19 april 2014. Wil je eens wat anders dan simpel hardlopen, kies dan eens voor de survival met tussen het lopen door diverse pittige obstakels. Is die uitdaging nog niet voldoende? Het team van de Fitste van NL bedacht een extra uitdagend nieuw evenement. Alle sportieve mensen bijeen een strijden tegen elkaar om de ultieme titel.

Wie zouden de survivaltijgers kunnen verslaan? Tijdens de Fitste van NL gingen ruim 80 fanatiekelingen de strijd met elkaar aan. Ieder met hun eigen talent. Mountainbikers en gespierde fitnessbikkels die gingen hardlopen, hardlopers die gingen touwklimmen en survivallers die ineens op de fiets zaten. Alles kwam samen op zaterdag 19 april en redactielid Fiona Markus was uiteraard van de partij en doet hieronder haar verslag!

Het is klokslag half tien als de welkomstbriefing start. Een korte uitleg vanuit de organisatie wat er vandaag op het menu staat. Vooral de vraag aan alle deelnemers en publiek voor sportiviteit en wat coulance. Het was immers pas de eerste editie en van verbeterpunten kan eenieder leren. Na het onderdeel hardlopen door een heuvelachtig crossparcours met veel los zand werden de 80 deelnemers verdeeld over 3 groepen om verstrengeling in de netten te voorkomen. Met een loperskuchje als gevolg van een verkoudheid nog in de keel sprong ik na een half uurtje pauze enthousiast op de MTB en ging ik er in een speer vandoor. De eerste heuvel lag al snel op de route en die ging nog niet helemaal vlekkeloos. Het schakelen, versnellen en het keren en draaien moest nog verfijnd worden. Een goede bewegwijzering en lieve vrijwilligers moesten daarin gaan bijdragen. Dan een gil uit het niets: “Fiona. Hier. Je mag hierheen. Over het hek..”

Oei…een plank voor het hek? Moet ik daar echt met de fiets overheen klauteren? Ok, het echte werk is begonnen begrijp ik. Gewoon is er vandaag niet bij. Wat kan ik nog meer verwachten gedurende deze sportieve dag? Het was ploeteren en kreunen, maar in de derde ronde lukte het me uiteindelijk nipt om de grote zandberg, zonder afstappen, te overbruggen. Megatrots en ik wilde het wel uitschreeuwen van blijdschap. Yeah, I did it!

Na deze mentale overwinning kwam ik na ruim 50 minuten weer terug bij de finish en mocht ik me fysiek en mentaal gaan klaarmaken voor het lastige survivalparcours. Afstand 6km en grofweg 15 spannende onderdelen. Stiekem eerst de techniek bij de anderen afkijken uiteraard. Echter het hielp me uiteindelijk bar weinig, want al gelijk bij het eerste obstakel ging het mis. Klimmen in een touw en de balk bovenaan aantikken verliep al minder soepel dan ik had bedacht. Vroeger, tijdens de gymles, al een lastige klus. Na 3 pogingen hield ik het voor gezien en zo plakte er al gelijk 7 strafminuten aan mijn broek.

Opgeven is geen optie, dus doorgaan. Over netten klimmen, bungelen als een aap aan een touw, kukelen over een touwtje en in een zandbak onder een net doorkruipen. Alles kwam voorbij met tussendoor een korte sprintronde om de verzuring nog meer in de armen en benen te krijgen. Het aantal blauwe plekken steeg per minuut. Gaaf…was het enige woord wat door mijn hoofd ging. Verder: wat ontzettend zwaar en moeilijk! Hoe doen die andere gasten dat? Want steeds vaker kreeg ik een streepje achter mijn naam. Helaas..wederom niet het obstakel op de juiste wijze kunnen passeren. Gelukkig waren er zeer vriendelijke vrijwilligers die mijn gestuntel door de vingers zagen waardoor ik na verwoede pogingen met een grootse smile en zonder strafminuten door mocht lopen.

Aangekomen bij de voormalige Apeldoornse Politieschool in het Orderbos kwamen pas de echte survivalonderdelen en ik was nu al totaal kapot. Goed luisterend naar de uitleg keek ik de dame in kwestie vragend aan: “Dus het is de bedoeling dat ik hier in deze put spring en eruit krabbel? Dan weer in de volgende put spring en ook daar weer uit kom? En dan pas mag ik als beloning door de riooltunnel?” Ik slik en kijk haar voor de tweede keer heel liefdevol aan hopende op een slimme tip. Het enige wat ik kreeg waren de woorden “succes en veel plezier”. Binnen een paar secondes besloot ik deze klauterpartij maar direct over te slaan, want ik wilde haar niet de taak geven om mij weer uit die put te trekken. Veiligheid gaat voor alles nietwaar. Ik mocht gelukkig wel door de buis…en daar doe je het allemaal voor. Ondertussen zijn mijn armen en benen bijna geheel in poemalook. Maar oh wat is het stoer en gaaf!

Ik spreek mijn laatste beetje energie aan en ren in slakkentempo naar de finish waar de finishbel hangt. Uiteraard niet gelijk op grijphoogte. Nee, wederom moet er geklommen worden. Ik doe maar net of ik dat niet heb meegekregen en loop juichend over de eindstreep. Op weg naar het bananenbrood en de energieshakes.

De laatste proef van vandaag: de Fitheidstest. In hoog tempo tillen van zware kisten en truckersbanden. Even waan ik me op het wedstrijdterrein van de “Sterkste man van de wereld”. De adrenaline stroomt door mijn aderen en ik scheur over het parcours. De band van zeker een meter groot gooi en smijt ik over het grasveld. De ballen stuiteren van links naar rechts en ik duik en vlieg onder balken door. Met gewichten van 40kg ren ik over het wedstrijdparcours. Ik voel me sterk, ik voel me fit, ik voel me MegaFiona! De laatste secondes en dan zit dit sportfeest erop. Editie 1 van de Fitste van Nederland is voorbij en de uitslagen worden nauwkeurig verwerkt.

Of ik eerste ben geworden? Wat denk je zelf? Op naar 2015 in ieder geval. Wie doet er nog meer mee?

© Redactie Loopkrant – Fiona Markus