In 1991 liep ik de 60km Jan Knippenberg memorial rond Texel. Voor mij de eerste keer dat ik een afstand langer dan de marathon liep in wedstrijdvorm. Het was windkracht 10 en de afsluitdijk was zelfs afgesloten voor verkeer. Gelukkig liep ik van 30 tot 55 km samen met ene Joop Keizer en door eendrachtige samenwerking konden we de wind trotseren.

Als de helft waar was van wat Joop vertelde over alle kwalen die hij had dan werd het mij destijds al duidelijk dat de gezondheidszorg onbetaalbaar ging worden.

In 2014 klaagt Joop dat hij destijds geen prijs heeft ontvangen. Ik weet nog dat ik als 6e binnenkwam en als prijs een stanleymesje van de knaakzaak kreeg. Het was allemaal in de geest van Jan Knippenberg. In plekken zoals de Slufter (waar je in mijn fantasie kon verdwijnen in het drijfzand) kon je niet echt snelheid maken laat staan op de grote stukken strand. Je deed het voor de beleving, niet voor de prijzen.

Om terug te komen op mijn prijs, ik realiseer me nu dat hij eigenlijk Joop toekomt. Wat Joop en ik waarschijnlijk niet genoeg begrepen hebben is dat Texel een eiland is en ook nog een vrij troosteloos eiland. Net als bij IJsland wordt er ter plekke vrijwel niets geproduceerd en zeker geen stanleymesjes. Die moeten ingevlogen worden. Reken uit je winst. Toen we in Rekjavik 4 glazen bier a 15 gulden bestelden destijds is mij dit fenomeen ten volle gewaar geworden. De schreeuwerige tekst mooie prijzen in natura moest je dus uit Texels perspectief zien.

Gelukkig heb ik het mesje nog en mag Joop het hebben wanneer hij naar de Midwinter komt in 2015, dan snijdt het mes aan 2 kanten.

© Rinus Groen – Apeldoorn