Ze had er wel zin in toen ze gevraagd werd. Maar ze had zoveel ‘maren’. Eigenlijk was ze gewoon bang voor het onbekende. Dat was het. Voor zichzelf was ze aan het wikken en wegen. Hoe moest ze het allemaal regelen? Met de hond bijvoorbeeld. Ook het zeer vroege opstaan deed haar huiveren. En dan nog de lange, lange dag.

Van ’s morgens vier uur tot in de late uurtjes voor ze thuis zou zijn. Kan ze zo’n lange dag zonder haar hond? Eigenlijk niet. Er wordt iets op verzonnen dat ze niet zo vroeg mee hoeft. Ondertussen heeft ze een goede oppas voor Hondje geregeld. Dat wel. Maar toch? Zal Hondje haar missen? Zal zij Hondje missen? Is de oppas wel goed genoeg voor haar? Ze blijft twijfelen tot de laatste minuut. Vluchten kan niet meer. Er wordt op haar gerekend. Zij zal de laatste etappe lopen. Ook de kortste. De dag ervoor voelt ze zich niet lekker. Hoofdpijn, buikpijn, misselijk. Zal ze mailen dat ze ziek is? Dat kan ze niet maken vindt ze. Loopt de spanning zo hoog bij haar op? Het is toch niet nodig. Ze zal het heel leuk vinden. En gezellig. Dat weet ze zeker. Maar waarom toch die leeuwen en beren op haar weg? Ze probeert zichzelf op te peppen. Was het alvast maar zondag denkt ze. Dan had ze het achter de rug. Maar nee. Ze moet er doorheen. Ze zal het meemaken. Beleven ook nog.

Die zaterdag van de Etappeloop brengt ze Hondje bij de oppas. Hondje lijkt het leuk te vinden. Ze drinkt er nog een kop koffie. Maar dan moet ze toch echt gaan. Het voelt kaal in de auto zonder Hondje. Al snel is ze bij de start van de volgende etappe. Het is er een drukte van belang. Gezellig ook. Er is muziek. Vlaggen hangen te wapperen. De speaker heeft het hoogste woord. Ze krijgt meteen een feestelijk gevoel over zich. Wat is ze blij dat ze er bij is! Had ze dit allemaal willen laten schieten voor een beetje zenuwen? Zeker niet! Ze parkeert de auto. Zoekt haar clubgenoten op. Ook zij zijn blij dat ze er is. Ze gaat een kop koffie halen. Maakt een praatje en kijkt naar de atleten die finishen. Na het finishen van de vierde atleet gaat het snel.

Zesentwintig teams doen er mee. Duitse en Nederlandse teams. Het is een etappeloop van Oldenburg naar Groningen. Meer dan 150 kilometer is het! Er zijn etappes tussen de negen en de bijna twintig kilometer. Als alle teams gefinisht zijn, gaan de volgende teams van start. Tot die tijd is het gezelligheid troef daar op het parkeerterrein. Als de atleten naar de volgende plaats op weg zijn wordt alles weer opgeruimd. De auto’s en busjes worden volgeladen. De overige atleten gaan de bussen in. Het lijkt wel een schoolreisje. Snoep en zoutjes worden tevoorschijn gehaald. Er is ook nog chocola. En voor wie echte trek heeft zijn er lunchpakketten. Er wordt gelachen en gepraat. Zij zit stil te luisteren en te genieten. Maakt wat foto’s en bekijkt de omgeving.

Veel te vlug naar haar zin zijn ze in de volgende plaats. Daar staat alles al weer opgesteld. De finishlijn. De startstreep. Vlaggen en vaandels. De burgemeester is aanwezig. De lokale radio zal de eerste finisher interviewen. En ook zo maar iemand. Het zal een boeiend radioprogramma worden. De drankjes en happen liggen ook klaar. De eerste loper kan komen. En die komt! Met een prachtige loopstijl komt hij de bocht omzeilen. Het publiek juicht! Men klapt de handen stuk! De speaker klinkt er enthousiast bovenuit. Elke atleet wordt met veel enthousiasme binnen gehaald. Als iedereen binnen is staan de volgende lopers al weer klaar. Voor hen is het een feestelijke start. Als de laatste fietser uit het zicht is verdwenen, starten de busjes en de auto’s. Op naar de volgende plaats! Ook daar is alles klaar voor een feestelijk onthaal. De wind is guur. Het publiek zoekt een plek om uit de wind te staan. Iedereen wil de lopers zien finishen. Dat gebeurt dan ook. De een komt fluitend over de finish. De ander met lood in de schoenen. Maar na het finishen zijn alle atleten blij. De volgende groep start. Fotografen leggen de start vast. De atleten hebben er duidelijk zin in. Weer naar een volgende plaats.

Dan komt toch het eind in zicht. De stad Groningen verschijnt aan de horizon. Ook valt er een druppel regen. Nu mag zij het laatste stuk lopen. Negen komma drie kilometer. De kortste afstand van de estafette. Zij gaat warmlopen in de regen. De wind waait krachtig en de regen valt gestaag. Het is niet anders. De trainster van de woensdagavondtraining zal haar begeleiden op de fiets. Het enthousiasme van de trainster is groot. Continu krijgt ze complimenten van haar. Braaf volgt zij de tips van de trainster op. Op ieder kruispunt staan motoragenten om het verkeer tegen te houden. Voor een rood stoplicht hoeven ze niet te stoppen. Doorgaan en doorgaan. Kilometer na kilometer. Het blijft regenen.

Er moet een hoge brug beklommen worden. De afdaling gebruikt ze om uit te rusten. Daarna kan ze weer verder. En dat moet ze. Ze lopen door mooie en minder mooie wijken. En dan komen de laatste honderd meter in zicht. De trainster vermoedt dat ze ingehaald worden. Dat laten ze niet gebeuren. Ze zet een versnelling in. Haar voorganger lijkt een inzinking te hebben. De trainster moedigt haar aan om die nog te passeren. Er komt nog een fietsbegeleider naast haar rijden. Samen moedigen ze haar aan. Zij krijgt het gevoel dat ze vleugels heeft. De finish van deze estafetteloop is een van de mooiste die ze gezien heeft. Ze stuift de Walk of Fame op. Groot en glanzend ligt die voor haar. Wat voelt dat goed! Bijna barst ze in tranen uit. Dat kan niet, dat mag niet! Finishen moet ze. En dat doet ze.

Haar estafettegenoten feliciteren en kussen haar. Wat was dit mooi! Grandioos zo’n finish!

Dan is er een warme douche in een prachtige spothal. De regen blijft vallen. Maar de atleten merken er weinig van. In een grote moderne hal is er een lopend buffet. Alles wat atleten wensen is er. De prijsuitreiking wordt met veel bombarie aangekondigd. Zij zijn niet de eerste de beste geworden. Maar wel is de andere ploeg van hun club derde geworden. Maar daar zaten ook veel snelle jongens in. Zij liepen voor de tijd. De groep waar zij in meeliep liep voor de gezelligheid. Maar toch… een dertiende plaats van de zesentwintig teams. Een mooi eindresultaat. Iedereen is tevreden. Er wordt nog een foto gemaakt en nog even nagepraat. Dan keren ze huiswaarts. Het regent nog steeds.

Als ze thuis is gaat ze Hondje ophalen bij de oppas. Daar kan ze haar verhaal nog kwijt. Ze drinken nog een glaasje en dan moet ze opstappen. Morgen gaat ze luieren. Dat heeft ze verdiend na zo’n heerlijke en onvergetelijke dag.

© Iris Bouman-Hoogerdijk