Het was 11 jaar geleden dat de club een marathonreis organiseerde naar Barcelona. Een mooie marathon in een mooie stad dat bekend werd door Gaudi en door de Olympische Spelen. En als het maart is dan is de lente zeker begonnen in Barcelona….. zang en dans op straat en op pleinen, in een warm zonnetje en onder redelijke temperaturen. Deze marathon is door een grote groep uit Apeldoorn bezocht en uitgelopen, en daarbij door de schrijver dezes in een recordtijd. In 2011 is de reis weer overgedaan, en helaas moest de marathon vanaf de kant bekeken worden, nu vanwege een blessure. Het was een apart gevoel van binnen om naar hardlopers te kijken, als je eigenlijk zelf mee had moeten doen.

Dit jaar wordt het anders! Een nieuwe hardloopreis naar de Hoofdstad van Europa, althans voor mij, en het vliegen en het verblijf werd gedegen voorbereid. Eigenlijk mocht er niks fout gaan. De marathon was meermalen gespreksonderwerp in de loopgroep, en de voorbereiding op het lopen werd door eenieder op zijn eigen manier afgewerkt.

Zo is het gegaan, en de landwegen rond Vorden werden hiervoor door de meeste Barcelonagangers bezocht en belopen. De schrijver dezes bezocht de landwegen in de Noordhollandse vlakten tussen Julianadorp en Groote Keeten en zag slechts lege bloembollenvelden, en de lucht was meestens gevuld met grauwe wolken en blauwe luchten onder windkracht 8. Haha, echt een voorbereidingsloop dat ertoe doet!

De dagen voor de Barcelona marathon werden door de lopers met leegte gevuld, met tegenzin wel, maar ook met voldoening omdat het lichaam rusten moet. Het vliegtuig vertrok vanuit Nederland onder een vaag lentezonnetje en 13 graden Celcius, maar arriveerde in Spanje onder een helder zonnetje en 19 graden Celcius….. Een heerlijke omstandigheid om te genieten van alles wat ons de komende dagen te wachten stond!

Er werd een appartement betrokken in de buurt van de Sagrada Familia, en het loopje voor een hapje en een drankje ’s avonds was meestal in die richting. De Sagrada Familia werd bezocht en de torens beklommen, en La Rambla werd van begin tot eind afgelopen. We zitten echt in Barcelona! Nog een kopje koffie bij de haven, en toen drong het besef door dat we door het geslenter door de steegjes en de winkelstraten en de eetmarkten een aanslag pleegden op ons afgetrainde lichaam. Moeten we in deze toestand 42,195 km afleggen? Met weerzin vulden gedachten ons hoofd over een marathon in deze stad amper 2 dagen later.

Het zij zo… we kwamen voor de marathon, en de opgehaalde tasjes met rugnummers lagen in de Expo voor ons klaar. Unaniem werd besloten om de laatste resterende dag van de week zeer rustig te besteden in een stadsparkje op een grasperkje, en daarbij te genieten van wat het zicht van de mensen om ons heen te bieden heeft. Dat bleek genoeg te zijn.

Naarmate de avond van de dag ervoor naderde steeg de spanning werkelijk, en niemand raakte uitgepraat over zijn meest favoriete voorbereiding op de Zurich Marato de Barcelona. Er werden reepjes tevoorschijn gehaald met gelletjes, er werden flesjes met sportdrank gefabriceerd, de Ipods, mobieltjes, fototoestellen en horloges werden geprepareerd op wat er komen ging. We gaan stapelen, energie en vocht mocht niet ontbreken onderweg. Koude macaroni met hambrokjes en kaas, gekookte eieren, bananen, en boterhammen met jam…. Verder koffie, thee, sinaasappelsap. De wijnfles mocht trouwens ook niet vergeten worden.

Mailtjes verschenen in de inbox met een waarschuwing voor warm weer boven 25 graden Celcius. Rustig hardlopen werd aangeraden, en veel drinken en ook de isodrank niet overslaan. De spanning werd iets verhoogd. Daarbij ook de vraag of op zondagmorgen om kwart voor zeven de metro het zou doen. Natuurlijk, we zitten in een wereldstad!

Het gezelschap werd om half zes wakker en verscheen om 6 uur aan het ontbijt. Het gaat beginnen….. Het is nog koel buiten, maar de lucht is blauw. Iedereen in compleet looptenue aan tafel, en de heupgordels worden gevuld met flesjes, reepjes en een enkele banaan. De klokken worden gelijk gezet en de routekaart wordt nog eens nauwkeurig bestudeerd, en zo gaan we op stap naar Playa Espanya.

