Het is negen uur in de ochtend en in het plaatselijke buurtcentrum probeer ik me iedere week enigszins soepel te houden. Als hardloper ben ik in de loop der jaren namelijk niet echt leniger geworden. Tijdens de wekelijks aerobicles word ik als gymjuf iedere keer weer op de vingers gewezen door de dames om mij heen.
Gemiddelde leeftijd van de Gymzussen: ruimschoots over de 60! Iedere week adem ik diep in en uit en hoop zo in complete zen mijn veters ooit eens aan te raken. Pilates-les in klein formaat. Iedere week gaat het iets beter. Zeker na een bezoek aan de masseur. Tijdelijk hervond ik mijn lenigheid en was ik als een kind zo blij dat ik mijn tenen nu eens kon kietelen.
Bij thuiskomst gelijk de lenigheidsindex tot uitvoering gebracht. Hoe doe je dit? Buig met gestrekte benen voorover en probeer met je vingertoppen zo dicht mogelijk bij je voeten of voorbij te komen. Blijf een tiental seconden in deze houding staan (zonder te forceren) Vraag nu aan iemand om de afstand tussen je handen en voeten te meten.”
Mijn resultaat na de massage [zwak] ipv [heel zwak]. Gelukkig zijn de gymdames zeer liefdevol en enorm vitaal van geest en lachen we iedere week onze stijfheid van ons af. “Fiona, dat komt nog wel goed meissie. Wij hebben jaren voorsprong. Jij kan dingen met je armen die wij niet kunnen! ” Fijn om zulke motiverende woorden te horen. Oh yeah, thanks girls! Ok, soepel in de benen en onderrug niet, maar sterke schouders blijkbaar wel.
Dus niet bleek onlangs in april tijdens het evenement De Fitste van Nederland in Apeldoorn. Na twee kilometer hardlopen, zestien kilometer op de mountainbike crossen door het bos was het tijd voor een rondje over de survivalbaan. Ondanks flink wat weken intensief oefenen in de Apeldoornse speeltuinen, bleek alles voor niets te zijn geweest. Survivallen is gewoon een sport apart! Naast snelheid en kracht zijn souplesse en behendigheid de twee grootste vereisten. Even aapje-hangen vergt toch echt wel wat lenigheid in de armen en benen aangevuld met flink wat technisch inzicht.
Ook Kukelen over een touwtje is moeilijker dan gedacht. Een duidelijke en pijnlijke eyeopener, maar wat een fun en plezier. Het voelde als een heuse sportdag van weleer. Met je klasgenoten over de crossbaan fietsen en tussendoor met zware zakken sjouwen. Alles voor de ranja met als ultieme beloning het raketje van de ijscoman. Al met al leverde het mij deze dag een lange week spierpijn in de armen op en als beloning een ijsje met spikkeltjes.
Met een flinke lading aan blauwe plekken op de armen en benen strompel ik de weken daaropvolgend het buurtcentrum binnen. Trots laat ik mijn poemalook zien. Ik voel me stoer: een echte powergirl. Ik vertel trots wat ik allemaal tijdens de Fitste van NL moest doen….en hoe ik aan de blauwe plekken en schrammen kom. Vol ongeloof kijken ze me aan en stellen me de vraag: “waarom doe je dat?”. Net op het moment dat ik antwoord wil geven gaan de broekspijpen van de meiden omhoog. “Kijk Fiona, ik heb ook blauwe plekken, ik ben tegen de tafel aangelopen. Kijk Fiona, ik heb ze hier op mijn dijen, gesprongen aderen. Kijk Fiona, ik moest van mijn kleinkind onder het bed doorkruipen. Kijk Fiona, de hond sprong in mijn armen…….ik ben bont en blauw!”
Lenigheid, stoerheid, vitaliteit en doorzettingsvermogen heeft dus helemaal niets met leeftijd te maken. Iedere dag blijft een survivaltocht en bewegen is en blijft goed voor de relativering van kleine ongemakken in het leven. Als je maar plezier hebt en van binnen kinds blijft.
Ondertussen blijf ik driftig oefenen op de meeste ingewikkelde pilates- en yoga-oefeningen. De blauwe plekken zijn overigens na 30 dagen eindelijk weg.
© Redactie Loopkrant – Fiona Markus