Zaterdag 12 oktober 2013. Op deze dag werd vlak bij Loenen (Gelderland) een prachtige trailloop van ruim 23km door de bossen en over de heide georganiseerd door AV’34. Spectaculair vanwege de uitzichten en schitterende bospaden. Tenminste dat werd mij vooraf beloofd. Zodoende stond ik die betreffende ochtend klaar voor vertrek. Maar wat neem je nu allemaal mee?

Een kleine opsomming:

• lekker zittende loopkleding, uiteraard!
• droge kleding voor na afloop (incl muts, handschoenen en shawl)
• petje voor tegen de regen en frisse herfstwind
• rugzakje voor de versnaperingen en noodrantsoen
• potje vaseline tegen vervelende schuurplekken
• zakdoekjes voor de emotionele momenten en bij een eventuele noodstop
• EHBO-kit, mocht ik een geblesseerde zien onderweg
• speldjes voor het startnummer
• mobiel, fotocamera en horloge
• minimaal 2 paar hardloopschoenen
• lenzen, om zo van de mooie uitzichten te genieten
• routekaart met noodnummer, mocht ik zin hebben om extra kilometers te maken
• fruit voor de snelle koolhydraten
• water met een smaakje
• snoepjes en koekjes voor onderweg, gewoon omdat het lekker is
• zwemkleding, als de regen met bakken uit de hemel valt
• antislipmatje, voor als een modderpoel in mijn vizier verschijnt
• supporters, wie krijg ik met dit herfstweer nog zo gek?
• een goed humeur en grootse lach
• een kam voor passage van de fotograaf
• voldoende doorzettingsvermogen
• een fris finish gezicht
• centjes, voor het bellen van een taxi?
• 2 handdoeken, 1 om mezelf te ‘deppen’, 1 voor over de autostoel tegen nazweten
• licht verteerbaar herstelfood voor na afloop
• auto of enorme fietstassen om dit allemaal mee te nemen

Zeer goed voorbereid aan de startstreep dus. Om exact 13.00 het vertreksein van deze trail. Voor de kenners ergens in de buurt van de Loenermark. Ondanks de weersvoorspelling is het droog en blijft het droog. Zelfs de zonnestralen laten zich zien. Wat een geluk voor ons lopers zeg! De eerste kilometer gaat nog over asfalt, maar dat is slechts voor even. De singletrack kronkelpaden en heuvels over de Loenermarkse heide passeren al snel met rond de 4km direct de eerste steile berg met los zand. Uiteraard bovenop de berg de twee fotografen. Dat zal wel mooie fotomomenten opleveren.

Daarna is het slechts genieten van de omgeving, de kleurige sliert aan lopers voor je en goed opletten waar je de voeten plaatst. Met wel 1500 pijltjes van de organisatie op de route is het te belopen parcours niet te missen. Zelfs humoristische pijlen die je als loper linea recta verwijzen naar een plas: ik hou wel van deze ‘droge’ humor.

De bovenbenen beginnen ondertussen zwaar aan te voelen en de laatste 8 km moeten nog komen. Gelukkig even een stevig pad. Oh nee: wij mogen als traillopers het  paardenpad trotseren. Oh wat had ik nu graag het naastgelegen grindpad onder mijn voeten willen voelen. Herstellen is er niet meer bij. We duiken een donker bos in met laaghangende takken en dan warempel uit het niets een vijver en aan de overzijde wederom fotograaf Wim Derksen. Eerlijkheid moet ik bekennen dat ik niet echt blij was hem te zien. Het betekent meestal dat er een pittig stukje op de loer ligt.

En inderdaad: het echte technische trailwerk met scherpe bochten, pittige klimmetjes, boomwortels en gladde bruggetjes over beekjes begint hier. Een prachtige mentale route, want onderweg kwamen diverse momenten voorbij dat afsnijden mogelijk was. Menig loper van vandaag zal dit moment herkennen en mogelijk ook stiekem gedaan hebben. Je weet dat afsnijden niet mag en eigenlijk ook heel laf is, maar het is zo aanlokkelijk! Ik kon me nog nipt herpakken, het kon…maar het mag niet. Al mopperend en in slakkentempo kruip ik omhoog, wat een los zand zeg. Gatverpielekes.

18km: het is over en uit. Het aftellen begint. Over de rest van de route spreek ik niet meer, dat is een verrassing voor volgend jaar. Mede ook omdat ik die niet meer goed voor de geest kan halen. Het was zwoegen, kreunen, hijgen en puffen. Verder wandelen, dribbelen, doorzetten en doorgaan. De minuten tikken voorbij en wat ben je dan blij om de vele spontane vrijwilligers te zien opdoemen. De opmerking “je bent de 3e dame” geeft je dan net dat beetje energie om door te bikkelen.

Ik hoor, ondanks het zweet in mijn oren, plots auto’s rijden. Is het asfalt weer nabij? Is de laatste kilometer in aankomst? YEAH, de oranje verkeersregelaars!! Joepie, ik hoor speaker Wim. Pufffff, loopmaatje Ingrid en Monique…nog 300m…nog 200m….bijna bij de finish…..onder de 2.14?…nog 100m…even aanzetten nog….nog 50m….lachen…rechtop lopen….HET FINISHDOEK. Het is klaar, het is gedaan.

Een medaille om mijn nek en wat een schitterend parcours. Zo onbeschrijflijk mooi. Uitgezet door de kenner van dit gebied pur sang:Wim Derksen. Zelfs de meest ervaren lopers van de Veluwe wisten dit parcours enorm te waarderen om de zwaarte en schitterende stillevens. Zeker voor herhaling vatbaar. Op naar 2014 en dan zeker met een extra banaan in mijn tas voor de benodigde koolhydraten onderweg.

© Redactie Loopkrant – Fiona Markus