We zitten goed, want het plein is gevuld met rekkende en strekkende atleten. Er worden nog wat fotootjes geschoten, en enkele Facebookvrienden worden verrast op vroege beelden uit Barcelona. Om half negen is de start, en lange rijen vullen de straten voor de toilethokjes. Iedereen moet. Uiteindelijk lijkt iedereen op tijd zijn startvak gevonden te hebben. Een immense menigte vult de weg naar de Mont Juïce, ik schat ongeveer 17 duizend man. Muziek van Queen wordt ingezet, en die van Freddy Mercury en Montserrat Caballe. Het moet nu ongeveer gaan gebeuren. In 3 fasen worden de lopers weggeschoten. Dit is onze zondag en ons weekend!

Het peleton zet zich in beweging in de richting van de Playa Espanye, op weg naar Camp Nou. Daar is het 5 km punt. Een voeltbalminnende marathonloper, zo die bestaat, krijgt het benauwd en probeert een glimp op te vangen van Messi. Hij blijkt op een grote spandoek te hangen. De schrijver dezes heeft een fototoestel en legt alles vast. Verder niet veel te doen daar, en het peleton slaat rechtsaf in de richting van het Science Center en dan in een boog terug naar de stierenarena, dan hebben we precies 11 km erop zitten.

Uit het kaartje bleek dat we in een vrij lange (saaie) rechte lijn naar de Sagrada Familia moeten. Er is een vals plat omhoog, en 2 bochten tot de 16 km. Soms denk ik wel eens van “waar zijn mijn reisgenoten gebleven?” en van “kunnen die nou veel harder lopen dan ik?”. Ik vind dat gezonde gedachten als je 14 km gelopen hebt……. Maar toch voel ik plotseling een hand op mijn schouder, en 3 bekende gezichten. Er volgt een discussie over welk startvak ik gekozen heb op de Mont Juïce. Ik herinner me ineens ook de zinloze discussie onder het ontbijt over het paarse vakje op mijn startnummer, omdat ik heeeeel zeker verwachtte dat ik 4:00++ uur zou lopen, en de anderen niet. Heel moedig dat ik de strenge bewaking van de startvakken tartte door een verkeerd vak binnen te lopen…….

Maar zoals gezegd, we zitten pas op 15 km en dan heb je nog zin in deze gedachtenspinsels. Mijn reisgenoten verdwijnen in het peleton, en ik heb door deze gesprekken wel mooi een hele km weggelopen……..Het peleton trekt de aandacht van de toeristen die in lange rijen op de stoep wachten voor de entree van de kathedraal. De zon is scherp geworden, er is amper wind en schaduw tussen de hoge flats.

De eerste grote lus kondigt zich spoedig aan. De Meridiana moet voor circa 2.5 km omhoog gevolgd worden, tot het 20 km punt, en dan weer terug. We kunnen naar elkaar zwaaien onderweg, en bovendien constateren we dat er ook mensen vóór ons lopen, maar ook veel hardlopers achter ons. Dat doet de marathonloper goed……..

Eenmaal terug komt het 25 km punt in beeld, dat ligt op het meest oostelijke punt van het parkoers. Links kijken we tegen een geluidswal aan en rechts is een moderne wijk met torenflats. Is dit een saai stuk? Dat valt mee, want de stemming in het peleton is goed, en iedereen loopt nog hard. Een oranje shirtje betekent meestal een Nederlandse hardloper. Van tijd tot tijd wordt er ook Nederlands gehoord tussen de mensen.

Plotseling kom ik in gesprek met een Nederlandse jongen, die aan mij toevertrouwt dat hij eigenlijk met een dubbel gevoel hardloopt, want vlak voor vertrek naar Spanje blijkt zijn moeder doodziek te zijn. Hij wilde niet meer gaan, maar ze drong erop aan om toch te gaan hardlopen in Barcelona. Als een soort eerbetoon? Nee, als een teken van liefde en verbondenheid, waarbij je iemand iets bijzonders gunt, zelfs in de omstandigheid dat je eigenlijk niets meer te geven hebt.

We lopen een tijdje gelijk op, en ik denk aan de wedstrijdloop Den Helder – Schagen van een aantal jaren terug die ook zo gelopen is voor mij en mijn oudste zus. Zo pratend passeren we het 24 km punt, en we wensen elkaar alle goeds voor dit weekend.

De tweede lus begint bij het 26 km punt en loopt over de Diagonal………. alweer 2.5 km naar het einder en dan terug! Ik hoor een schreeuw aan de overkant, en we kunnen weer naar elkaar zwaaien. De anderen passeren net de 30 km, en ik de 27 km. 3 km scheidt ons dus, en ik neem voor om in één stuk naar het keerpunt te lopen. Dat valt niet mee. Een hoog langwerpig en eivormig gebouw, dat verder niet thuis te brengen is, markeert het einder. Dit gebouw wordt steeds groter. Helaas moet er vlak voor het keerpunt gewandeld worden, maar het 30 km punt wordt zonder wandelen gehaald.

