Vele kilometers werden afgelegd om Apeldoorn en ik was er tevreden mee. Standaardrondjes werden gelopen en extra lusjes werden ingelast om de vereiste kilometers af te werken ter voorbereiding van kleine loopjes, grotere rondes en marathons. Zo ging het ook met de Marathon van Monschau in augustus.
Een normale julimaand verloopt normaliter met eenvoudige vaartlopen in de warmte. Maar dit jaar niet: extra kms moesten gelopen worden buiten de gewone trainingen en de noodzakelijke 30 km als hoogtepunt..

Altijd werden de extra kms in eenzaamheid afgewerkt, in alle rust, op eigen tempo en als het uitkwam. Dit jaar dus ook niet. Er was nog een Apeldoorner aan de start in Konzen in de Eiffel, en dat was Ids, een hardloper van dezelfde club, die bovendien ongeveer even hard liep. En zo werd samen 30 km gelopen ten zuiden van Apeldoorn. Een 30 km loop langs het kanaal, langs de Vrijenbergspreng en de Loenense Watervallen en via de Woeste Hoeve weer terug naar Apeldoorn. Een grote gunst voor de benen zijn de stukken door de bossen, door los zand en over boomwortels. Terloops was er een vraag: “weet je een leuke route van 60 km?”. De bedoeling was een route met 3 vereisten, (a) van punt naar punt, (b) over landwegen en paadjes, en (c) vele stukken onverhard voor de benen….

Ik zei spontaan “ja”, en wel om verschillende redenen. Er waren 2 favoriete fietsroutes die aan de criteria voldeden, maar er kriebelde ook iets van binnen….. een stemmetje van binnenuit die zei “leuk!”. En zo kwamen we die ochtend elk weer thuis bij vrouw en kinderen.

Maar de vraag bleef van “wel leuk, maar zou ik dat ook kunnen”. Een dagje bedenktijd. En ik kreeg het antwoord DOEN, en dan op rustig tempo, en elke 10 km even rusten en water en iso bijtanken en evt een reepje of een banaantje eten……

Mijn dochter excuseert zich: zij is niet thuis in Huis ter Heide, dat betekent 5 km extra doorlopen naar het station van Den Dolder en zo komen we op 66 km precies uit……
Oh ja, het is geen hardloopwedstrijd, maar een ultrahardloopavontuur, dus geen zorgen, alleen lekker lopen met je hardloopmaatje, met je eigen spulletjes in je camelbag, en ook met je eigen conditie en hardloopbenen!

Zo zijn we om 7 uur ’s ochtends op stap gegaan. Als je in een grote stad als Apeldoorn woont, kan het soms tegenvallen dat je die eerst moet doorkruisen voor je ‘buiten’ bent. Dat was zo, pas na 5 km kwamen de bossen, en na 10 km had je een idee dat je echt op weg was. We waren toen al bijna in Hoog Buurlo.

Schitterend gebied om doorheen te lopen op zondagochtend. Weidevelden en heide in de ochtendgloren. De weg in de richting van Harskamp loop langs Radio Kootwijk, een betonnen fietspad en een zandweg. We kozen voor het zand. De weg was van tijd tot tijd geblokkeerd door omgewaaide bomen van de dag ervoor. Maar wat echt telde was de prachtige route naar de andere kant van de Veluwe. De overgang naar de Gelderse Vallei was bij 22 km.

Wat daarna volgde was een aaneenschakeling van landweggetjes die uitkwamen op de provinciale weg naar Barneveld. Alles plat, maar volgens de kaart licht aflopend. 6 km fietspad en een bochtige weg, en een verlangen naar een benzinepomp, omdat het water op was, en om wat te eten. Dat gebeurde bij 32 km. Wetende dat een saai stuk nu geweest is, gaan we vol goede zin verder. Het volgende punt is De Glind, dat op het uiterste westpuntje van Gelderland ligt…… spannend!

Het landschap achter Barneveld is zeer licht glooiend, prachtig om te zien voor wie daar gevoelig voor is. Heel belangrijk is het 42 km punt in De Glind. De auteur dezes weet een geschikt café waar water te halen is, en voor deze gelegenheid ook cappuccino….. voor ons een gebruikelijke manier om te vieren dat we op het punt staan de ultieme afstand van 42,195 km te overtreffen… we worden ULTRA! Voor mij voelt het als een ontgroening. Moet ik mezelf waarmaken nu?

