Opvallend zo stil het is op de diverse fora over de verschrikkelijke gebeurtenissen in Boston. Iedereen is er stil van lijkt wel. We kennen allemaal hoe je je voelt in een druk finishgebied. Wachten op je vriend of vriendin. De aankomst als loper. Emoties bij je prestatie. Medaille als beloning. Een afsluiting van een training naar je marathon toe.

Ik heb dit jaar “Rotterdam” nou eens niet gelopen. Nu eens bewust van het wedstrijd-aanschouwen genoten. Prachtig weer. Mooie actie. Samen. En dan dit. Het gevoel is voor mij dus nog zo vers hoe je je dan voelt. Achter het hek staan en de lopers bekijken. Zo’n plotseling drama in onze mooie sport is een enorm schril en onbegrijpelijk contrast. Dat wil ik aangeven. De wedstrijd begint met een knal. Het startschot. Een duidelijk moment wanneer de wedstrijd begint. Deze wedstrijd eindigde tevens met een knal maar dan een knal met een grote onduidelijkheid en enorme schade.

Waarom moest dit zo aflopen vraag je je af. Het zal nog een tijd onduidelijk blijven. Sterkte gewenst familie, vrienden van de getroffenen en sterkte gewenst iedereen die er als loper door geraakt is. Ons finishgevoel is er door gewijzigd maar dat laten we ons niet gebeuren.

© Iwan van Aken – Apeldoorn