Het looppeleton vertoont nu meer en meer wandelaars. We kijken nu vooruit naar het 35 km-punt en verder. De boulevard is aan de beurt. Links kijken we uit over de Mediterranae, en om ons heen zien we palmbomen en olleanders. De zon schijnt en er is geen schaduw. 2 trommelbandjes peppen het peleton op. Er is één steil viadukt over de snelweg, en niemand kan deze hardlopend nog nemen. Er komt een moment dat we weer rechtsaf mogen naar de dierentuin. Nog een mooie straat, met voortdurend uitzicht op de Sagrada Familia in de verte, en dan eindelijk de 35 km.

De afslag links kennen we al van zaterdag: deze loopt langs het park waar we zaterdagmiddag languit in het gras lagen. Dat betekent ook dat we direct de flaneerroute door de Arc de Triomph mogen lopen. 36 km. Hier heb ik in 2011 alle lopers aangemoedigd! Van hieruit is het een klein stukje naar de Playa de la Catalunya.

Vroeger mocht je over La Rambla lopen, maar dat heeft blijkbaar een verkeersopstopping veroorzaakt. Nu voert de route door de oude (romeinse) wijk met winkeltjes en oude stadsmuren naar de Middellandse Zee. 38 km al. Het standbeeld van Columbus is in de verte te zien. Hij wijst ergens naar….. maar waar naar toe? Als we het standbeeld naderen bij 39 km worden we niet wijzer. Ligt daar Amerika?

We moeten verder naar de Mont Juïce. Het 40 km punt ligt op de Paral-lel. Nog een zijstraat in, en dan terug naar de Paral-lel. 41 km. Het peleton wordt hier getrakteerd met een dansopvoering met gymnastiek op harde muziek. Niemand schijnt het echt te raken. Er wandelt niemand meer, want nog ongeveer 1 km te gaan. In de verte is de Playa Espanya te zien, met het standbeeld en de stierenarena.

De mensen staan dubbeldik achter de hekken te dringen om een glimp op te vangen van onder andere mij. Er is nog tijd voor wat foto’s van de mensenmassa’s. De Venetiaanse Torens doemen ineens op, en ook het 42 km-bordje. Het fototoestel komt nog één keer in de aanslag. In de verte de finish, een hardloper probeert mij nog in te halen. Het lukt maar ten dele, want de snelheid gaat iets omhoog. De armen kunnen nog omhoog, en met een brede grijns wordt de finish gepasseerd. #zucht…….

Hier doe je het voor! Een heel tevreden gevoel komt op voor een prestatie waar je trots op mag zijn. Hiermee kun je heel lang vooruit! Ik krijg een flesje iso uitgereikt, maar verlang naar een vloeistof dat er echt toe doet. Misschien dat er nog liefhebbers zijn? Bij de medaille-uitreiking viel het oog op een aardige jonge vrouw met een bos medailles. Zij keek me aan, en begon spontaan Nederlands te praten. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? We blijven nog een minuutje napraten, en toen vielen de gedachten op mijn reisgenoten, die ongetwijfeld de finish al gepasseerd waren, en ook ongetwijfeld nieuwsgierig waren naar mijn finish……..

Zo is het gebeurd. Zij zaten op de afgesproken plaats voor de Expo. Omarmingen en felicitaties worden uitgewisseld, persoonlijk en voor onze Facebookvrienden. Even de tas ophalen, en dan? Een café opzoeken kan altijd nog, is uit ervaring gebleken. We verlaten het strijdtoneel via een metrotrap. Het metrostation Playa Espanya vult zich met hardlopers met groene shirtjes en medailles. De geur op het perron en in de trein is nu een mengsel van mediterrane kruiden en afgewerkt hardloopzweet. Het zuurstofgehalte in de trein is tot een minimum gedaald. Marathonmedailles om vermoeide nekken zwiepen ritmisch met de bochten van de metrotrein, en iedereen klamt zich vast aan een vrij stukje paal. Zo gaan we op stap.

Maar de frisse lucht was 2 haltes verder weer voelbaar. Eenieder vervolgt zijn weg. Bij de korte wandeling naar het appartement waren nog maar enkele groene shirtjes en medailles op straat te herkennen.

De schrijver dezes begon aan een groot blik bier nog voordat de douche de rest wegspoelde. Het mocht zo zijn. Nog voor het einde van de middag zat het gezelschap aan het bier, de wijn en de cola om te proosten op de Zurich Marato de Barcelona 2014 die voor iedereen succesvol verlopen is geweest! Het zou nog enkele dagen onrustig geweest zijn in Barcelona…….. en ook daar kwam een eind aan!

© Kees Heil – Apeldoorn