Cees Weeda heb ik zelden diep zien gaan, maar ook zelden uitbundig zien lachen. Vrijdagavond bij de laatste Utrack baanwedstrijd was zo’n moment. Cees was helemaal in zijn nopjes met zijn 1500m tijd en ook de manier waarop.

De pijn in zijn schouder die hem eerder die dag nog deed twijfelen of hij wel moest gaan was helemaal verdwenen en de fictieve problemen bleken ook echt fictief. Hij gaf een rondje waarbij hij bemerkte dat de kantinejuffrouw enorme problemen had om uit haar hoofd een afrekening te maken. Ik sta hier nu al een uur of 6, was haar verweer, en ik ben echt aan mijn nachtrust toe. Die kans liet ik niet lopen.

Wij wilden voor Cees een runningpant kopen omdat hij 62 is geworden sprak ik haar toe. De pant kostte 30 euro dus we hebben de man alle 3 10 euro gelapt. Toen ik hem kocht kostte hij echter slecht 25 euro. 5 is niet te delen door 3 dus gaf ik mijn 2 maten elk 1 euro terug. Nu hadden we dus de man 9 euro betaald, samen 27 euro en ik heb de resterende 2 euro in mijn zak gestopt. 27 + 2 = 29. Waar is de 30e euro gebleven sprak ik haar indringend toe.

De vrouw was duidelijk sufgeluld door mijn verhaal en haakte af. Cees zette het echter op een onbedaarlijk lachen. Vergeten was de pijn van de 1500m; er is een leven naast het hardlopen.

© Rinus Groen – Apeldoorn