Als de koffie op is, en de bidons gevuld, gaan we verder. Ik weet exact de weg naar de provincie Utrecht. Er is een klein verlangen voelbaar om al bij de Utrechtse Heuvelrug te zijn. Mijn loopmaat Ids heeft stiekem gegoogeld naar de Pyramide van Austerlitz, en wil zo snel mogelijk in die richting. Hij moet wachten, want er zijn 2 mooie stukken vooraf……. de route voert nu in de richting van het Valleikanaal, dat een belangrijke schakel is in de Hollandse Waterlinie. In het dorpje Leusbroek werd bij café De Mof weer de bidon bijgevuld. Het is nodig, want nu volgt een etappe naar de Pyramide van Austerlitz.

Het mooiste pad van de hele looproute voert langs de Heiligenbergerbeek in de richting van landgoed Den Treek. Een schitterend landhuis/kasteel dat op de rand van de Utrechtse Heuvelrug staat. Aan de ene kant bossen en heide, en aan de andere kant uitgestrekte weidegronden in een glooiend beekdal. De weg gaat voelbaar omhoog. We zijn het 50 km punt ruim gepasseerd en de benen voelen nog goed…….

Bossen trekken aan beide zijden van de weg voorbij, en de weg vertoont lichte hellingen omhoog. Echt vlak wordt het niet meer. Het vooruitzicht van de heuvel bij de Pyramide van Austerlitz doet ons iets versnellen, en na enige tijd kruisen we de provinciale weg naar Amersfoort. We passeren een pannenkoekhuis en in de verte doemt een steile helling op. Dit was beloofd na 54 km, en beiden gaan we met rappe pas tot aan de top. De weg ligt bezaaid met bladeren en takken en hier en daar een omgevallen boom. Foto’s worden geschoten van deze prachtige weg.

Na de top is een bospad linksaf die ons naar de Pyramide voert. Een opgeworpen berg zand en leem als eerbetoon aan Napoleon Bonaparte, met op de top een kleine obelisk. Bezoekers kunnen ver wegkijken. In de tijd van Napoleon was de omgeving kaal, en toen kon je vanaf dit punt Utrecht zien, en Amersfoort, Amsterdam en Apeldoorn misschien ook. Een beetje het centrum van Nederland want zowel de rivieren als de Zuiderzee waren ook aan de horizon te ontwaren.

Dit is een leuke bestemming voor de zondagmiddag, en we lopen verder naar de grote weg, tegen de stroom zondagstoeristen in. Een hele kermis annex speeltuin doemt op achter de bosjes. Dit is nou leuk voor het hele gezin. Bidons worden voor het laatst bijgevuld, want de tabletten zijn op, en de 2 laatste marsen worden verorberd. De laatste 10 km moeten ongedwongen en soepel afgewerkt worden. De auteur dezes kent de weg in de bossen. De bordjes Soesterberg geven 5 km aan, en die kant gaan we op.

De Oude Woudenbergse Zandweg leidt ons naar een 100 jaar oude toeristische paal en rustbank midden op de Utrechtse Heide. 60 km ongelofelijk Daarna richting Kamp Zeist, en dan over de A28 naar Huis ter Heide. Nu nog 5 km, althans volgens de paddenstoel. De benen voelen nog steeds goed, en we hebben goede zin voor de laatste kilometers. De weg naar Den Dolder wordt gevolgd, en een regenbuitje valt neer…… Er is wel wat opluchting als we door de straten van Den Dolder rennen, en in de verte het station opdoemt…… 66 km staat op de teller, nou dat klopt ook.

Eenmaal in de trein wordt teruggekeken op een mooie dag hardlopen in Gelderland en Utrecht. Het fijne gevoel van gaan van hier naar daar, op eigen kracht, en met je eigen spulletjes in je rugzak…… Leuke landweggetjes afgewisseld met zandpaden en bezienswaardigheden…..

Dus alle reden om tevreden te zijn. En met recht een Ultradoop voor de auteur dezes……Zijn er al plannen voor een volgend ultrahardloopavontuur? Jawel, maar eerst genieten van de Monschau Marathon!

© Kees Heil – Apeldoorn