Zondag 29 maart 2015. Duitsland, Berlijn. Een stad met een lange historie. In het laatste weekend van maart is de gehele stad vol met hardlopers. Inmiddels uit ruim 100 landen. Een prachtige hardlooproute van 21 kilometer brengt de hardlopers langs de grootste hoogtepunten van deze stad. De start van de halve marathon is wel sportief vroeg voor échte avondmensen, maar dit heeft als leuk neveneffect dat je er gelijk een lang weekend van kan maken.

Op zaterdag voor mij nog rust en ruimte om de verhalen achter de diverse gebouwen, straten en parken van Berlijn te ontdekken. Tip: huur een fiets en verken de stad zo nog sneller en het is minder vermoeiend dan te voet. Ideale voorbereiding voor een perfecte tijd op de halve marathon met finish bij de Alexanderplatz.

Een prima plan, maar zoals het gaat met hardloopplannen loopt soms net iets anders. Een kleine rugblessure gaf de plannen op een snelle eindtijd een extreme uitdaging, maar wat is gelukt: een fantastisch stuiterend weekend boordevol unieke herinneringen. Als redactielid ging ik samen met een aantal sportieve meiden deze hoofdstad van Duitsland eens onveilig maken. De stedentrip begint al in de trein met een bingo! Niet alleen wijzelf hebben vertier, maar zeker ook de deelnemende passagiers om ons heen. Leuk dat we ze later nog meerdere malen in Berlijn treffen. Ok, we zijn begonnen. De boemeltrein komt langzaam in beweging en gaat nu wel heel snel over in een intercity! Vol adrenaline springen we in Berlijn uit de trein. Links, rechts, rechtdoor, rechtsomkeer, stop, wacht, fotoshoot, stappen, vliegen, duiken, lachen, gieren, slikken en de ogen uitkijken. Wat is het mooi hier, wat een belevenis en dat nu al!

Vrijdag is het de dag van startnummers sprokkelen. In speedtempo crossen we over de S-bahn richting  locatie Tempelhof. De focus is er. Op de vloer wijzen de pijlen ons naar de balie met startnummers. Het tempo gaat steeds verder omhoog en we worden stiller en stiller. Via het vliegveld met magnifiek uitzicht komen we in de laatste hal. De expo-hal. En dan is het moment daar. Mijn naam verschijnt op het scherm. Ik mag deelnemen aan de halve van Berlijn. Op de vraag of dit mijn eerste wedstrijd is knik ik gewoon Ja. De duitse meneer achter de balie vertelt in geuren en kleuren hoe alles werkt en stelt me gerust. “Es kommt gut mit dir”. Als ik om mij heen kijk zie ik mijn vriendinnen allemaal in gedachten verzonken. Ze kijken naar hun startnummer en een traantje wordt weggepinkt. Dan weer verder met de gewone dingen van de dag. Hup, fotoshoot en gas op de lolly! Door naar de Currywurst. Aldaar treffen we onze vrienden van de Bingo. Zo groot is Berlijn dus niet….

Zaterdag is de dag van relaxen, afleiding zoeken en elkaar motiveren. Al fietsend met onze supergids kom ik nog meer te weten over de stad. Raar om gewoon nabij Checkpoint Charlie te staan en dat daar nu een McDonalds gevestigd is. Een goed teken uiteraard, want de vrijheid om dit te mogen doen is er nu. Een prachtig gegeven. Het hotel gaf me tijdens de tocht van 5 uur nog wel wat extra trainingsstimulans mee door mij een fiets met extra weerstand mee te geven. Goed doorbloede bovenbenen en zweet op de rug. Betere voorbereiding kan bijna niet! De heren van het Italiaanse restaurant aan de overzijde van het hotel deden nog een extra duit in het zakje, want met de nodige pasta, zwoele blikken, liefdevolle en oppeppende woorden zijn we klaar voor zondag.

