In de 40 jaar dat ik nu loop heb ik gemiddeld 13,4km per dag hardgelopen (196.000/40/52/7). Wanneer ik dan niet kon lopen vertoonde ik vaak afkickverschijnselen: onrustig, kribbig, ondeugend. Kortom veel ongewenst gedrag. Midden in de nacht zat ik bij een blessure in de wachtkamer bij de fysio, want het probleem moest gisteren verholpen zijn.

Nu heb ik de laatste 2 weken 285 meter per dag gemiddeld (4/14) hardgelopen omdat ik geblesseerd ben. Vandaag dacht ik opeens: ik vind het helemaal niet zo erg als normaal dat ik niet kan lopen. Al jaren is het zo dat ik alleen lopen al helemaal niets vind en het liefst met een leuke dame een stuk ga rennen. Onder het mom van trainerschap weet ik altijd wel wat dames zo gek te krijgen. Lekker een uurtje joggen en kletsen over mijn nieuwste blote jurkje.

De druk om wedstrijden te lopen is verdwenen en daar zit hem volgens mij het verschil. Weg zijn alle investeringen en voorbereidingen zodra je ergens een pijntje voelt en dat kan toch niet waar zijn. Ik ken mensen die compleet gek werden van een blessure. Naar de fysio, de handoplegger, de masseur, meer drinken, kilo’s noten naar binnen werken. Kortom alles wat je maar kunt verzinnen en daardoor ook niet meer weten wat nu welk resultaat had. Nu schijnen er miljoenen mensen rond te lopen die het helemaal niet erg vinden om een keer 1 of meerdere weken niet te hardlopen. Het is mogen, niet moeten al dat ge-hardloop.

Een fantastisch ervaring wat dat betreft had ik afgelopen weekend. Na als een gek voor de koploper gefietst te hebben om het parcours aan te geven ging ik, nadat de winnaar binnen was, bij de slotloopster fietsen. Zo kon ik in 1 moeite de parcourswachters sein groen geven. De vrouw wilde gaan wandelen en keek om. Ze zag mij en er ging een schok door haar heen en ze bleef hardlopen tot de finish. Na afloop sprak ik haar hierover aan. U keek zo streng dat ik niet durfde te gaan wandelen, was haar antwoord. Toch weer dat ongewenst gedrag. Ik kan het niet laten.

© Rinus Groen – Apeldoorn