrouw Verstand (ook nog wel degelijk aanwezig, echt waar!) veegde deze overweging resoluut van de tafel. “Ben je gék?! Je loopt nét, en je loopt ook al bij de fysio, dan ga je toch geen wedstrijdje lopen??!!”. Nee tuurlijk niet, dat klinkt totáál onverstandig. Maar die wijze gedachte verdween als sneeuw voor de zon, toen ik hoorde dat m’n (nu ex-)collega Diana ook aan ’t lopen geslagen is, en zich ook op had gegeven voor een aantal loopjes. De tijd die ze liep op de 5k leek me ook best haalbaar voor mezelf ondanks ‘t leeftijdsverschil. Maar zou ’t me wel lukken om 5k achter elkaar te lopen? En dan inderdaad in de buurt van die 38 min.? Uitproberen dus!
Met een 5k-route in gedachten ging ik op pad. De schaduw die ik dacht te vinden was er niet op dat tijdstip van de dag, dus ik liep voornamelijk in de volle zon. Bloedheet. Geen hardloopkleding, want ik heb destijds álles weggegeven, dus ik moest ’t doen met een relatief dikke capri en een gewoon t-shirt. En wat dúúrde ’t lang voor de melding van een gelopen kilometer kwam. Meerdere malen ging ’t door m’n hoofd dat ik écht moest stoppen. Ja, dat ene stoepje daar, ja, bij de volgende hoek! Maar nee, ik beet door totdat ik eindelijk de verlossende melding van 5k hoorde. Met een hoofd als een zontomaatje wandelde ik nog een stukje uit naar huis. De tijd was 40.5 minuut.
Die tijd vond ik zelf echt langzaam, manlief vond ’t een prima tijd gezien alle omstandigheden. En ik dacht bij mezelf, ik heb nog een paar weken te gaan voor de Valley Run dus dat moet wel onder de 40 te krijgen zijn. ’t Was in ieder geval gelukt om 5k achter elkaar te lopen, dus Diana en ik konden ons inschrijven. We hadden er zin in!
De route (ongeveer) van de Valley Run heb ik een aantal maal gelopen, in m’n nieuwe hardloopoutfit. Niet allemaal even succesvol overigens. Van 37:24 naar bijna 41, en van “nergens last van” tot “ik voel me niet goed”. Falende appjes waarbij m’n muziek uitviel, té motiverende muziek waarbij ik veel te snel van start ging en daar hard voor werd gestraft, hitte. Afzien en toch doorgaan. Je vraagt je af of Mevrouw Verstand nog steeds bij haar volle verstand is. Ondertussen liep Diane de Marikenloop in een mooie tijd (34:27). Fijn voor haar, maar ’t verhoogde de druk bij mij. Ja ja, onnodig, maar toch, dat gaat vanzelf.
Adem om te praten tijdens een loopje heb ik niet, en ik wilde geen blok aan ‘t been zijn. Ondanks dat koos Diana ervoor om sámen met mij de Valley Run te lopen. Is dat lief of niet? Samen uit, samen thuis zei ze. En dat we gewoon lol gingen maken en ’t niks uit zou maken als we als laatsten zouden eindigen. En ooow, wat vind ik ’t dan moeilijk om die prestatiesporter-knop uit te schakelen. Neeee, ik wilde zéker niet als laatste eindigen! Wilde in ieder geval onder de 40 min. komen. Maar ik wilde me ook niet stuk lopen. Zeker niet met die hitte, want ‘t was zo’n 27 graden toen we de Valley Run startten.
Na een kilometer of wat zag ik een aantal vrouwen voor ons lopen. Niet bepaald atletisch gebouwd, en een stijve manier van lopen. Ze hadden veel weg van die opwindpoppetjes: ze bléven maar lopen hè? Ik heb toen even achterom gekeken of wij de laatsten waren, maar dat was gelukkig niet ‘t geval. Zo zie je maar dat ’t figuur niks zegt over conditie. De meeste van die dames zijn overigens voor ons gefinisht. Well done!
Ik liep met m’n muziek op, en hoorde af en toe een melding over de afstand, tijd en m’n hartslag. Die laatste was ondanks de hitte een stuk lager dan bij ’t loopje van een paar dagen eerder. Zo’n melding is dan voor mij ook een oppepper. Ook had Diana een prima pacer voor me kunnen zijn, want we hebben ongeveer dezelfde cadans. Al lopende geef ik mezelf een soort van APK: hartslag: check, ademhaling: check, vermoeidheid: check. Eigenlijk ging alles best voorspoedig. Yes! Kreeg er bijna vleugels van. Bijna dan hè?
Dacht ik in ’t bos een korte stop te moeten maken om even op adem te komen, bleek dat pas toen we er uit kwamen. Was vast de hitte die toesloeg. Even met de handen op de knietjes een paar diepe teugen lucht nemen en gaan maar weer. Het laatste stuk probeerde ik wat meer vaart erin te zetten, zonder daarbij mezelf over de kop te lopen. Even later hand in hand over de finish met een tijd van 38:17 (Diane 38:16). De medaille was binnen!
Ik ben redelijk tevreden met de gelopen tijd, zeker gezien de temperatuur, maar wat mijn dag zo memorabel maakte, was Diana die bij me bleef en niet voor een snellere tijd voor haarzelf ging, de aanwezigheid van een aantal supporters die ik ken van de sportschool en die zelf ook hardlopen, en een andere ex-collega die, zoals beloofd ons opwachtte bij de finish, alle Facebook-succes-berichtjes, en last but not least mijn man die het e.e.a. op de gevoelige plaat heeft vastgelegd samen met m’n jongste zoon Daan. Ja, ik zal nog lang nagenieten van deze dag.
© Carla den Nieuwenhoop