De nieuwe Montferland Night Trail. Ik heb hartstikke lekker gelopen bij de nieuwe “Montferland Night Trail” bij het Achterhoekse plaatsje Stokkum. Je weet wel, bij ’s Heerenberg, pal tegen “der Deutsche grenze”. Met hardloop-vriendin Lia van der Meulen ging ik er gezellig naartoe en ook troffen we ervaren trailer Ronald Brouwer in de verleidelijk warme kantine.
Leuk, dit zo samen met je avVeluwe-clubgenoten te mogen beleven. Wat er die avond allemaal gebeurde laat zich eigenlijk nauwelijks beschrijven maar toch probeer ik het …Erheen was het een beetje zoeken naar de weg. Op den duur zelfs met twee navigatiedingetjes tegelijk. Dan weer reed je in Holland dan weer in Deutschland zo gaat dat. De juffrouw van het ene GPS-dingetje zei soms “links” waar de andere juffrouw ons naar rechts stuurde. Mijn Mio in een soort grensconflict met Lia’s Samsung. Toen gingen we dus maar liever rechtuit … Laat de witte navigatie-wieven maar kletsen! Een eind achteruit rijden op een smal, pikkedonker boeren-mannenkoor-karrespoor-modderpad had ik sinds mijn diensttijd ook al niet meer gedaan, maar goed, uiteindelijk kwamen we in Stokkum aan. Hoe dan ook, we kwamen keurig op tijd waar we wezen wilden. En zo hoort het.
Zo’n trail heeft best wel wat militaire invloeden. Modder, kou, zoeken en onvoorspelbaarheid. Dat moet je leuk vinden anders beleef je er beslist geen plezier aan! Pal voor de start gingen we uit de warme kantine snel naar de startplek waar je op naamsvolgorde, op een bepaalde tijd zou gaan starten aan de trail. Ik zou om 19:04 uur vertrekken maar het werd uiteindelijk19:07 uur. Iedereen kan dus uitrekenen hoelang ik in de kou en de motsneeuw heb mogen staan wachten … Maar goed dat mijn achternaam met een “A” begint. Maar heet je bijvoorbeeld “Zwartkijkerd” van de achternaam dan laten ze je zó een uur wachten. Zo doen ze dat in Stokkum. Een uur wachten in je natte spullen, BRRRR …
Bij de start even m’n petje vasthouden omdat continu de natte wind eronder irritant deed. Volgend jaar een elastiek erom denk ik. Ook het hoofdlampje hobbelde gezellig mee, wat effe wennen was. Ik had hetzelfde gevoel als het lampje op mijn hoofd; ook ik hobbelde een beetje mee door de Montferlandsche natuur. Onbekwaam en onbevangen; Een natte trail-maagd onderweg haha !!
Aan het begin van de pikdonkere run vielen er wat zeer lichte, soort sneeuwvlokjes en later aan het einde zelfs nog ietsjes meer. “Het kan verkeren” zoals Bredero reeds zei … Ja, het was per slot van rekening ook geen zomer meer … Alle vogels zijn gevlogen en ook de volle maan was volgens planning al weer een tijdje weg. Met de vogels mee, wie zal het zeggen.
Kort hier en daar even wandelen door het mulle zand, wat zoeken naar de route bij het kasteel Huis Bergh en al vlot was ik weer bij de finish waar weer gezellig wat andere bekende lopers te vinden waren. Je merkt het al, dit keer geen verhaal over snelle looptempo’s, inhaalpogingen of klapperende kuiten. Nee, nu was dóórzetten, beheerst lopen en proberen niet te struikelen van belang. Precies zoals Blof al in een songtekst aangaf ; “Hij loopt heel beheerst. Hij loopt rustig en bekwaam. Gecontroleerd. Maar soms staart hij uit het raam.”
Leuk was ook de slingertocht dwars over een modderige akker. Lopen langs een rood-wit lint. In de verte hoorde je het motiverende tromgeroffel bij de finish. De route was perfect, met bijna de fraaie precisie van HL4D-veteraan, av-Veluwer Hans van Driel, uitgezet. Je kón haast niet mis lopen alhoewel het hier en daar best opletten was. Het was voortdurend goed opletten om geen enkels te verzwikken. Je hebt er immers maar twee. De lampjes op de hoofden, de reflecterende lijnen op de hardloopkleding en de GPS-lampjes om de polsen zorgden voor een bijzondere, mystieke sfeer zo in het donker.
Een lang, avontuurlijk verlicht lint échte mannen en vrouwen. Een soort hardlopende streng kerstlampjes door de natuur. Wat deed ik er eigenlijk ?? Was ik ook zo’n trail-bikkel ?? Er waren, werkelijk waar (!), ook lopers die zónder verlichting op pad gegaan waren. We hebben ze niet meer terug gezien …Toppert Heleen Plaatzer kwam me, ook al begon haar achternaam met een “P”, al vlot inhalen. Een vlotte schicht, zo kwam ze me voorbij in het donker. Ook haar zagen we niet meer terug …
Hier en daar zagen we mooi kerstverlichte huizen. In de molen halverwege was, bij gebrek aan een kerktoren, een mooie grote kerstster gehesen. M’n klokkie deed het niet, geen “GPS-fix” bij de start maar eigenlijk bevalt het me goed om zonder horloge te lopen. Eigenlijk begint het me steeds minder te interesseren hoe lang je ergens over doet en waar je precies bent tijdens de wedstrijd, trail of training. Het zuiver competitieve wat eerder in me zat maakt meer en meer plaats voor het pure lopen. Het avontuurlijke van zo’n trail spreekt me best aan merk ik. Speciaal zo’n “spokentrail” zoals dit was.
Onderweg warme thee, stukjes chocolade en terug bij de warme kantine werden we met stemmig tromgeroffel, orange-bier en een fraaie soort stofdoek aan een touwtje ontvangen, helemaal goed … Die stofdoek daar doe je het natuurlijk allemaal voor. Dat spreekt voor zich. Zo’n medaille is uit, jammer medaille-graveerder Maurice Winterman, stofdoeken worden toch écht de nieuwste rage in hardloopwereld …
Terug in de kantine lag er een lekkere pannenkoek voor ons klaar. Pannenkoek, nieuwe spelling. Pannenkoek rijmt op stofdoek; men zorgde goed voor ons! Poedersuiker, loopvet en modder veegde je af met inderdaad, … de stofdoek … Prima bedacht! De sfeer was TOP en zeer zeker voor herhaling vatbaar in een volgend jaar. Dan gaan we weer. Trail-maatje Lia verkondigde dat in een interview gisteravond; “Lia live on camera”. Ze kan dus niet meer terug …
De schoenen onder de modder. In een plastieken zak ermee en onder de douche een beetje afspoelen. De modder herinnert aan een fijne, nachtelijke zoektocht door het donkere Stokkumsche trail-bosch !!
© Iwan van Aken