De ochtend begint vroeg. Extra vroeg gezien de zomertijd. Om 6.00 aan het ontbijt. Oei, dat is andere koek. Al met al ruimschoots op tijd bij de start en genoeg tijd om volop te springen en zin in alles te krijgen. Je zou tijdens zo’n weekend bijna vergeten dat er nog gelopen moet worden. Ballen vliegen door de lucht, volop lucht om te zingen, al fietsbellend door de menigte en als toetje de sirtaki met z’n allen. Niets is te dol vandaag. Na een aantal keer klappen voor de rest is mijn moment aangebroken. Al swingend over de startmat en een grote duim naar achteren. “Veel plezier!”. Zoefzoef door de menigte. Gelukkig heb ik mijn fietsbel bij me, want het snelheidsverschil is groot. Na 2km kom ik enigszins in het ritme en concentreer ik me op de gele paraplu van loopmaat tevens supporter en fotograaf die weekend. Iets na de Brandenburger Tor spot ik de paraplu in het publiek. Geen Bert erbij? Oh jee, waar is hij nu? Dan “heeee Bert, joehoe!”. Hij trekt zijn snufferd uit zijn camera en is nog net op tijd om de actiefoto te maken. Ok, hij is startklaar voor de rest van het loopgeweld.

Vlakbij de 5e kilometer loop ik een knakworst en bierfles in kostuum voorbij. Gossie, wat zullen die het warm hebben. Zelf smacht ik naar wat wind en een soepelere tred. Het loopt moeizaam. Ik temper mezelf en strompel op de de verversingspost af. Ik gedachten zie ik mezelf al finishen en lurkend aan een glas koud alcoholvrij bier. Even verderop staan wat trommelaars en het gegalm onder het viaduct is niet onder woorden te brengen. Het zijn echt de kleine dingen die het vandaag doen. Zeker niet de toeristische hoogtepunten onderweg. Nee, dat schattige kleine meisje dat me met haar spandoek aanmoedigt of die arm op iemands schouder op het moment dat het even niet wil. In gedachten loop ik door en na het nuttigen van de bananen krijg ik hernieuwde energie en stuif ik iedereen links en rechts weer voorbij. Fijn dat fietsbelletje. Bruggetjes op en af. Even lijkt het Amsterdam met haar grachten en huizen. Het publiek wordt steeds enthousiaster en dat geeft je net dat beetje hoop dat de finish echt dichterbij komt.

Nog 5km te gaan. Het gaat echt niet meer. Ik tel de kilometers en geniet van het idee dat we straks door de magische grens bij Checkpoint Charlie lopen. Plots schrik ik op. Iemand roept:” Fiona, hier, kijk in de lens…zet hem op! Je kan het.” Het is fotograaf Bert. Oh, wat ben ik blij om je te zien Bert. Dankjewel!! Ik ren verder en maak met mijn vingers twee kruisjes en loop zo een volle kilometer door en denk aan alle lieve mensen om mij heen. Heel toepasselijk word ik achtervolgt door een Duitse zwarte wolf. Een klein traantje en hup weer door. Klaarmaken voor de finishlach. Zal ik nog gaan filmen met de geleende selfiestick van Jeroen? Ondertussen struikel ik bijna over de plastic bekertjes om me heen. Focussen. Niet laten afleiden nu. Niet kijken naar lopers die op slechts 5m voor je neus ter aarde storten. Hulp is nabij. Denk aan jezelf en luister naar het lichaam. Turend in de verte zie ik supportersborden, vrolijke gezichten en hoor ik bemoedigende woorden. In het Duits, Deens, Engels, Noors en in het Swahillish. Mijn talenknobbel wordt op de proef gesteld.

Weldra de laatste bocht. Ik steek mijn handen in de lucht en bel met mijn fietsbel alsof mijn leven er vanaf hangt. Yeah!!  Ik ben er. Een paar minuten lang denk ik alleen maar “joepie de poepie”. Winnaarsfoto, bier in de hand, mascotte omhelzen en op een bedje duiken voor een kuitmassage. Dan ontwaak ik uit deze minidroom en kijk ik in de ogen van Andreas. Deze echte Duitser hanteert met harde hand mijn wiebeltenen. Auwiejauwie! Ik kijk rond en zie een enorme rij aan lopers. Oeps, per ongeluk voorgekropen? Dan een diepe zucht. Het is gedaan.

In de verte zie ik de meiden en onze andere loopmaatjes. Stralende koppies, trotse blikken en liefdevolle hugs. Het is tijd….tijd weer voor het gewone leven na Berlijn. Het moment voor de simpele boterham met kaas, zelf de tafel weer dekken en geen fotomomenten.

© Fiona Markus – Redactie Loopkrant