Inmiddels ben ik 48 jaar en een week zonder hardlopen kan eigenlijk niet meer, of ik moet ziek zijn of een blessure hebben. Dit had ik mij ruim 4 jaar geleden niet kunnen indenken. Maar minimaal 2 keer per week trainen is heerlijk en de afstand wordt langzaam maar zeker steeds groter. Maar wat deed ik voor dat ik begon met hardlopen? En waarom ben ik gaan hardlopen?
In mijn jeugd heb ik nooit aan hardlopen of een ander sport gedaan. Ik had daar geen behoefte. Ik fietste dagelijks naar school in Emmen en langere afstanden had ik ook geen problemen mee. Ik fietste met veel plezier op mijn gewone fiets en ander vervoer met bus of trein was onzin. Regen, weer en wind deerden niet.
Vanaf ongeveer mijn 27e ben ik begonnen met skeeleren. Eerst korte rondjes van een paar kilometer en later langere afstanden. Een paar jaar later kreeg ik er meer ritme in en ging ik ieder zondagmorgen langere afstanden, samen met een paar andere skeelerfanaten, 30 tot 40KM skeeleren, en door de week vaak een kortere afstand van zon 10 tot 15KM. En dit heb ik zo door gedaan tot mijn 44e.
Sporten was inmiddels natuurlijk een mooie uitlaatklep geworden om lekker te ontspannen en natuurlijk kwam dit ten goede van mijn conditie. Wel was het zo dat ik ieder najaar en winter niet kon skeeleren. Want als het najaar begint en de bladeren vallen wordt de weg gevaarlijk glad voor skeeleren.
Het gevolg hier van was natuurlijk dat ik door de winterstop ieder voorjaar mijn conditie weer moest opbouwen. En dus dacht ik er steeds vaker aan wat te doen in de winter om de conditie op pijl te houden. Schaatsen is een goed alternatief, maar ik hou niet van schaatsen op een ijsbaan en de winters waren meestal te zacht om dit op natuurijs te doen. Dus bleef er weinig anders over dan te gaan denken aan hardlopen. Maar dit stond bij mij echt niet boven aan het lijstje van favoriete sporten.
Na het een paar keer geprobeerd te hebben gooide ik de handdoek in de ring. Nee hardlopen was niets voor mij. En zo ging het een paar jaar achter elkaar. Tot ik 4 jaar geleden de vraag kreeg of ik eens een keer de Dam tot Dam loop (16KM) mee wilde doen aan de bedrijvenloop.
Dit leek me wel een mooie motivatie om te starten met hardlopen, een doel voor ogen. Of ik het zou halen wist ik niet zeker, maar het was het proberen waard. Dus februari dat jaar ben ik een schema gaan volgen om vanaf 0 naar 16Km in september te gaan. Gaande het jaar kreeg er steeds meer lol in en de motivatie om mee te doen aan de Dam tot Dam loop was er. Tegen de tijd dat het zover was had slechts één maal 13KM gelopen en de rest was maximaal 10KM. Maar eenmaal ja te hebben gezegd kon ik natuurlijk niet opgeven.
Vol spanning naar de start van de grote Dam tot Dam loop en dan met de trein aankomen op De Dam in Amsterdam. Daar op het plein de hardloopkleding aan en op naar het startvak. Het was niet erg warm die dag en er stond een stevig briesje. Het startschot klinkt en we gaan van start. Wat een drukte en wat veel lopers. Langs de kant veel publiek en muziek. Wat een heerlijke sfeer en wat ging het goed de eerste kilometers. Voor ik het wist was ik over de helft en nog steeds ging het moeiteloos, mede dankzij de aanmoediging van het publiek langs de kant, van opgeven was geen sprake. Ongeveer 4KM voor de finish ging het minder, waar ik nooit geen last van had was blaren, maar deze kwam er wel. Door de pijn ging ik ongemerkt anders lopen, maar ik zou doorgaan tot de laatste meter. Ongeveer een kilometer voor de finish kreeg ik een verkrampte gevoel rond mijn linkerknie. Maar dit mocht de motivatie en pret niet drukken, wat een heerlijk gevoel was dat, finishen en dat ruim binnen mijn streeftijd van 1.40.00 , ik had het gehaald in 1.29.58 dus ik was erg tevreden. Met een pijnlijke knie ging het weer richting huis en met het goede gevoel dat hardlopen leuk en verslavend was.
Van die knie heb ik nog lang last gehad en ik heb daarna ook een half jaar niet meer gelopen. Maar het verslavende gevoel van `ik moet hardlopen` was nog niet weg. En zo werd de training met vallen en opstaan weer op gepakt. En het is nu zo dat als een week niet kan lopen ik knorrig word. Want naast het heerlijk inspannend hardlopen, loop ik ook mijn hoofd leeg. Gewoon niets aan mijn hoofd, geen muziek maar gewoon de geluiden van de natuur. Weer en wind deren me niet, even als kou en warmte. Er zal hoe dan ook gelopen worden.
En zo leg ik mijn kilometers af, alleen, niet in een groep en niet bij een club. Ik bepaal mijn eigen ritme en bepaal zelf waar en wanneer ik loop. Ik hoef nergens rekening mee te houden, en ook in het donker kan de training gewoon doorgaan. Inmiddels ben ik al zo ver dat ik naar de halve marathon toe werk. Op naar een volgend doel…..Lopen voor MS!
“Ook met je sport kan je extra inzet tonen door het goede doel te steunen. Dat bedacht Erik Scholte zich. En daarom heeft hij zich als doel voor 2015 gesteld om alle kilometers die hij dit jaar loopt te doneren aan het “Nationaal MS Fonds” voor onderzoek naar deze zenuwslopende ziekte. Mensen die niet zelf hardlopen maar wel graag deze actie willen steunen kunnen de kilometers van Erik doneren voor een bedrag per kilometer naar keuze. Dit bedrag is geheel vrij, dus ook 1 eurocent per kilometer is van harte welkom, de hoogte bepaalt u zelf. Alle informatie over deze goede actie “Rennen voor MS” staat op de website http://ms.musselkanaal.info, waar tevens te volgen is hoeveel kilometer Erik loopt en wat er gedoneerd wordt.”
© Erik Scholte