Lotte Hagenbeek traint sinds een half jaar onder mijn hoede en maakt spectaculaire progressie. Ze geniet daar enorm van en de sky is the limit. Door al die progressie komt ze ook akelig dicht bij mij in de buurt op de kortere afstand zoals de 1500m. Ik ben sneller, maar zij loopt het makkelijker.

Vorige week bij de baanloop van AV Veluwe bleef ze keurig tot 1000m achter me om daarna te versnellen. Ik pikte direct aan en haar, in mijn ogen betweterige, vraag bij de bel: “is dit al de laatste ronde?” was hoogmoed voor de val. In de laatste 100m sprintte ik weg. Voor haar was dit echter een indicatie dat ik de ideale gangmaker was voor verdere baanlopen.

Vrijdag was weer zo’n baanloop: de 3000m in Apeldoorn. De hele week had ze zich aangepraat wat er ook gebeurt, ik blijf bij Rinus (tijdens de wedstrijd). Ondanks dat we dezelfde tijd hadden ingeschreven bleek ze door een rare draai van de organisatie opeens in een andere serie te zitten en werd het een solorace. Haar basisfout, te snel vertrekken, kon niet uitblijven en hoewel ze een pr liep van 12.37 was ze erg teleurgesteld.

Te meer daar in de serie daarna ze mij een vlakke race zag lopen met 11.58 als resultaat. Voor haar een reden om nog meer wedstrijden te lopen en voor mij het heerlijke gevoel dat er een vrouw op mij jaagt.

© Rinus Groen – Apeldoorn