Whoop whoop. Eindelijk daar is de zon! Bijna vergeten hoe warm die ook al weer was. Het is altijd even wennen dat lopen in de korte broek. Met melkwitte benen de wind langs je kuiten voelen blazen is iets wat je overigens niet snel vergeet. Jummie. Door de Loopzussen wordt deze eerste zomerloop al snel omgedoopt tot CampinaRun zonder reclame te willen maken.
Voor mij persoonlijk pudding met stracciatella graag. Aan benen scheren heb ik een bloedhekel en laat ik liever achterwege. Tijd voor de beroemde Icerun en Zigzagrun dan maar!
Gek misschien dat ik niet zoveel moeite heb met sporten in korte broek. Zodra de temperatuur boven de 14 graden gaat, loop ik graag in een short of capri. Geen enkele vrees. Ook nooit gehad. Misschien omdat ik nooit op die wijze naar mijn lichaam heb gekeken. Zelfs niet toen ik ruim dertig kilo meer meezeulde. Wat lastig bleef waren die schurende plekken tussen de dijen. Al dat overtollig zweet komt met een flink stuk hardlopen heerlijk vrij en krijgt, bij mij althans, volop de vrije ruimte. Nog steeds geen gespierde benen, wel veel schuddend vet dat heerlijk op-en-neer beweegt met, na afloop, een grote rode pijnlijke plek als gevolg. Zo’n broekje kruipt ook alle kanten op en zelfs je onderbroek zit uiteindelijk in je bilnaad. Ofwel onder Loopzussen betiteld als de broek met beweegnaad.
Ik kan me nog goed mijn eerste zomerloop van vijf kilometer herinneren. Na de start verliep alles nog vlotjes. Met een flink briesje rende ik over de dijk en dan is hardlopen een perfecte hobby. Totdat de route zich tegen je keert en je de wijk in gaat. Weg wind, weg lekker briesje. Hallo zon, hallo warmte, hallo stinkzweet. Het bij het inlopen nog lekker zittende broekje verandert in een waar drama. Bij iedere bocht trek je alles weer recht en hoop je dat niemand het heeft gezien. Het tempo daalt en echt fris voelde ik me niet meer.
Bij het ingaan van de laatste honderden meters passeer ik diverse kroegen met idem dito publiek. Uit de reacties richting anderen hoorde ik al dat het geen hardlopers konden zijn. Ik recht mijn rug en sprint zo mooi als ik kan richting de finish. In mijn kielzog hoor ik nog nipt de woorden “Schudden met die billen!” Niet kwaad bedoelt wellicht, dus ren ik extra hard door. Blijkbaar toch ergens een prikkelende opmerking over het lichaam voor mij die dag. Overigens ook geen enkele puf om tegen te sputteren hoor. Water, fruit en schaduw: dat is wat ik wilde op die zonnige middag hartje mei.
Enkele jaren later loop ik dezelfde prestatieloop met ondertussen iets meer ervaring en een behoorlijk strakker lichaam. Ahum. Ik schaam me nog steeds nergens voor en met ongeschoren oksels en een mouwloos shirt ga ik ervoor. Het zal me een worst wezen wat anderen zeggen. Ik heb plezier en ik heb een goede conditie. Hardlopen doe ik voor mezelf. Toch? Aangekomen bij de bewuste kroeg luister ik extra scherp wat de kroegtijgers ditmaal over me zeggen. “Go, go, go, sexy pink girl!” Met een smile hobbel ik door. Hebben ze het tegen mij? Oh yeah! Ik krijg het warm van binnen of is dat toch de zon en die ferme eindspurt? Complimenten doen altijd goed blijkt maar weer.
Spannend wat voor weer het wordt tijdens de Hardloop4daagse met Pinksteren, dus deze week met het warme weer in ieder geval alle hardloopsetjes grondig uitproberen en kijken wat lekker zit. In de volgende blog daarom ook meer over mijn diversiteit aan loopsetjes.
© Redactie Loopkrant – Fiona Markus