Vroeger had ik heel veel potten uierzalf, Nivea baby crème en vaseline overal door het huis verspreid liggen. Het gebeurde namelijk nog wel eens dat ik schraal werd tussen de benen tijdens het hardlopen. Running pants bestonden nog niet en het materiaal van de broekjes werd vaak hard na het nodige zweten. Ellende te over dus.

Afgelopen week liep ik een 3.000m op de kunststofbaan in Apeldoorn. De eerste serie zou de langzaamste zijn en ik had me al die middag voorgenomen in een short te lopen, maar alleen tijdens de wedstrijd. Onder mijn trainingsbroek zat dus een prachtige JBS onderbroek die ik vooraf zou verruilen voor het eerder genoemde wedstrijdbroekje.

Toen het zover was bleek er echter iets mis met de serie indeling waardoor ik in de tweede serie kwam. Ach, laat ik toch maar alvast wat bloter gaan warmlopen dacht ik en trok mijn trainingsbroek uit. Met mijn trainingsbroek op de enkels constateerde ik dat de omwisseling nog niet plaats had gevonden. Helaas stond ik even in mijn onderbroek tussen veel mensen die mij kennen. Nu ben ik weleens in een zwarte onderbroek wezen trainen toen ik geen broekje bij me had maar dat merkte niemand.

Clubgenoot Nelleke Evers, die toch wel iets gewend, is ging echter even door de knieën na mijn onthulling. Na het zoeken naar een foto van mijn onderbroek voor bij dit stukje ontdekte ik opeens dat ik me aan kan sluiten bij loopgroepen die allemaal in hun onderbroek trainen.

Riepen ze vroeger ze hebben hem al, straks hoor ik pas op slipgevaar.

© Rinus Groen – Apeldoorn