Het trainen in een groep vraagt vaak een bepaalde aanpassing van alle lopers, een reden waarom sommige lopers liever alleen trainen. Alex Scholten was destijds een loper die steevast te hard liep voor de groep en zich ook niet aanpaste. Altijd liep hij een paar meter voor de groep en wanneer men bij hem aansloot versnelde hij direct weer. In- en uitlopen ging altijd in 16 km/uur.

Tijdens een grote ronde in Apeldoorn bedacht ik de oplossing. “Alex, wanneer jij nu eens volle bak die Kamsteeg rent en dan op de Amersfoortseweg afslaat gaan wij hier binnendoor en dan zien we elkaar vanzelf weer.” Een winwin-situatie. Direct nadat Alex vertrokken was gaf ik de groep opdracht om ook volle bak te gaan lopen met de opzet dat hij zich helemaal uit de naad zou moeten lopen om ooit weer bij ons te komen.

En inderdaad op de Amersfoortseweg was hij nog niet in zicht. We trokken vol door met de afspraak dat we zodra we hem zouden zien we allemaal zouden gaan joggen. Pas op de JC Wilslaan kregen we hem in het vizier en gingen we joggen. Toen hij onaangedaan aansloot vroeg ik direct waarom het allemaal zolang had geduurd. Hij bood zijn excuses aan, want hij was onderweg een stuk terug gelopen omdat hij een briefje van 50 gulden op de weg had zien liggen en vrolijk toonde hij de gele flap.

Wie het laatst lacht lacht het hardst zullen we maar denken.

© Rinus Groen – Apeldoorn