Ik weet nog dat ik destijds enorm trots was op de eindsprint op mijn “schoentjes van Klein Duimpje”. Ik voelde me snel die dag. Later op video keek ik nog eens goed naar de laatste meters: jammer, het leek echt op een sprint tussen twee trage slakken zonder huisje op hun rug. Maar ondanks deze wedstrijdervaring verdween het hardloopvirus niet direct uit het lichaam. Ofwel ik dacht nu niet opgegeven, het moet toch leuk kunnen worden?
Nu is het 2014 en is de start op een andere locatie en heb ik ondertussen flinke vooruitgang geboekt. Wedstrijdjes doe ik nu voor de ‘leuk’. Ook het tempo wordt leuker: Van slak naar snelle panter wellicht? De start in Zeist was nog altijd niet al te ver van de atletiekbaan van AV Fit. Een toplocatie, het parcours loopt door het prachtige Beerschoten en het Panbos. Bij aankomst was het met de Miep-Miep even opletten, want de route naar parkeerplaats verliep duidelijk iets anders dan zij ons inseinde. Met een mooie oprijlaan en een prachtig uitzicht op de startlocatie vonden we het inschrijfbureau ruimschoots op tijd.
Snel startnummer ophalen en klaar voor een warmloopronde door het Utrechtse bosgebied. De ronde van ruim 8km was deels onverhard en deels over asfalt. Een mooi afwisselend parcours, dus voor ieder wat wils. Zelf gaat mijn voorkeur uit naar bospaden, dus ik was enorm blij met de eerste kilometers. Wel al snel een obstakel op het parcours. Een soort van rotonde midden in het bos. Kunstwerk bleek bij navraag. Drie opties waren mogelijk om dit kunstwerk te nemen. Links, rechts of door het midden. En uiteraard werden ze alledrie grondig getest tijdens het inlopen. Wat zou straks sneller gaan? Bij het testen tot de conclusie gekomen dat rechtsom qua afstand nipt iets korter was, maar wel wat lastiger te belopen door de modderige ondergrond. De wedstrijd mocht wat mij betreft starten!
Vlak voor de start nog een flinke regenbui, maar ondanks dat veel korte broeken en shirts in het deelnemersveld. De 5EM en 10EM werden beiden om 12.00 weggeschoten. Of het toeval was weet ik niet, maar de lucht klaarde zienderogen op. De zon kwam zelfs door en het werd nog warm ook. Mazzelaars zijn wij lopers toch. Aangekomen bij de bewuste rotonde liep ik als enige met mijn persoonlijke ‘haas’ van het gehele veld rechtsom en ik kreeg dan ook wat grappige opmerkingen toegeworpen. Variërend van gediskwalificeerd, minder-minder-minder, tot ga terug na start en u ontvangt geen inschrijfgeld terug. Het duurde nog wel zo’n 4 km voordat ik echt in wedstrijdritme zat. De gedachtes waren nog elders. Een paar meiden uit Apeldoorn van de Loopzussen zouden vandaag hun allereerste halve marathon lopen tijdens de Lenteloop in Eerbeek. Zouden zij ook zo genieten als ik nu doe? Na even snel omgerekend te hebben leek het mij wel verdomd gaaf als we uiteindelijk toch allemaal samen over de finish zoeven. De afstand doet er bij de Loopzussen namelijk niet toe. Voor mij betekent dit een tijd van 1.15 op de 10EM en zij zouden dan 2.15 op de 21km moeten klokken om allen om 13.15 over de mat te scheuren. Leuk streven!
Door het even niet opletten was ik mijn haas kwijtgeraakt. Na afloop maar weer even opzoeken en vragen wat er mis ging in het hazen van mij vandaag. Het tweede deel van de ronde verliep over asfalt met flink veel wind van opzij en dus alleen. Gelukkig kon ik iets versnellen en me zo tussen wat grote sterke mannen nestelen. Ze hijgden en puften en ik voelde me met de minuut beter worden. Bij de passage van de verversingspost werd het ineens flink stiller om mij heen. De stoere gozers gingen rechtsaf…onder het finishdoek door. Voor hen zat de wedstrijd er blijkbaar al op na een ronde. Nu was ik de ideale pacer.
Ik mocht gelukkig nog 8km en ik kreeg een aantal deelnemers verderop in het vizier. Die moest en zou ik pakken. Een tijd van 1.17 zat er wellicht nog in, maar 1.15 was te hoog gegrepen voor deze zondag. Bij de rotonde in het bos rende ik in de slipstream van mijn voorganger mee. Ditmaal linksom, omdat hij nu eenmaal ook linksom ging. Op volle kracht rende ik door het bos en kwam ik snel dichter bij de andere voorlopers. Op het asfalt was het er-op-en-er-over totdat de hamstrings wat stijver aanvoelden. Even een tandje minder zodat blessures niet op de loer liggen. Lachend en vliegend langs de fotograaf en op naar de laatste vrijwilligers op de route waaronder een postbode (ik zag dit als collega zijnde aan de fiets, elastieken en postbakje voorop). Een bedankje en grote duim naar hem en op naar de eindsprint. Nu geen slak, maar versnellen als een heuse Veluwse Panter. Ik passeer de loper voor mij. Ik zie hem mij aankijken en meestrijden. Voor korte duur, want een extra versnelling heb ik altijd in mijn mars. Op naar het gele finishdoek, op naar 10EM, op naar een snelle tijd. Met mijn 7 zevenmijlslaarzen storm ik over de finishmatten. De man in kwestie feliciteert mij met de woorden “jij bent vast de eerste dame!”. Helaas moest ik hem en zijn trotse vrouw teleurstellen, want de dames gingen vandaag allemaal supersnel in Zeist.
AV Fit bedankt voor de organisatie! Loopzussen bedankt voor de spirit! En laat het nu maar met bakken uit de hemel komen. En dat deed het even later op de snelweg terug naar huis. Door de enorme wolkbreuk met hagel werd het bijna stapvoets rijden op de snelweg. Lopen zou nu sneller gaan dacht ik.
© Redactie Loopkrant – Fiona Markus