28 juli schreef ik “Lucht, wat een opluchting”. Te vroeg juichte ik over mijn herwonnen lucht, want na een ontsteking was ik weer net zo ademloos als voor mijn operatie. Ik werd doorgestuurd naar een professor gespecialiseerd in stembanden en moest een inspanningstest doen compleet met toeters en bellen.

Ik leek Hannibal lecter wel: een masker voor mijn mond en een soort helm op mijn hoofd waar de camera, die door mijn neus naar mijn stembanden ging, op gemonteerd was. Daarbij nog plakkers voor mijn hart en hup, fietsen tot ik er bij neerviel. Ik had 80% meer conditie dan vrouwen van mijn leeftijd, dat was natuurlijk heel leuk om te horen, maar op het filmpje van mijn stembanden was te zien dat een spiertje aan de verlamde kant net de verkeerde kant opgaat bij inspanning en daardoor de luchttoevoer blokkeert. De mogelijkheid is er om daar iets weg te laseren, maar eerst moest de hechting die om mijn stemband was geplaatst verwijderd worden, misschien dat dat ook wat zou helpen.

Die is er afgelopen dinsdag uitgehaald en ik was meteen minder te verstaan. Dat maakt mij trouwens niets uit: als ik maar meer lucht heb. Pas na twee weken is duidelijk of het echt iets uitmaakt, maar de training op donderdagavond viel niet tegen. Zondag was een grotere test: de Boerenkoolloop in Warmenhuizen. Zuidwest 7 stond er en die was pal tegen op de Westfriese Dijk. Ik heb altijd het plan om in die omstandigheden in een groepje te lopen, maar meestal gaat me dat óf te snel óf te langzaam, wat resulteert in een eenzame worsteling, maar deze keer lukte het wel. De dijk af hadden we wind in de poeperd en vlogen we zo’n beetje naar de finish.

En met mijn ademhaling viel het mee, ik was niet zo aan het hijgen dat men 112 wilde gaan bellen. Ik ben nu voorzichtig positief en wil niet te vroeg gaan juichen zoals eerder, maar misschien, héél misschien, dat die laseroperatie niet hoeft. ’s Avonds aten we heerlijke boerenkool, je finishbeloning is nl een boerenkoolpakket (aardappels, boerenkool, jus, kruiden en een worst)

© Myra van Es