Die Belgen… Ze zijn toch zo vindingrijk! En fantasie dat ze hebben! Vooral in het verzinnen van namen voor prestatielopen. Neem nou Mol, een middelgrote plaats ergens in België. Daar staat een school. College noemen ze dat daar. Dit college bestaat 100 jaar. Dat moet gevierd worden.
Na veel gepieker, vergaderen en informatie inwinnen, besluit de feestcommissie een ‘jogging’ te organiseren ter ere van dit heugelijke feit. De omgeving van het college leent zich er echter niet zo goed voor. Voor het schoolgebouw een drukke brede weg en achter het gebouw een woonwijk. De plaatselijke atletiekvereniging wordt ingeschakeld. De vereniging weet raad en maakt het nog leuker en aantrekkelijker voor de atleten. Want wanneer de omloop niet mooi of vlak is dan moet je als organisatie andere laatjes opentrekken. Daar heeft de VABCO, als bloeiende atletiekvereniging met een groot aantal enthousiaste leden, er genoeg van in huis. De jogging komt in een ‘criterium’. Dat is één. De leerlingen van de school mogen gratis meedoen en zij krijgen een speciaal gedrukt T.shirt. Dat is twee. Zij die lid zijn van de VABCO betalen 2 euro minder dan de “los lopende” joggers. Dat is drie. VAL leden krijgen korting en wij KNAU leden ook. Dat is vier.
Zo krijgen ze het schoolplein wel vol met atleten. Maar… buitenlanders zonder licentie betalen de volle mep. Maar goed, dat is er maar één. En wie daarop let is een kniesoor. Je bent tenslotte een dagje uit en je krijgt veel leut voor je geld. Nu de naam van de jogging nog. Die is snel gevonden. Gewoon, nou ja, gewoon… ‘Dwars door het college’. Gezellig is het daar in en om het college. Het begint al op het schoolplein. Daar is ook het ‘vertrek’ en de ‘aankomst’ van de jogging. De klassieke muziek schalt de atleet al vroeg tegemoet. Heel veel grote flessen water staan al klaar. Overal duidelijke borden die de atleten naar de inschrijving en de kleedkamers verwijzen. De dames en de heren achter de inschrijftafels blaken van werklust.
De plattegrond van het parcours is overal goed zichtbaar opgehangen. Menig atleet bestudeert de kaart en weet het dan nog niet. Wat wel te zien is op zo’n kaart is een haakse bocht. Die moet je niet vergeten. Opletten daar! Voor de rest slingert het parcours om en door het schoolgebouw. De jogging wordt immers niet voor niets ‘Dwars door het college’ genoemd. Het is een rondje van drie kilometer en er mogen heel wat rondjes gelopen worden. Voor elke afstand is er een ander kleur kaartje. Voor de drie kilometer een groene, een blauwe voor zes kilometer, rood negen kilometer, en atleten die een bruin kaartje opgespeld hebben mogen twaalf kilometer lopen. Als je dit kaartje ingevuld bij de aankomst inlevert, dan ding je mee in de tombola. De prijzen in de tombola liegen er niet om.
De middenstand heeft flink in de buidel getast en er staat zelfs een mountainbike op de prijzentafel te fonkelen. Voor zo’n prachtfiets wil iedereen wel lopen! Bij de start staan opvallend veel leerlingen. Pubers die denken dat ze dat rondje van drie kilometer kunnen lopen zonder ooit te trainen. Ze staan daar in sportkleding die ‘in’ is bij de jeugd. Veel pubers zijn te warm gekleed voor de inspanning die ze denken te gaan leveren. Als zij het ene rondje volhouden dan mogen ze blij zijn. Zelf denken ze dat twee rondjes haalbaar is. We zullen zien. Er zijn ook veel leden van de VABCO komen opdraven. Zij zien er snel uit in hun blauwwitte singletjes. Maar ze zien er niet alleen snel uit: ze zijn het ook, zo zal later blijken. Na het startschot op het schoolplein stort de meute zich op de poort af. Daar is het dringen. Wanneer je heelhuids door de poort bent gekomen, is er meteen die haakse bocht. De atleten trappen elkaar bijna op de hielen op het smalle paadje naast het schoolhek. Het is daar hollen stilstaan of vallen.
Na veel geduw en getrek wordt het pad na een kleine 500 meter wat breder en kan de atleet versnellen, zo lijkt het. Dat is niet echt gemakkelijk, want de jeugd, die zeer snel van start is gegaan en al moe begint te worden, loopt in de weg. Als deze ‘hindernis’ is genomen gaat het beter. De weg is breder en het deelnemersveld, dankzij de uitgevallen jeugd, goed uitgedund. Na veel gekronkel door de straten van Mol komen de atleten dan weer bij de school aan. De zijpoort van de school staat open en het parcours loopt langs de fietsenstalling, het gymnastieklokaal, de kantine, het schoolplein weer op. Dan kan een ieder die dat wil aan het volgende rondje beginnen. Dus wéér die haakse bocht. Wéér dat smalle rotpaadje en wéér door die woonwijk.
Gelukkig is zeker de helft van de lopers na het eerste rondje gefinished. De meeste leerlingen van de jarige school hebben het wel gezien. Zij gaan hun T-shirt ophalen en verpozen zich in de kantine waar de roze koeken gretig aftrek vinden. De echte atleten en de fanatieke joggers gaan door. Zij hebben nu de ruimte om te versnellen of om lekker op hun eigen tempo te lopen. Na ruim anderhalf uur is iedereen binnen. De tombola kan, wat de atleten betreft, beginnen. ‘Nog vijf minuutjes!’, wordt er omgeroepen.
Die vijf minuutjes duren in België drie kwartier. Ondertussen worden de koolhydraten aangevuld doormiddel van bier en broodjes. De rose koeken zijn op. En de stemming zit er goed in. Als fanatieke lopers hebben wij aan deze jogging meegedaan en ervan genoten. Wij raken aan de praat met een alleraardigste Belg. Deze Belg wordt nog aardiger wanneer wij zijn gloednieuwe ‘Marathon en joggings’ boek mogen overnemen. In het boek is ook ruimte gereserveerd om er een looplogboek van te maken. Deze Belg hebben wij in ons hart gesloten. Na de tombola gaan we dan ook (zonder prijs) maar met een goed gevoel richting Holland. Met het ‘Marathon en Joggings’ boek in de sporttas zullen we ‘zeker en vast’ België nog vaker bezoeken.
© Iris Bouman-Hoogerdijk