Vroemm. Zjoef, het nieuwe werkjaar is weer begonnen. De werkweek start weer als ik op de A-1 invoeg. Ik kan achter een vrachtwagen meesluipen. Inhalen zit er niet in. Iedereen heeft blijkbaar haast om op hét werk te komen en is bang dat een ander er een paar minuten eerder is. Ik blijf op gepaste afstand achter de vrachtwagen plakken en kan met rust terugdenken aan mijn eerste hardloopoptreden in 2015.

De klaverbladloop in Apeldoorn (zondag 4 januari). Daar ook startte iedereen snel, maar ontspannen en in een lekker zonnetje. Gaf elkaar de ruimte, wensten elkaar succes en snelden in eigen tempo voort. Mijn tempo lag niet zo hoog, waarmee ik me al snel tot onontkoombare rode lantaarn bombardeerde. De hekken werden na me opgeruimd, de mannen met veiligheidshesjes zwaaiden vriendelijke terug als ik ze bedankte voor hun inzet of ik kreeg “sterkte, hou vol !”gewenst.

Aan het eind stonden mijn loopmaatjes me op te wachten om me aan te moedigen en renden nog even mee en lokken me uit tot een eindsprint. Zo! Weer gehaald! En ik rem af om in de file te geraken. Als we ons nu op de weg, in de auto, nou net zo gedragen als die hardlopers? Hebben we dan geen fileprobleem meer? Of zijn er zoveel hardlopers die de file willen vergeten? Ik weet het niet, maar ik zal proberen dat hardloopgevoel de komende weken nog maar even vast te houden. Bedankt loopmaatjes!

© Abe – Apeldoorn