In november 2011 is de linkerhelft van mijn schildklier verwijderd. Die ging erg groeien en moest er uit. Ik wist dat het kleine risico bestond dat de stembandzenuw geraakt of geïrriteerd zou kunnen worden en dat zou een verlamde stemband als resultaat kunnen hebben.

Er werd redelijk luchtig over gedaan: het was namelijk maar een heel kleine kans en meestal herstelde zich dat na een paar weken, in ieder geval binnen een jaar en anders zou logopedie helpen. Ik maakte me dus geen zorgen, ik won immers ook nooit een prijs, dus zou dit ook wel aan mij voorbij gaan.

Maar dat had ik mooi mis, niet alleen was mijn stemband verlamd, ging het niet binnen een jaar over en hielp logopedie niet, maar stond de stemband ook nog eens midden in mijn luchtpijp stil, waardoor ik gigantisch ademtekort had. Dit openbaarde zich bij inspanning: als ik de trap opliep, als ik tegen de wind in fietste, maar het allerergste: als ik ging hardlopen. Ik liep wel hard, maar tegen de wind in of heuvels op ging voor geen meter en liep ik te hijgen en te piepen als een stoompaard. Ik liep ondanks alles ook nog wedstrijden, maar er werd vaak met grote schrik naar mijn gehijg geluisterd en menigeen vroeg zich af of 112 niet gebeld moest worden. Praten en lopen tegelijk kon al helemaal niet meer, en dat terwijl ik in het vroegere praatleven het hoogste woord en de meeste opmerkingen had.

Toen er een jaar voorbij was zonder dat de beloofde opstanding van de zenuw er was gekomen, werd ik doorverwezen naar het AMC. Ik wilde mijn lucht terug, dat daardoor mijn stem nog minder werd, kon me niet schelen, als ik maar weer gewoon kon ademen. En zo werd vier weken geleden mijn stemband aan de kant vastgezet en was er lucht. Wat een opluchting, de trap rende ik weer op, ik kon tegen de wind in fietsen, maar hardlopen? Ik was zo verschrikkelijk moe dat dat er steeds maar niet van kwam.

Maar eindelijk, na een maand niet hardgelopen te hebben ging ik naar de baantraining met de nodige zenuwen: zou het gaan, zou ik mijn keel niet teveel voelen. Het viel alles mee, met inlopen en oefeningen deed ik met de groep mee en kreeg daarna mijn eigen, wat kortere, programma. En het ging goed, het ging heerlijk. Nu rustig opbouwen kreeg ik het advies van de trainer en ook dat het wel een week of drie kon duren voor ik weer iets van mijn oude niveau terug zou hebben.

De volgende dag had ik spierpijn en morgen ga ik een klein duurloopje doen, wat een opluchting al die lucht.

Myra van Es