Zoals de kopregel doet vermoeden heeft er iets plaats gevonden waarbij de sportieve instelling er voor gezorgd heeft dat het weer goed gekomen is. In het verhaal wordt duidelijk dat dit ook het geval is. Mijn naam is Jan Stuiver uit Zwolle en ben van 25 oktober 1947.
Misschien word ik gezien mijn leeftijd als sportdeelnemer niet meer zo serieus genomen maar voor mezelf is sport nog steeds mijn lust en leven. Sport loopt als een rode draad door mijn leven. Achtereenvolgens voetballen, wielrennen en hardlopen waren mijn sportieve doelstellingen en zonder arrogant te doen niet zonder succes, getuige de vele bekers, medailles, foto’s en krantenknipsels. Het zijn echter herinneringen en in de tijd vervlogen. Om het bij het lopen te houden is de realiteit zo dat ik nu als anonieme sporter kan deelnemen met de grote meute van het hardloperslegioen.
Wat is het geval? In het voorjaar van 2014 had ik mijn pijlen gericht op de Halve marathon van Zwolle op 14 juni. Als voorbereiding deed ik op 12 april mee met de 10 mijl van Zwolle Zuid welke ik met twee vingers in de neus uit liep in anderhalf uur zodat de halve marathon een fluitje van een cent moest zijn. In mei echter kwam er een kink in de kabel en was trainen niet meer aan mij besteed. Al mijn botten vooral knieën, liezen en rug deden ontzettend zeer. Toen ik niet meer kon plassen en mijn blaas bijna een liter urine had verzameld werd ik door de ambulance naar het Isala ziekenhuis gebracht.
Om een lang verhaal kort te maken: toen een maand later de meute van de Halve marathon van Zwolle in beweging kwam lag ik nog steeds in het ziekenhuis en keek vanaf het bed naar de tv beelden van Tv oost. Vanuit het raam zag ik de helikopter boven de koplopers hangen. Ik dacht bij mezelf: Het zou een wonder zijn als ik daar ooit weer aan kan deelnemen. Ik streed een andere wedstrijd: ik had acute leukemie. Het kwartje kon twee kanten omrollen, want de artsen gaven mij 50% kans te overleven.
Twee zware chemo kuren waren nodig om kans van slagen te hebben. Ik besloot, ook voor mijn vrouw en kinderen, de moed er in te houden en er het beste van te maken. Op de afdeling Hematologie was een hometrainer waar ik met mijn zieke kop twee keer 5 km per dag met een licht verzet op peddelde. Ik werd door de ziekte zo slap als een vaatdoek, kon amper meer lopen en nog geen flessendop losdraaien. Ik kon die hometrainer wel koesteren want dat is vast mijn redding geweest, wie zal het zeggen.
In augustus mocht ik na een weg van lange adem eindelijk naar huis en was het kwartje gelukkig de goede kant op gerold. Lopen ging niet, maar een eindje fietsen op een lichte versnelling wel en dat was prettige bijkomstigheid. Heel langzaam begon ik op te krabbelen, stukjes wandelen en later ook draven in het park de Weezenlanden. De bloedwaarden werden weer stabiel en kon het steeds langer volhouden. Vooral met ATB tochtjes wat ik naast het hardlopen deed voelde ik de krachten weer terugkomen en in de zomer van 2015 kon ik weer een 10 km loop aan in 53 minuten en een beetje.
Ik ben uiteindelijk wel 12 kilo aangekomen en eigenlijk te zwaar voor een hardloper (1.72 cm/82 kg) maar ik ben nu eenmaal een lekkerbek en na zo’n periode is het fijn om van de geneugten van het leven te genieten en is sport niet meer zo prestatiegericht als voorheen.
Nu zit ik met een dilemma. Dit jaar vraagt om een grensverlegging, een herkansing. De 10 mijl van Zwolle Zuid heb ik inmiddels ingeschreven. Als het via een gericht hardloopschema niet lukt kan ik deze terugschroeven naar de 5 mijl, wat ik vorig jaar ook heb gedaan. Maar dan die Halve marathon van Zwolle, de thuiswedstrijd, die lokt zo. Zal ik wel of zal ik niet? Het is zo’n gezellige loop met veel publiek en bandjes, daar zal het niet aan liggen. De muziek en aanmoedigingen zullen je ongetwijfeld opzwepen naar hogere hardloopsferen. En mocht ik na 21.1 km over de finish komen dan zal ik vast en zeker zeggen: de wonderen zijn de wereld nog niet uit!
© Jan Stuiver – Zwolle