Hé Bert, waar is iedereen? Waarom staat er niemand langs de kant van de weg om te juichen? Is het niet voor ons, dan in ieder geval de opluchting dat er iemand aan komt. Maar niemand staat er op de Blaak bij de start en na 10,5 kilometer rennen en ploeteren staat er ook niemand aan de finish. Helemaal niemand!

Lee Towers’ “you never walk alone” hebben we niet gehoord en samen hadden we in een recordtijd over de finish kunnen rennen.

Ja, hadden. Als ik niet op het laatste moment vaststelde dat de kamer die ik bijna had geboekt wel erg razend goedkoop was, voor de drukte die men verwachte. Mijn medeloper met een “B” keek toch nog even op de nationale loopkalender. En jawel, één week te vroeg! Dus dit was slechts een droom.

Zondag gaan we voor het echie en zal het wel wat drukker worden. Gek eigenlijk dat er mensen langs de kant staan om een stel zeer gemiddelde hardlopers aan te moedigen. Mijn nummer 6734, u mag zwaaien hoor! Zijn wij dan lijp dat we lopen of zij dat ze er staan. Nog heel wat stof om over na te denken de komende 10,55 km in Rotterdam op zondag 10 april.

© A-be Runner