Het ene propje is het andere niet, of wel? – Loopkrant.nl

Naar aanleiding van het verhaal van Rinus Groen ‘Propje heeft propjes’ een variant daarop; vooral ook omdat longembolie een aandoening is die door huisartsen vaak over het hoofd wordt gezien. Ik loop al mijn hele leven hard; de ‘duur’-variant’ vanaf 5 km tot en met de marathon.

Rond mijn 60-ste jaar (ben nu 70) zakte mijn conditie terug. Op trainingen zag ik mijn tijden teruglopen of ik moest voor eenzelfde rondetijd me veel meer inspannen. Ik loop qua wedstrijden alleen nog maar oriëntatieloopwedstrijden. Een onderzoek op het SMA-Papendal leverde toen als enig ‘resultaat’ op het feit dat ik bij een (te) lage hartslag al ging verzuren, maar de rest was pico bello in orde.

Toen ik enige tijd later eenmalig iets bloed ophoestte ben ik naar de dokter gegaan en heb mijn longen laten onderzoeken. Foto plus longfunctieonderzoek: niets aan de hand!De redenatie was derhalve; het zal de leeftijd wel zijn. Toch bleef er iets knagen; mijn loopmaten van dezelfde leeftijd liepen fluitend verder en ik zakte steeds verder terug. Dus na circa 4 jaar nog maar eens aan de bel getrokken. Het zelfde onderzoek, het zelfde resultaat: niets te vinden.

Afgelopen zomer bij een meerdaagse oriënteringswedstrijd in Zweden viel het ‘lopen’ terug tot wandelen; iets meer dan stevig wandelen leverde acute ademnood op. Op de trainingen daarna moest ik constateren dat er bijna maandelijks een verdere achteruitgang was. Omdat ik mezelf al met een zuurstoffles in de rolstoel zag zitten, nog maar eens naar de dokter. Foto plus longfunctietest, geen aanwijzing. Van armoede doorgestuurd naar de cardioloog.

Uit een hart-echo bleek dat er sprake was van verhoogde bloeddruk in mijn rechterboezem (pulmonale hypertensie) en een vergrote aorta. Dat leidde tot verder onderzoek; en uit de ct-scan (bedoeld voor onderzoek van de aorta) bleek dat er sprake was van chronische longembolie, propjes verspreid over de longen. Een andere variant dan die van Rinus (die was acuut), maar dus al wel 10 jaar aan de gang en mijn loophobby behoorlijk verpestend. Nu slik ik bloedverdunners en de hoop is dat het met een half tot een jaar als resultaat oplevert dat ik weer enigermate kan hardlopen.

Moraal van dit verhaal: herken je zo’n proces, conditievermindering en toenemende ademnood bij inspanning, bij jezelf denk dan eens aan chronische longembolie, want huisartsen zijn daar te weinig op gespitst.